τοσο κοντα δικε μου εφτασα τοσο κοντα κοντεψα να χασω το λιγο μυαλο που μου 'χει απομεινει στις φλεβες μου ακομα κυλα η θανασιμη της γευση σαν νοθευμενη ηρωινη η αγαπη το δρομο συχνα συμπιπτει την κακολογουν εκεινοι που γυρισαν μα δε τη βρηκαν σπιτι κι εγω πινω θαλασσες, ωκεανους κλαιω ποταμια κακην κακως τριγυριζω τα βραδια καταληγοντας σε μια καμαρη αδεια στο σωμα μου λαφυρα τα σημαδια ιστοριες που ανεσυρα απ'τις πολης μου τα πιο βαθια πηγαδια γυρισα να νοιαστω μα βρηκα τη ψυχη μου αδεια και γραφω ραπς ακομα για να τ'ακουνε τ' αλανια να περασω μηνυματα και τη μαγεια της εκφρασης μου σπάνια χαριζω τοσο αμεσα το ειναι μου που κατανταει παρανοια τα φεραμε απο δω , τα πηγαμε απο κει με (?) κατεληξα και σημερα δεν ειναι να στηριζεσαι αδερφε σε λογια εφημερα να παρασυρεσαι απο συναισθηματα μπηκα στο χορο μα εχασα τα βηματα και τωρα προσπαθω ζωη να πιασω τα δωσα ολα σ' οσους αγαπησα κι ετσι ξεμεινα στον ασσο τον εαυτο μου προσπαθω ακομα να ξεπερασω ολοι ζηταν απο μενα το κατιτις δε θα κερασω χρεωνω οπως εξ ισου κι εγω για τα λαθη μου εχω μαθει να πληρωνω ετσι παει ο καθενας μας παιρνει αυτο που τ' αξιζει κι οχι αυτο που κυνηγαει κρατα φιλε κι ολα θα στρωσουνε με τον καιρο, αρκει να κουβαλας στο κεφαλι μυαλο τον χρονο λεν' γιατρο μα αυτος που θα τον δαμασει ειμαι εγω τη ζωη μου στα δυο χερια μου κρατω κι ας αιμοραγω τα ποδια μου στη γη πατώ ειδα μιλια δρομο κοινωνικο οχετο, τωρα τι να μου πεις ρε φλωρακο πανω σ' αυτο φωναζε οσο θες να σε δω τι θα κανεις οταν θ' αρπαζεις αναποδες βλακας στις μπηχτες γλυφτης και χαφιες εισαι τιποτα δε λες πως γινανε τα θελω μας καταρες και ευχες το παρελθον πολλα υποσχομενο χωμενο σε σκοτεινες διαδρομες αλλοι χαραξαν το δρομο που λες κι αλλοι αχρηστοι χαιρουν τιμες δε δινω σημασια πια στις φωνες μεχρι που δε τις ακουω κι ειναι λες και πατησα σ' ολα ντιλίτ ή γεννηθηκα χθες δε γεννηθηκα χθες.
