Сөйле, тілім, алаңдама тартынба, Найзағайдай шындықты айтып жарқылда! Қалай ғана өмір сүрдім дей алам, Бір ауыз сөз қалмаған соң халқымда?! Заман қалай, адам қалай өзгерді, Өзгергенді шүкір, қазір көз көрді. Арың менен ақиқаттың алдында, Шындықты айтып, шыңғыратын кез келді. Айтса нанар момын халық едік қой, Сенгіштіктен талай таяқ жедік қой. Халқымыздың қамын жеген ұлдарын, О, ғаламат, "Халық жауы" дедік қой! Күні болған қазағымның сорлаған, Қасіреттің қара бұлты торлаған. Ешқашан да тарихында даламның, Кешегідей бұрыс кету болмаған! Әке тұрып сөйлеп кетті баламыз, Ағайыннан алыс кетті ау арамыз. Үш миллион аштан өлген жарамыз, Қалғанымыз қайда кетіп барамыз? Сеніп өскен халық едік малынай, Малын алса, қайтсын халқым налымай?! Америка, Түркияға, Қытайға, Жетіскеннен шашылдық па тарыдай? Шұбар ала болып кеткен тілдерің, Айтатұғын келді ау оны күндерің. Тілің кетсе күнің қоса кетерін, Қайран елім, қалай ғана білмедің? Орысшалап орыстарды таң қылып, Ана тілін білмеу қандай заңдылық?! Жалпақ далаң, өсер балаң тұрғанда, Қазақ тілі жасау керек мәңгілік!!! Ауруың бірте-бірте асқынған, Қара ниет асып кеттік қасқырдан. Қай бабаңның дәстүрінде бар еді, Ата-анасын интернатқа тапсырған? Өкініштен өксігімді баса алмай, Айту қиын ойлы көзге жас алмай. Бір ақсақал бір ауылды билеуші ед, Қазір қалдық бір әйелден аса алмай. Азаматтар қол бастайтын қаһарман, Алкогольдің ауруымен шаталған, Бұл заманның Қобыланды мен Қамбары, Оқ тимей-ақ шығып жатыр қатардан. Бабамыздың биігінен аспадық, Құдай менен дінді жауып тастадық. Маскүнем боп ұлың түгіл қыздарың, Ол аз болса наша шеге бастады. Сәл кідіріп ойлаңдаршы әріден, Қанша сәби өлді улы дәріден. Қыздарымыз үйде отырып жүкті боп, Тірі жетім көбейді ғой бәрінен. Қайдасыңдар, Азаматым, Арысым, Қайда кеткен қасиетті намысың? Адам түгіл шырылдаған торғай да, Жанын пида етпеуші ме еді бала үшін?! Алған кезде бұл тоқырау алқымнан, Жұрдай болдық, қайран баба салтыңнан. Қасиетті қыздарымның қылығы, Арал болып, Балқаш болып сарқылған! Миымызға өрмекші тор құрған ба?! Көрсоқыр ғып Құдай таза ұрған ба?! Қаракөздер, кімге ғашық болдыңдар, Өз батырың, өз арысың тұрғанда! Намыс қайда, Ұят қайда, Ар қайда? Бұның бәрі кеткені ма шалғайда? Бұл бетімен кете берсе ұрпағың, Шала естілеу, мәңгүрт болып қалмай ма? Дұрыс болмай замананың жетегі, Еңіреген ердің толды ау етегі. Осылардың бәрін қосып ойласам, Бас айналып, көз бұлдырап кетеді. Қайран елім, сорың енді арылар. Күнім туды ағымнан бір жарылар, Шыдаушы еңдер, шыдаңдаршы, шырылдап, Шындық жайлы айтатыным әлі бар. Туған елдің қазынасының