Şaka bir yana, cidden herkesin elinde gül buketi vardı ve hepsi takım elbise içindeydi. Özür dilerim ama çok komik görünüyorlardı. Kahkahalarla gülmek istiyordum şu anda. Sonra içeri Yoongi girdi. Donup kalmıştı. Tamam, buraya kadar her şey tamamdı ama sonra... Silahını aldı ve bana doğrulttu. "Sen ajan mısın?" Yüzü soğuk bir hal almıştı. 6 Kişinin silahı tek bir hareketle üstümde patlayabilirdi. Şok olma sırası bendeydi ama kendimi toparlayıp gülümsedim. "Hayır desem inanır mısın?" "Hayır." "Aşık olduğun kadına silah doğrultma kararını düşünmek ister misin? Gerçeği öğrenince köpek gibi sürüneceksin peşimde, şimdiden söyleyeyim. Ben öyle dramaya gelemem." "Hayır. Beni elinde böyle oynattığını bilseydim, senden şu zamanki gibi nefret ederdim." Gülümsemem donuklaştı. Kalbim biraz kırılmıştı sanki. Bıçağı yere attım ve duvardan bir gül aldım. Teahyung diğerlerinin aksine bana silah doğrultmamıştı, o gerçeği biliyordu. Beni önceden araştırdığını biliyordum. Sadece izliyordu. Gülü kaldırdım ve ona gösterdim. "Açıkçası beni etkilemiştin. Güllere bayılırım. Teklifine evet demeyi düşünüyordum da..." Kalbimi gösterdim ve başımı iki yana salladım. "Burayla oynadıktan sonra olmaz." Gülü yere atıp ezdim ve ona gülümsedim. Kapıya giderken bana seslendi. "Seni vuramayacağımı mı sanıyorsun?" Arkamı döndüm ve ona tek kaşımı kaldırdım. Üstüne gidiyordum ama ne olacağını tahmin ediyordum. Kapıya döndüm ve bir adım attım. Topukluları yerde çıkardığı sesten sonra bir silah patlamasını duydum. Arkamı dönmeme gerek yoktu. Taehyung üstüne atlamaya hazır görünüyordu zaten ve silahın yönünü değiştirmişti. Gerçekten hiçbir acıması yoktu. Kapıdan çıkıp gittim. Asansörle zemin kata indiğimde hızlıca dışarı çıktım. Arabayla gidecek kadar enerjik hissetmiyordum. Temiz havaya ihtiyacım vardı. Uzun zamandır kendimi bu kadar boş hissetmiyordum. Bir adamın kalbimi kırmasına az daha müsade edecektim. Sadece birkaç gün kendimi açık bırakmıştım ve kalbim bir köşeden kırılmıştı. Sanırım artık sessiz sakin yaşamanın, bir kenarda derin bir nefes almanın zamanıydı. Son zamanlarda yaşanan olaylardan bunalmıştım. Babam yakın zamanda ölmüş ve aynı zamanda sevdiğim adam tarafından vurulmanın eşiğinden dönmüştüm. Eve kadar yaklaşık yarım saat yürüyecektim ve belki bu beni bir nebze olsun sakinleştirirdi. 10 dakika kadar yürüdükten sonra siyah bir arabanın beni takip ettiğini fark etmiştim. İlk başta tesadüf olduğunu düşünmüştüm ama bir mafyayla bu kadar yakın olmanın iyi sonuçlar doğurmadığını bilmeliydim. Yayaya yeşil yandığında karşıdan karşıya geçerken aynı araba hızla bana yaklaştı. Hızlıca aşağıya göz attım ve karanlığın beni yuttuğunu hissettiğimde kendimi serbest bıraktım. Bazen biraz mola vermek gerekirdi. Bu ölümle bile sonuçlansa. Sonuçta kimse sonsuza dek çalışmak için dünyaya gelmemişti. /YOONGİ\ Böyle bir aptallık yaptığıma inanamıyordum. Teahyung bana gerçekleri anlattığında ne kadar büyük bir hata yaptığımın farkına varmıştım. "Aşık olduğun kadına silah doğrultma kararını düşünmek ister