ორი აᲗას ოცდამესამე წლის Შემოდგომაა, სამი ოქტომბერი. დᲦეს პირველად გავიგონე ეს ლექსი. Ძალზე ᲨᲗამბეᲭდავია. ორი აᲗას ას ოცდამესამე წლის ქართული სკოლის რომელიმე სახელმᲫᲦვანელოᲨი Თუ იქნება ვიᲗომ ეს მგოსანი Შეტანილი როგორც ქართული ნეოკლასიკური ლიტერატურის ერთ ერთი ნიმუში?
სასჯელსბარნმოსცემდა ღმერთი სიყვარულს.. იმიტომ რომ ღმერთი სიყვარულია, თვითონ ხომ იცის , იმ აკრძალულ სიყვარულში 1 სიმართლეა , სულიერი და ფიზიკური შეყვარება, ბავშვური სულ რომ უნდათ, ერთად გაერთბონ❤❤❤❤ ეს ცოდვა დაე , მომკითხონ. 🎉 ღმერთი რჯული 😂 მე ხომ სიყვარული ნამდვილი ღმერთმა მასწავლა რომ , სიყვარული ერთადერთი ჭეშმარიტებაა .. ღმერთი ან ერთ ციდვას გვაპატიებს , ეს ხომ სიყვარულია ❤
ესეც იყოს აქ, რადგან შენს ლექს, ჩემს თავშივე, ჩემი ლექსით ვეზიარე და ვფიქრობ, რომ ძალიან საჭირო ლექსი დაწერე. "შორს, ცის კამარას, მიწიერთაგან ალი ეკიდა. მზის ცხელ სხივებში ცეცხლს ასდიოდა კვამლი, ქათქათა"? ღმერთს ჩვენი ხსნა და გადარჩენა ჯვარით ეტვირთა... პილატემ წყლით ვერც, ვერც ხელები გაიქათქათა. "შორს, ცის კამარას, მიწიერთაგან ალი ეკიდა. და ჯოჯოხეთი ტრიალებდა ჩვენით, იმ ალში; ამპარტავნება ასულიყო საჯოჯოხეთოდ და როგორც ელვა, ჩამომქრალდა ვნება, იმ წყალში (მარილოვანში); და ასე ხდება, საწყალობლად, ყოველთვის, სანამ ვნება თესლხარობს, უგემოვნოდ, კაცში, მიწაში; ჯვარმა გააპო თავი გველისა, აქნევს კუდს, სანამ... მოვიგულმზეოთ, აღვმართოთ ჯვარი სულში, ჩვენს წამში, თორემ დაგვაქცევს ეშმა, მოგვცემს მკრეხელურ აზრებს, და გაიპობა, უწმინდურით, სულში სამოთხე! როგორ აუვა წმინდა სხივებს ბოლი, ქათქათა თუკი სიწმინდე არ გვექნება და ვერც სამოთხე?! სურნელოვნებას თუკი შეცვლის ყიამყრალობა?! მადლით სიფხიზლეს უმადლობით ვერმიმხვდარობა?! როგორ აუვა წმინდა სხივებს ბოლი, ქათქათა? დაე, მივიღოთ ღვთის წყალობა, მადლმიმხვდარობა! 2014წ.
am rojas roilaze chamoudia tavi da arcainteresebs ... tfui sheni raundagelaparako dedamiwas amdzimeb tyuilad, neta me vyofiliyavi da piradad momesmina temos es leqsi <3
armjera mamaoebis romlebic am leqs uaryofen !!.. jer is uaryon ro zog zogi jipebit dadis .!!!!! mec poeti var da es leqsi 2 magad unda daafasot xalxo imitom rom aq ukve ritmebis gadabmas xels rwmena ushlis dzalian gzgudavs sityvebshi da temurim mainc shedzlo amis dawera yochag dzma :*:*:*:*
galaqtionze amdens rom laparakobt, ra icit mis shesaxeb? zogiertma mxolod saxeli icis misi da rom sheekitxo, vin aris sheni sayvareli poertio? ityvis galaqtionio...
თუ მეზობელი სახლს აგიშენებს, შენ კი იმ სახლის დაიწყებ ლეწვას, არ დააბრალო მერე მშენებელს, სახურავიდან წყალი თუ წვეთავს. უფალს შევთხოვე: დრო აზრებს არ წყვეტს, ჩემი სასჯელი მითხარი ღმერთო. თვითონ გავაღებ მაგ რკინის კარებს, შავ ჯოჯოხეთში რომ დავიფერფლო. ძნელ ტკივილისგან არ მქონდა ფიქრი და გვიან გიხსნი ჩემს ცოდვებს მალულს. მე დამნაშავედ იმიტომ გთვლიდი, რომ უკვდავებში ვეძებდი ბრალულს.