бәрін ап, Ұрпағымыз кейін немен жарымақ?! Полигон боп, Абай, Мұхтар жүрген жер, Атом неге тек Семейде жарылад?! Бұл сөзімді түсінер-ау есі бар, Кімнің қандай ала алмаған өші бар? Ел жоқ күн жоқ Тундралар жатқанда, Сары алтындай, Сарыөзекте несі бар! Мәз болмайық арқамыздан қаққанға, Мәз болмайық жұлдыз әкеп таққанға. Кімге керек жал мен жая жегенің, Бауырларың қылтамақ болып жатқанда! Бауырлармыз, Жанымыз бір кемеде, Мен ешкімге жүрген жоқпын сене де! Лермонтов пен Пушкинді атқан жандарға, Абай деген, Семей деген немене?! Оқымаған биікте отыр бабамыз, Оқыдық қой, неге саяз санамыз? Асқынды ғой, асқынды ғой жарамыз, Ей, бауырлар, қайда кетіп барамыз? Ақмоланың умыттық біз аттарын Кереку мен Қызылжар еді мақтаным, Орысша боп адам түгіл қалаң да, Байқайсың ба, қайда бара жатқанын? Қайран далам, өр төсіңе нұр тұнған, Қырандайсың қанатыңнан қырқылған. Мал өрісің, Аң мен құсың жоқ болды, Миллион гектар жырым-жырым жыртылған! Асқар тауым, ақыл ойым, қорғаным, Есіңді жый, ешкімге жем болмағын. Есіл ерлер, ертеңді де ойлаңдар, Кімге керек бес күн жақсы болғаның. Айтатұғын келді бүгін ақ таңдар, Бәрін біреу береді деп жатпаңдар. Бір қазақты үшке бөліп бүлінбей, Қайран елім, Бірлігіңді сақтаңдар!
Шындық туралы толғау Сөйле, тілім Алаңдама, тартынба Найзағайдай шындықты айтып жарқылда! Қалай ғана өмір сүрдім дей алам, Бір ауыз сөз қалмаған соң артымда?! Заман қалай, адам қалай өзгерді, Өзгергенді шүкір, қазір көз көрді. Арың менен ақиқаттың алдында Шындықты айтып, Шыңғыратын кез келді. Айтса нанар аңғал халық едік қой, Аңғалдықтан талай таяқ жедік қой. Халқымыздың қамын жеген ұлдарын О, ғаламат, «Халық жауы» дедік қой! Күні болған қазағымның сорлаған, Қасіреттің қара бұлты торлаған. Ешқашанда тарихымда даламның, Кешегідей бұрыс кету болмаған! Сеніп өскен халық едік малына, Малын алса, Қайтсін халық налымай?! Америка, Түркия, Қытайға, Жетіскеннен шашылды ма тарыдай? Әке тұрып сөйлеп кетті баламыз, Ағайыннан алыс кетті арамыз. Үш миллион Аштан өлген бабамыз, Қалғанымыз қайда кетіп барамыз? Шұбарала болып кетті тілдерің, Айтатұғын келді бүгін күндерің. Тілің кетсе, Күнің қоса кетерін Қайран елім, Қалай ғана білмедің? Әрбір тілде сөйле әлемді таң қылып, Ана тілін білмеу қандай заңдылық?! Өсер балаң, Байтақ далаң тұрғанда, Қазақ тілі жасау керек мәңгілік!!! Ауруың бірте - бірте асқынған, Қара ниет асып кетті қасқырдан. Қай бабаңның дәстүрінде бар еді, Ата - анасын бөтен қолға тапсырған. Өкініштен өксігімді баса алмай, Айту қиын ойлы көзге жас алмай. Бір ақсақал бір ауылды билеуші ед, Қазір қалдық бір келіннен аса