misin? Gerçeği öğrenince köpek gibi sürüneceksin peşimde, şimdiden söyleyeyim. Ben öyle dramaya gelemem." "Hayır. Beni elinde böyle oynattığını bilseydim, senden şu zamanki gibi nefret ederdim." Aramızda geçen bu sözcükler bile her şeyi kanıtlıyordu. AYRICA ONU VURACAKTIM. ONU. GERÇEKTEN. VURACAKTIM. HEM DE BENİ UYARMASINA RAĞMEN. Sinirle yatağı tekmeledim. Tam anlamıyla iyileşmemiştim ve Liva'nın iyileşmem için sakin olmam, hareket etmememe karşın söyledikleri kesinlikle saçmalık gibi geliyordu. Aptal.aptal.aptal.aptal.aptal.aptal. Gitmesinin üzerinden 15 dakika geçmişti ve ben kafayı yiyordum. Telefonuma gelen mesajla yerimden fırladım. Gerçi Liva'nın numarası bende -daha doğrusu benimki onda- yoktu. Yine de gelen mesajı kontrol ettiğimde Mark'tan olduğunu gördüm ve daha da çıldırmamak için kendimi tutmaya çalıştım. Yaptığım hataya karşı sinirliyken ezeli düşmanımla uğraşamazdım. Bana fotoğraf atmıştı. Çok umursamadan telefonu duvara fırlatacağım sırada ekran aniden açıldı ve kilit ekranında bir mesaj belirdi. Sanırım aşık olduğun kadın ölmek üzere :) Dondum. Buz kesmiştim. Mesajı açtığımda Liva'nın çalışanlar tarafından sedyeye konulan, solgun bedenini gördüm. Gözleri kapalıydı ve doğrusunu söylemek gerekirse, ölmüş gibi duruyordu. Telefon elimden düştü. Hareket edemiyordum. Odaya biri girdiğinde sesleri duyamıyordum. Sanırım içeri giren Taehyung'du ve ayak ucuma eğildiğinde düşürdüğüm telefonu aldı. Fotoğrafı gördüğünde ondan yayılan soğukluğu hissedebiliyordum. Bana endişeyle baktığında ona doğru başımı salladım ve asansöre koşup hızlıca aşağı indim. Mark yazdığının altına adres de atmıştı ve oraya en yakın hastane burasıydı. Taehyung da arkamdan geliyordu. Hızlıca ona döndüm. "Şu Mark pisliğini bul bana. Elime bir geçsin geberteceğim onu." Bana başını salladı ve yanımdan ayrıldı. Acile ulaştığımda onu gördüm. Sedyede yatıyordu. Her tarafı kana bulanmıştı ve bir anda öksürüp kan tükürdü. Hastaneye geldiğimde Nina ve Greyson diye seslendiği iki kişi şok olmuş gibi görünüyordu. Tanımadığım bir adam konuşmaya başladı. "Liva Hasting. 24 Yaşında. Trafik kazası, iç kanama olasılığı çok yüksek. Bilinç yarı açık. Kafa travması." Doktorlar bir oraya bir buraya koşturuyordu. O... hiç kendi gibi görünmüyordu. Sonra bir anda gözlerini kaldırmayı başardı ve gözlerimiz kesişti. Ne kadar acı çektiği gözlerinden belli oluyordu. Gözleri kendine ait olan o pırıltıyı kaybetmişti. Kalbime milyonlarca bıçak saplanıyormuş gibi hissediyordum. Ona yaptığım son hareketler aklıma gelince karnıma bir sancı girdi. İlk defa suçluluk hissini tadıyordum. Gözlerim artık gözleri kapalı olan Liva'yı buldu. Yanda duran doktorlardan birine yaklaştım. Bana korkuyla baktı. "Hyunsan Hastanesine 6 dakika helikopterle dayanabilir mi?" "Eğer bizden birkaç kişi giderse ve orada acilen müdahale yapılırsa evet." "Tamam. Oraya nakil edin." Telefonumu çıkarıp Jungkook'u aradım. "Helikopteri acilen hastaneye getir. Hyunsan'a gidiyoruz." 