ოდესღაც ასე: უცრემლო, მშვიდი; დიდხანს ვეძებდი ბოლო არჩევანს და ერთადერთი გავწირე შვილი, ამდენი შვილის გადასარჩენად. გოლიათებზე ზედ იწვა ზეცა, ცეცხლი ეკავათ უფლის გვერდს ბერებს, მე ცხოვრებაში პირველად შემრცხვა, არა, ეს იყო ცხოვრების მერე. თავი დავხარე, დავმალე სახე. ასე უეცრად ჩემს სასჯელს ვიხდი, ასე უფლის წინ სიმართლე ვნახე, ჭეშმარიტებას გვიან რომ მივხვდი:
ნახეთ სამყარო, მშვიდი და სუფთა, მერე დაგლიჯეთ, დაკოდეთ, ეცით. მტვერი ააგდეთ სიმართლის შუქთან, ახლა იმ მტვერში სამართალს ეძებთ?! არ იყო ცუდი, არ იყო კარგი, არც განსხვავება არ იყო დროში, მაგრამ სიწმინდეს ვერ მიხვდა ხალხი და გულში დაჭრა მიწიერ ომში. შენ მართალი ხარ, უკვდავი სული აღარ ღონდება ცოცხალის სევდით, მაგრამ ოდესღაც მეც მქონდა გული, ახლა რომელიც ხალხს დააქვს მკერდით.
ცოდვებით არის სამყარო სავსე, რადგან შევცოდავთ და ვმალავთ ვითომ. შენ ეს სამყარო შექმენი ასე და დამნაშავეც შენა ხარ თვითონ! ადგა უფალი, დატოვა ტახტი, და ისევ შიშმა უეცრად დამჭრა, შემხედა ზედა, ყველაფრით დაღლილს და თითქოს მონას, პასუხი გამცა: - გტკივა და ასე იქნება მარად. რადგან ეს არის სამყოფი ხალხის, რადგან ცოცხალი აქციეთ მკვდარად, რადგან ბრალს მადებთ სანაცვლოდ მადლის.
მაგრამ არ ვიცი უფალო, რადგან შენს მკაცრ თვალებს და შენს ამაყ სახეს არ მოუხდება ეხლა ცრემლი და დაღლა, რომ არ გაფანტოს ეს სიამაყე. მე გეტყვი მართალს, დამსაჯე მერე, ადამიანი ამდენს რომ ვბედავ, მაგრამ რომ მითხრა ვერ დავიჯერებ, მე დამნაშავე რაში ვარ ნეტავ… თუ ეს სამყარო შეიქმნა ღვთისგან, მანდ კი ცოდვები, თითოდ და თითოდ, შენ ღმერთო პასუხს მოითხოვ ვისგან? თუ ყველაფერი შექმენი თვითონ.
მე ცრემლს და დაღლას ვუძლებდი დიდხანს, მე ვგრძნობდი ტკივილს, მსდიოდა ოფლი... ხელის დაქნევა და შენი რისხვა არ მინდა ღმერთო, ისედაც მყოფნის. სიმართლე გინდა? აგერ ვარ, შენს წინ მუხლჩამოყრილი ლაპარაკს ვბედავ; გული ჯერ კიდევ სიცოცხლით მეწვის, ნახე, თვალებზე ცრემლი მაქვს. ხედავ? იცი უფალო რა არის ცრემლი? ვერ მიამსგავსებ შენს შექმნილ წვიმას: ცრემლი ისაა როდესაც ებრძვი, ცრემლი ისაა როდესაც გტკივა.
მოგიახლოვდა ღვთის სამართალი დასჯა ყოველი: სუფთა და წმინდა. თქვი შენი სიტყვა, რომ ხარ მართალი, გულის სიღრმეში ამის თქმა გინდა. თავი ავწიე და ღმერთი ვნახე, ისევ ადუღდა ძარღვებში სისხლი, ოფლით დასველდა ცოდვილის სახე, ჩემში გაცოცხლდა მომკვდავის ზიზღი. - უფალო! ხალხმა დაგარქვა ღმერთი. მე ჯოჯოხეთით მაშინებ განა?! დედამიწაზე რა ვნახე მეტი? სხვა ჯოჯოხეთი არ არის! არა!
მუხლჩამოყრილი ფიცარნაგებზე შიში მახრჩობდა ჩემ თავთა ზედა. მე დედამიწის იალაღებზე ამდენი ცოდვა დავტოვე წეღან. და თითქოს ლოდი, გულ მკერდზე მეცა ღვთის ხმამაღალი, ამაყი სიტყვა. ირგვლივ დაიძრა შავფერი ზეცა, ირგვლივ დადუმდა ცა, მზე და მიწა. - ადამიანო! სასუფეველში ადრე მომხვდარხარ რომ დარჩე მარად. მე შენი სულის ვხედავ მორევში იმ ბოროტებას რომელსაც მალავ.
შორს, ცის კამარას მიწიერთაგან ალი ეკიდა მზის ცხელ სხივებში, ცეცხლს ასდიოდა კვამლი ქათქათა და იხრჩობოდა მაღალ მორევში, რკინის ღრუბლებად ამოჭედილი ცხრა საფეხური ამაღლებულა, მაღლა ღვთის ტახტი იდგა მოქნილი, დროში ქცეული უკვდავ სხეულად. იქ ღმერთი იჯდა, ამაყი ღმერთი და მკაცრი მზერით აჩენდა რისხვას. გოლიათებმა ზურგს მტაცეს ხელი და მიმიყვანეს დარბაზის მიჯნას.