алмай. Азаматтар қол бастайтын қаһарман, Алкогольдың арбауына шатылған, Бұл заманның Қобыланды мен Қамбары, Оқ тимей - ақ шығып жатыр қатардан. Бабамыздың биігінен аспадық, Құдай, Дінді таза жауып тастадық. Маскүнем боп ұлың түгіл қыздарың, Ол аз болса наша шеге бастадық. Сәл кідіріп, ойлаңдаршы әріден, Қанша сәби өлді улы дәріден. Қыздарымыз үйде отырып жүкті боп, Тірі жетім көбейді ғой бәрінен. Қайдасыңдар, Азаматым, арысым, Қайда кетті, қасиетті намысың? Адам түгіл шырылдаған торғайда, Жанын пида етуші еді бала үшін. Алған кезде бұл тоқырау алқымнан, Жұрдай болдық Қайран баба салтыңнан. Қасиетті қыздарымның қылығы, Бейне Арал, Балқаш болып сарқылған! Миымызға өрмекші тор құрған ба?! Көр соқыр қып құдай таза ұрған ба?! Қара көздер кімге ғашық болдыңдар, Өз батырың, Өз арысың тұрғанда! Намыс қайда, ұят қайда, ар қайда? Оның бәрі қалғаны ма шалғайда. Бұл бетімен кете берсе ұрпағың, Шала естілеу, Мәңгүрт болып қалмай ма? Дұрыс болмай замананың жетегі, Еңіреген ердің толды етегі. Осылардың бәрін ойлап қарасам, Бас айналып, Көз бұлдырып кетеді. Күнім туды ағымнан бір жарылар, Қайран елім, Сорың енді арылар. Шыдаушы еңдер, Шыдаңдаршы шырылдап, Шындық жайлы айтатыным әлі бар. Туған елдің қазынасының бәрін ап, Ұрпағымыз кейін немен жарымақ?! Полигон боп Абай, Мұхтар жүрген жер, Атом неге тек Семейде жарылад?! Бұл сөзіме түсінер - ау есі бар, Кімнің қандай ала - алмаған өші бар? Талай елсіз Тундралар жатқанда, Сары алтындай Сарыөзекте несі бар? Мәз болмайық арқамыздан қаққанға, Мәз болмайық жұлдыз әкеп таққанға, Кімге керек жал мен жая жегенің, Бауырларың қылтамақ боп жатқанда. Бауырларым, Жанымыз бір кемеде, Уық сынып, қирап жатыр кереге. Өз дауысын көтермесе өз елім, Өзгелерге Абай, Семей немене. Бауырларым, Жанымыз бір кемеде, Мен ешкімге жүрген жоқпын сене де! Лермонтов пен Пушкинді айтқан жандарға, Абай мен Сәкен деген немене?! Қайран далам, Өр төсіңе - нұр тұнған, Қырандайсың, қанатынан қырқылған. Мал өрісің, Аң мен құсың жоқ болды, Миллион гектар жырым - жырым жыртылған! Кереку мен Қызылжар еді мақтаным, Ұмыттық қой Ақмоланың аттарын. Өзге тілде қойып алдық аттарын, Байқайсың ба қайда бара жатқанын? Оқымаған биікте тұр бабамыз, Оқыдық қой: Неге саяз санамыз? Асқынды ғой, Асқынды ғой жарамыз. Ей, бауырлар, Қайда кетіп барамыз? Асқар тауым - ақыл, Ойым - қорғаным, Есіңді жый, Ешкімге жем болмағын. Есіл ерлер ертеңді де ойлаңдар, Кімге керек бес күн жақсы болғаның. Айтатұғын атты бүгін ақ таңдар, Бәрін біреу береді деп жатпаңдар. Бір қазақты үшке бөліп бүлінбей, Қайран елім, Бірлігіңді сақтаңдар!..