1 dakika sonra helikopter buraya ulaştı ve Liva'yı helikoptere bindirdik. Birkaç doktor da içeride olunca bana yetecek alan kalmamıştı o yüzden arabayla gitmek zorunda kalmıştım. Hyunsan Hastanesi bana aitti. Jungkook en yetenekli doktorlarımdan biriydi. Oranın sahibi olduğumu bilen az kişi vardı. Orada Liva'nın iyileşeceğini biliyordum. Umut ediyordum. Eğer o ölürse dünyayı yakıp yıkardım. Liva ameliyathanedeydi ve durumunun ağır olduğu belliydi. Telefonum çaldığında dalgınca aramayı cevapladım. "Min, Mark'ı bulamıyorum. En azından aracını tespit edebilmem gerekirdi ama elimde bir plaka yok. Bu iş en az haftalar sürebilir. İyi saklanmış bu sefer köpek." Telefonu kapattım ve duvara yumruğumu geçirdim. Kahretsin. Niye hiçbir işim düzgün gitmiyordu ki? Sevdiğim kadının kalbini kırmış, onu ölümün eşiğinden döndürmüştüm. Şu anda gerçekten ölümün eşiğindeydi ve ben ona bunu yapan kişinin nerede olduğunu bulamıyordum bile. Saatler geçti ve ben onun bana dönmesini bekledim. Elimdeki tek umut parçası buydu çünkü. /LİVA\ Her tarafım çok acıyordu. Dudaklarım kurumuştu. Acilen su içmeliydim ama bu acıyla nasıl hareket edeceğimi bilmiyordum. Başıma gelmeyen olay kalmamıştı. Birde hafızamı kaybetseydim tam olacaktı. Gözlerimi yavaşça araladım. Her taraf çok karanlıktı. Gecenin köründe mi uyanmıştım gide gide ya? "Baba," dedim sessizce. Yanımda bir hareketlilik hissettim. "Kızım," dedi biri hüzünle. Gözlerim doldu. "Baba, burası çok karanlık. Korkuyorum." Sonra onun yüzünü gördüm karanlıkta. Babam. Canım babacığım. Bana gülümsedi ve ben gözyaşlarıma hakim olamadım. "Işığa giden yol karanlıktan geçer kızım." dedi ve kayboldu. Hıçkıra hıçkıra ağladım bir süre.

"Yanındayım yavrum. Her zaman yanında olacağım." Annemin sesiyle açtım gözlerimi gerçekliğe. Her yer çok aydınlıktı. Sanırım gerçekten ağlamıştım çünkü yanaklarım ıslanmıştı. "Anne, su verir misin?" Sesim çok garip çıkmıştı. Tezgahın yanındaki sürahiden su verdiğinde yavaşça içtim ve odayı inceledim. Bizim hastanede değildik. Burası VIP odaya benziyordu. "Neredeyiz? Ne kadar süredir uyuyorum?" Bana şefkatle baktı. "Hyunsan'dayız annecim. Bir arkadaşın seni buraya nakil aldırmış. Yaklaşık 1 gündür uyuyorsun. Dur ben doktora haber vereyim." Başımı salladım ama... Arkadaşım? Benim burada bir arkadaşım yoktu ki. Kafama dank etti. "Yüzsüz ya. Yaptıklarından sonra nasıl böyle davranabilir? Öğrendi tabii gerçeği, bırakmayacak peşimi kesin." Doktor içeri girdiğinde ağzım bir karış açıldı. Elimi kaldırıp onu gösterecektim ki hissettiğim acıyla yüzümü buruşturdum. "Sen?" dedim sorarcasına. Jeon Jungkook karşımdaydı. Dünyanın en iyi doktorlarından biriydi ve Yoongi'nin arkadaşıydı. Yoongi'nin beni vuracağı gün diğerleriyle beraberdi. Hafifçe gülümsedi. "Ben sizin doktorunuzum Bayan Liva." "Ben kendi hastaneme gitmek istiyorum. Ayrıca burası da nereden çıktı böyle? VIP odalar felan?" İçeri Yoongi endişeyle girdiğinde annem ona gülümsedi. Şok üstüne şok yaşıyordum resmen. Birde kardeşim içeri girip Yoongi'nin tepesine atlasındı da tam olsundu. Benim şom ağzım. Tam da düşündüğüm gibi oldu ve ben sanırım