Ես Ամալյան եմ, աղջիկ, որի կյանքի մեծ սերերից մեկը լրագրությունն է ու հենց հարցազրույցի ժանրը։ Չեք պատկերացնի, թե որքան եմ ոգևորվում, երբ գրում եք, որ իմ հաղորդման միջոցով ճանաչեցիք, առավել ևս՝ սիրեցիք մարդուն։

Ես սիրում եմ մարդկանց՝ իմ զրուցակիցներին։ Հաճախ սուր հարցեր եմ տալիս, բայց դրանք կոպիտ չեն հնչում, որովհետև դա չեմ անում տրորելու կամ սկանդալ գտած լրագրող թվալու համար, դա զրույցի տրամաբանական ելքն է՝ ըստ իս: Սուր, թե նուրբ՝ հարցը տալիս եմ մարդուն իր զգացմունքային շերտում հասկանալու համար, իսկ բաց զգացմունքներով մենք միշտ ընկալելի ու սիրելի ենք: Այդ դաշտում գալիս է «ինչու»-ն, ոչ թե «ինչ»-ը, իսկ դա շատ ավելի կարևոր է։

Մասնագիտությունս ինձ սովորացրել է լռել, երբ շատ ասելիք ունես, քանի որ հարցազրույցի առանցքում հյուրս է՝ անկախ մեկ-մեկ «մեջ ընկնելու» ու իմ «հեղինակավոր» տեսակետն ասելու մեծ ցանկությունից։ Չնայած իմ հարցերն էլ ես եմ ու իմ ասելիքը։). Ցանկացած շփում, որը դու ես տանում, անցնում է քո պրիզմայով, բայց լռել ու միտքդ քեզ պահել սովորել եմ անել հաճույքով:)