Сөйле, тілім, алаңдама, тартынба! Найзағайдай шындықты айтып жарқылда! Қалай ғана өмір сүрдім дей алам, Бір ауыз сөз қалмаған соң артымда?! Заман қалай, адам қалай өзгерді, Өзгергенді, шүкір, қазір көз көрді. Арың менен ақиқаттың алдында, Шындықты айтып шыңғыратын кез келді! Айтса нанар момын халық едік қой, Сенгіштіктен талай таяқ жедік қой. Халқымыздың қамын жеген ұлдарын, О ғаламат халық жауы дедік қой. Күңі болған, қазағымды сорлаған, Қасиеттің қара рухын қорлаған. Ешқашанда тарихымда даламның, Кешегіндей ұрыс-керіс болмаған! Сеніп өскен халық едік малына, Малын алса, қайтсін халық налымай?! Америка, Түркияға, Қытайға, Жетіскеннен шашылдық па тарыдай? Әке тұрып сөйлеп кетті баламыз, Ағайыннан алыс кетті арамыз. Үш миллиондай аштан өлген бабамыз, Қалғанымыз қайда кетіп барамыз?, Шұбар ала болып кетті тілдерің, Айтатұғын келді бүгін күндерің. Тілің кетсе үнің қоса кетерін, Қайран елім қайдан ғана білмедің?! Он бір тілде сөйлегенде таң қылып, Ана тілді білмеу қандай заңдылық?! Өсер балаң,жалпақ далаң жатқанда, Қазақ тілі жасау керек мәңгілік! Ауруыңда бірте-бірте асқынған, Қара ниет асып кетті қасқырдан. Қай бабаның дәстүрінде бар еді, Ата-анасын бөтен қолға тапсырған?! Азаматтар қол бастаған қаһарман, Алькоголдің арбауына шаталған. Бұл заманның Қобланы мен Қамбары, Оқ тимей-ақ шығып жатыр қаһардан. Надандықтың биігінен аспадық, Құдайдыңда таза жолын тастадық. Мас күнемдік ұлдар түгіл қыздарың, Ол аз болса наша шеге бастадық. Сәл кідіріп ойлаңдаршы әріден, Қанша сәби өлді улы кәріден. Қыздарымыз үйде отырып жүкті боп. Тірі жетім көбейді ғой бәрінен. Оқымаған,биікте еді бабамыз, Оқыдық қой неге саяз санамыз?! Асқынды ғой,асқынды ғой жарамыз, Ей бауырым қайда кетіп барамыз?!
Бұл кісі Сұлу төбеде дүниеге келген. Шиелі ауданы. Қызыл орда обылысы. Руы найман. Өмірінің соңғы кезі . Жещқазғанда өткен. Шындықты шырялдатып айтатын Шынболат десе шын болат еді. Құзғын қарғалар мың жасайт. Ал нағыз Сұңқарлар халыққа көш басшы болатын не екенін білмеймін аз жасайды. Осы заманға керек азамат еді. Пернебай Ізмəмбетұлы.
Сөйле, тілім Алаңдама, тартынба Найзағайдай шындықты айтып жарқылда! Қалай ғана өмір сүрдім дей алам, Бір ауыз сөз қалмаған соң артымда?!Заман қалай, адам қалай өзгерді, Өзгергенді шүкір, қазір көз көрді. Арың менен ақиқаттың алдында Шындықты айтып, Шыңғыратын кез келді. Айтса нанар аңғал халық едік қой, Аңғалдықтан талай таяқ жедік қой. Халқымыздың қамын жеген ұлдарын О, ғаламат, «Халық жауы» дедік қой! Күні болған қазағымның сорлаған, Қасіреттің қара бұлты торлаған. Ешқашанда тарихымда даламның, Кешегідей бұрыс кету болмаған! Сеніп өскен халық едік малына, Малын алса, Қайтсін халық налымай?! Америка, Түркия, Қытайға, Жетіскеннен шашылды ма тарыдай? Әке тұрып сөйлеп кетті баламыз, Ағайыннан алыс кетті арамыз. Үш миллион Аштан өлген бабамыз, Қалғанымыз қайда кетіп барамыз? Шұбарала болып кетті тілдерің, Айтатұғын келді бүгін күндерің. Тілің кетсе, Күнің қоса кетерін Қайран елім, Қалай ғана