şoktan bayılacaktım. Yuh ama ya! Sabır dilercesine gözlerimi kapattım. "Anne kardeşimle beraber dışarı çıkar mısınız lütfen? İkisiyle yalnız konuşmak istiyorum." Gözlerimi açıp anneme baktım. Bana başını salladı ve odadan çıktılar. Jeon'a baktım. "İç kanama?" "Evet." "Kafa travması?" "Evet." "Komplikasyon?" "Şu anlık hayır. Seni muayene etmeme izin verirsen emin olacağım." "Hayır. Tam şu anda gidiyorsun ve beni hastaneme nakil ettiriyorsun." "Burada bu kadar başarılı doktorlar varken oraya gitmeyi tercih mi ediyorsun cidden?" "Evet. Onun burada olmasına katlanamıyorum ve ayrıca, onun sahibi olduğu bir hastanede kalmam." Yoongi'ye döndü. "Ona ne zaman söyledin?" Yoongi bana bakarak konuştu. "Söylemedim." "Beni aptal falan mı sandınız? Neyse, hadi bekliyorum değiştir hastaneyi." "Hayır." O konuşunca Yoongi'ye döndüm. "Pardon? Az kalsın beni vuran birinin hastanesinde mi kalacağım sence?" Gözlerinde birkaç saniyelik acı belirdi ve konuşmaya başladı. "Özü-" "Bana çarpanı vurabildin mi bari?" Utanmış gibi gözlerini indirdi. "Hayır... Şey-" "63 ISP 49." "Ne?" "Plakası." Aklım o an düşündüklerime gitti. Yayaya yeşil yandığında karşıdan karşıya geçerken aynı araba hızla bana yaklaştı. Hızlıca aşağıya göz attım ve karanlığın beni yuttuğunu hissettiğimde kendimi serbest bıraktım. Göz attığım şey plakaydı. Yoongi plakayı öğrendiği gibi sinirle çıktı. Jeon'a döndüm. "İlişki insanı değil, değil mi?" Bana sırıttı. "Onu köpek gibi süründüreceksin, değil mi?" Ben de ona sırıttım. Başka yapacak ne işim vardı? **AYLAR SONRA** "Tamam, kabul ediyorum. Seni 5 ay süründürmek haksızlık sayılabilirdi ama bence adil bir muameleydi." Tek kaşımı kaldırdım. Sıkıyorsa itiraz et. İmamı anlayınca korkuyla konuştu. "Tabii ki, yoksa sen çok iyi, masum bir kadınsın." Söylediği cevaptan memnun olarak kafamı salladım. Etrafımızdaki arkadaşlarım ona neler çektirdiğimi iyi bildiklerinden kıkırdadılar. Jeon konuştu. "Min, bugün akşam erkekler yemeğe çıkalım diyoruz, ne dersin?" Yoongi bana bakınca kafamı iki yana olmaz diye salladım. "Olmaz." dedi. "Yaa yenge! Bırakta adam gelsin işte, niye hayır diyorsun?" "Aa, üstüme iyilik sağlık. Ağzımı bile açmadım Taehyung!" Evet, kesinlikle çok masum bir kadındım. Dünyanın en azılı suçlusunu da hanımcı yaptım ya, helal bana. Benim çalıştığım hastaneyi aldığında, sinirlenmiştim ve en az 1 ay da ona trip atmıştım. Yaklaşık 6 ay boyunca trip yemiş, zorluklarla başa çıkmıştı ama sonuçta burada, beraberdik. Birlikteliğimizin 7. ayını unuttuğu içi trip yiyecekti yine. SON. 🙊 Yoongi'yi evire çevire hanımcı yaptık ya, aferin bize valla. 🫶 Sınırımız 10 like 445 abone. Ben sınır koymaktan yoruldum arkadaşlar, lütfen artık şu sınırları geçebilir miyizz? 🧚 Hikayede belki Yoongi'yi affetmemiş olabilirsiniz ama rica ediyorum mantık çerçevesinden bakalım. O olaylar olduğunda birbirlerini tanımıyorlardı, Yoongi her ne kadar ona aşık olsa da soğuk bir buz dağıydı resmen. Mafya sonuçta. Birbirlerini anlamamaları gayet normal. 😙 Bir sonraki hikayeye kadar, sağlıcakla kalın.