білмедің? Әрбір тілде сөйле әлемді таң қылып, Ана тілін білмеу қандай заңдылық?! Өсер балаң, Байтақ далаң тұрғанда, Қазақ тілі жасау керек мәңгілік!!! Ауруың бірте - бірте асқынған, Қара ниет асып кетті қасқырдан. Қай бабаңның дәстүрінде бар еді, Ата - анасын бөтен қолға тапсырған. Өкініштен өксігімді баса алмай, Айту қиын ойлы көзге жас алмай. Бір ақсақал бір ауылды билеуші ед, Қазір қалдық бір келіннен аса алмай. Азаматтар қол бастайтын қаһарман, Алкогольдың арбауына шатылған, Бұл заманның Қобыланды мен Қамбары, Оқ тимей - ақ шығып жатыр қатардан. Бабамыздың биігінен аспадық, Құдай, Дінді таза жауып тастадық. Маскүнем боп ұлың түгіл қыздарың, Ол аз болса наша шеге бастадық. Сәл кідіріп, ойлаңдаршы әріден, Қанша сәби өлді улы дәріден. Қыздарымыз үйде отырып жүкті боп, Тірі жетім көбейді ғой бәрінен. Қайдасыңдар, Азаматым, арысым, Қайда кетті, қасиетті намысың? Адам түгіл шырылдаған торғайда, Жанын пида етуші еді бала үшін. Алған кезде бұл тоқырау алқымнан, Жұрдай болдық Қайран баба салтыңнан. Қасиетті қыздарымның қылығы, Бейне Арал, Балқаш болып сарқылған! Миымызға өрмекші тор құрған ба?! Көр соқыр қып құдай таза ұрған ба?! Қара көздер кімге ғашық болдыңдар, Өз батырың, Өз арысың тұрғанда! Намыс қайда, ұят қайда, ар қайда? Оның бәрі қалғаны ма шалғайда. Бұл бетімен кете берсе ұрпағың, Шала естілеу, Мәңгүрт болып қалмай ма? Дұрыс болмай замананың жетегі, Еңіреген ердің толды етегі. Осылардың бәрін ойлап қарасам, Бас айналып, Көз бұлдырып кетеді. Күнім туды ағымнан бір жарылар, Қайран елім, Сорың енді арылар. Шыдаушы еңдер, Шыдаңдаршы шырылдап, Шындық жайлы айтатыным әлі бар. Туған елдің қазынасының бәрін ап, Ұрпағымыз кейін немен жарымақ?! Полигон боп Абай, Мұхтар жүрген жер, Атом неге тек Семейде жарылад?! Бұл сөзіме түсінер - ау есі бар, Кімнің қандай ала - алмаған өші бар? Талай елсіз Тундралар жатқанда, Сары алтындай Сарыөзекте несі бар? Мәз болмайық арқамыздан қаққанға, Мәз болмайық жұлдыз әкеп таққанға, Кімге керек жал мен жая жегенің, Бауырларың қылтамақ боп жатқанда. Бауырларым, Жанымыз бір кемеде, Уық сынып, қирап жатыр кереге. Өз дауысын көтермесе өз елім, Өзгелерге Абай, Семей немене. Бауырларым, Жанымыз бір кемеде, Мен ешкімге жүрген жоқпын сене де! Лермонтов пен Пушкинді айтқан жандарға, Абай мен Сәкен деген немене?! Қайран далам, Өр төсіңе - нұр тұнған, Қырандайсың, қанатынан қырқылған. Мал өрісің, Аң мен құсың жоқ болды, Миллион гектар жырым - жырым жыртылған! Кереку мен Қызылжар еді мақтаным, Ұмыттық қой Ақмоланың аттарын. Өзге тілде қойып алдық аттарын, Байқайсың ба қайда бара жатқанын? Оқымаған биікте тұр бабамыз, Оқыдық қой: Неге саяз санамыз? Асқынды ғой, Асқынды ғой жарамыз. Ей, бауырлар, Қайда кетіп барамыз? Асқар тауым - ақыл, Ойым - қорғаным, Есіңді жый, Ешкімге жем болмағын. Есіл ерлер ертеңді де ойлаңдар, Кімге керек бес күн жақсы болғаның. Айтатұғын атты бүгін ақ таңдар, Бәрін біреу береді деп жатпаңдар. Бір қазақты үшке бөліп бүлінбей, Қайран елім, Бірлігіңді сақтаңдар!..
Сөйле, тілім Алаңдама, тартынба Найзағайдай шындықты айтып жарқылда! Қалай ғана өмір сүрдім дей алам, Бір ауыз сөз қалмаған соң халықымда?! Заман қалай, адам қалай өзгерді, Өзгергенді шүкір, қазір көз көрді. Арың менен ақиқаттың алдында Шындықты айтып, Шыңғыратын кез келді. Айтса нанар аңғал халық едік қой, Аңғалдықтан талай таяқ жедік қой. Халқымыздың қамын жеген ұлдарын О, ғаламат, «Халық жауы» дедік қой! Күні болған қазағымның сорлаған, Қасіреттің қара бұлты торлаған. Ешқашанда тарихымда даламның, Кешегідей бұрыс кету болмаған! Сеніп өскен халық едік малына, Малын алса, Қайтсін халық налымай?! Америка, Түркия, Қытайға, Жетіскеннен шашылды ма тарыдай? Әке тұрып сөйлеп кетті баламыз, Ағайыннан алыс кетті арамыз. Үш миллион Аштан өлген бабамыз, Қалғанымыз қайда кетіп барамыз? Шұбарала болып кетті тілдерің, Айтатұғын келді бүгін күндерің. Тілің кетсе, Үнің қоса кетерін Қайран елім, Қалай ғана білмедің? Орысшаға орыстарға таң қалып Ана тілін білмеу қандай заңдылық?! Өсер балаң, Байтақ далаң тұрғанда, Қазақ тілі жасау керек мәңгілік!!! Ауруың бірте - бірте асқынған, Қара ниет асып кетті қасқырдан. Қай бабаңның дәстүрінде бар еді, Ата - анасын қарт үйіне тапсырған. Өкініштен өксігімді баса алмай, Айту қиын ойлы көзге жас алмай. Бір ақсақал бір ауылды билеуші ед, Қазір қалдық бір келіннен аса алмай. Азаматтар қол бастайтын қаһарман, Алкогольдың арбауына шатылған, Бұл заманның Қобыланды мен Қамбары, Оқ тимей - ақ шығып жатыр қатардан. Бабамыздың биігінен аспадық, Құдай, Дінді таза жауып тастадық. Маскүнем боп ұлың түгіл қыздарың, Ол аз болса наша шеге бастадық. Сәл кідіріп, ойлаңдаршы әріден, Қанша сәби өлді улы дәріден. Қыздарымыз үйде отырып жүкті боп, Тірі жетім көбейді ғой бәрінен. Қайдасыңдар, Азаматым, арысым, Қайда кетті, қасиетті намысың? Адам түгіл шырылдаған торғайда, Жанын пида етуші еді бала үшін. Алған кезде бұл тоқырау алқымнан, Жұрдай болдық Қайран баба салтыңнан. Қасиетті қыздарымның қылығы, Бейне Арал, Балқаш болып сарқылған! Миымызға өрмекші тор құрған ба?! Көр соқыр қып құдай таза ұрған ба?! Қара көздер кімге ғашық болдыңдар, Өз батырың, Өз арысың тұрғанда! Намыс қайда, ұят қайда, ар қайда? Оның бәрі қалғаны ма шалғайда. Бұл бетімен кете берсе ұрпағың, Шала естілеу, Мәңгүрт болып қалмай ма? Дұрыс болмай замананың жетегі, Еңіреген ердің толды етегі. Осылардың бәрін ойлап қарасам, Бас айналып, Көз бұлдырып кетеді. Күнім туды ағымнан бір жарылар, Қайран елім, Сорың енді арылар. Шыдаушы еңдер, Шыдаңдаршы шырылдап, Шындық жайлы айтатыным әлі бар. Туған елдің қазынасының бәрін ап, Ұрпағымыз кейін немен жарымақ? Полигон боп Абай, Мұхтар жүрген жер, Атом неге тек Семейде жарылад?! Бұл сөзіме түсінер - ау есі бар, Кімнің қандай ала - алмаған өші бар? Талай елсіз Тундралар жатқанда, Сары алтындай Сарыөзекте несі бар? Мәз болмайық арқамыздан қаққанға, Мәз болмайық жұлдыз әкеп таққанға, Кімге керек жал мен жая жегенің, Бауырларың қылтамақ боп жатқанда. Бауырларым, Жанымыз бір кемеде, Уық сынып, қирап жатыр кереге. Өз дауысын көтермесе өз елім, Өзгелерге Абай, Семей немене. Бауырларым, Жанымыз бір кемеде, Мен ешкімге жүрген жоқпын сене де! Лермонтов пен Пушкинді айтқан жандарға, Абай мен Сәкен деген немене?! Қайран далам, Өр төсіңе - нұр тұнған, Қырандайсың, қанатынан қырқылған. Мал өрісің, Аң мен құсың жоқ болды, Миллион гектар жырым - жырым жыртылған! Кереку мен Қызылжар еді мақтаным, Ұмыттық қой Ақмоланың аттарын. Өзге тілде қойып алдық аттарын, Байқайсың ба қайда бара жатқанын? Оқымаған биікте тұр бабамыз, Оқыдық қой: Неге саяз санамыз? Асқынды ғой, Асқынды ғой жарамыз. Ей, бауырлар, Қайда кетіп барамыз? Асқар тауым - ақыл, Ойым - қорғаным, Есіңді жый, Ешкімге жем болмағын. Есіл ерлер ертеңді де ойлаңдар, Кімге керек бес күн жақсы болғаның. Айтатұғын атты бүгін ақ таңдар, Бәрін біреу береді деп жатпаңдар. Бір қазақты үшке бөліп бүлінбей, Қайран елім, Бірлігіңді сақтаңдар!..
Мен бала кезімде Тамаша ойын сауық отауынан айтқанын көргем. Шамамен 85-87 жылдар болу керек. Бұл кісі Жезқазғанның тумасы болу керек. Сол кезде қанды қызыл империядан қорықпай осы әнді айтқан
Қанды қызыл империядан қорқатын түгі қалмаған ол жылдары. Горбачев келіп, демократия, сөз бен ой еркіндігін жариялап, халықтың аузындағы қақпақ ашылған кез. Мұхтар Шахановың да. Шерхан Мұртазаң да, сол кезде жұдырық сермеп, қазақтың күйін күйттеген болды. Қазір бәлду бәлду бәрі өтірік
Қанды қызыл империядан қорқатын түгі қалмаған ол жылдары. Горбачев келіп, демократия, сөз бен ой еркіндігін жариялап, халықтың аузындағы қақпақ ашылған кез. Мұхтар Шахановың да. Шерхан Мұртазаң да, сол кезде жұдырық сермеп, қазақтың күйін күйттеген болды. 1953 ж. дейін осындай бірдеңе айтса, тұқым жұрағатымен жоқ қылар еді, 1960 жж айтса, түрмеге жабылар ед, 1970жж. айтса жұмыстан айрылар еді, Ал 80жж Қызыл Империяның қаңқасы ғана қалды, ашықтық. бостандық, перестройка деп "жаңа өмір" құрып жатқан кез, Қазір бәлду бәлду бәрі өтірік
Неге балалары жинақтарын әндерін толық интернет желісіне салмайды салса екен дейміз себебі ол кісідей ақын жоқ сол кісінің толғау термелерімен өстік әлі де тыңдаймыз ұмытылмас тұлға
Әттең ай, 2020 жыл халқымды ойласам осы өлең кеудедегі жүректі жарып жібере жаздайды, өңеште бір ауыр кетпен тұрғандай жылағым келеді. О Аллам жар бола көр🤲🙏 қазағымның басына бақытты заман орнауға жазсын. Онсыз да атам заманнан бері сорлағанымыз аз емес қой
Ассалам-Алейкум АЛАШ ЖҰРТЫ! Дүниеге бір-ақ рет келетін тұлға ғой! Марқұмның ізін басып келе жатқан, шырылдап шындықты айтатын Ринат еді. Қылтамақ болғыр билік оның үнін өшіріп тастады.