@@writerladyyt teşekkür ederiim 😭 seni çok özlemişim yaa

Dün gece ise evime yapılan bir saldırı sonucu yaralanmıştım ve aslında öleceğimden emindim. Sonra aklıma sen geldin, Liva... Ambulans çağırdığımızda bizi buraya getirmişti. Önümü göremiyordum ama seni beni izlerken gördüğümde güzelliğine hayran kaldım Liva. Hiç kimse önü çıkmazken o yanıma gelmiş ve müdahalesini yapmıştı. İnsanları kontrol etme şekli mükemmeldi. Sonra bana Yoongi diye seslenmiş ve cesaretine hayran kalmıştım çünkü gözlerimi açık tutmayı başarmıştı. Acıyı hissedemiyordum ama kan kustuğumu görebiliyordum. Sonrasında beni ameliyathaneye taşıyan ve endişeli olan gözlerini görmüştüm. O an şunu düşünmüştüm, çünkü güzelliğin göz korkutucuydu. Anne, korkuyorum. Şimdi ise kahkahasını duymak cennet gibi geliyordu. Sonra seni seviyorum kelimesi geldi peşinden. Dur bir dakika... Ne? Tanrım, ne olur sevgilisi olmasın. Brian o gelmeden 5 dakika önce odaya girmişti. Onunla sohbet ettiklerini ama bir anda solgun göründüğünü ve hızlıca uzaklaştığını söylemişti. Benden korktuğunu düşünüyordum çünkü dün gecenin adrenaliyle cesareti ortaya çıkmış olabilirdi. Benden tiksindiğini düşünüp gözlerimi kapatmıştım ve kahkahasıyla uyandığımda bu fikrimin yanlış olup olmadığına dair şüpheye düşmüştüm. Ama, eğer sevgilisi varsa veya evliyse ne yapacağımı bilmiyordum. Kapı tıklatıldığında yorgun bir sesle "Gelebilirsiniz," dedim. İçeri ulaşan topuklu sesi gülümsememe neden oldu. Ki ben neredeyse hiç gülümsemezdim. Görüş açıma girdiğinde yüzüme nötr bir ifade takındım. Gerçekten yüzü biraz solgundu. Gözlerimi yüzük var mı diye bakmak için ellerine çevirdim. Yüzük yoktu ama ellerinin titremesi gözümden kaçmamıştı. "Bay Min, kendinizi nasıl hissediyorsunuz?" "Kötü ve biraz hayal kırıklığına uğramış." Yüzünde bir şaşkınlık ifadesinin belireceğini düşünmüştüm ama hiç şaşırmamış görünüyordu. Hatta tersine gülümsedi bile. "Ah, sanırım size dünkü gibi seslenmediğimden, ama o sadece dikkatinizi çekmek içindi. Kötü dediğinize göre göğsünüz ağrıyor olmalı, neresinin ağrıdığını tarif eder misiniz?" Gözlerini elindeki kağıtlara çevirdi ve birkaç şey okudu. "Akıllısınız, Bayan Liva. Kalbimin hemen yan tarafı," Sargıları gösterdim. "Burası acıyor." Derin bir nefes aldı. "Gayet normal bir durum bu, kalbinizin çok yakınında büyük bir yarayla karşı karşıyaydınız. Ayrıca kafa travması alıp almadığınızı bilmiyorduk ve bu büyük bir riskti. Bilinç bulanıklığının bundan sebepli olduğunu düşünüyorduk, kapalı kafa travması olabilirdi çünkü açık bir yara yoktu. Gösterdiğiniz semptomlar buna uyuyordu ama öyle bir durum olmadığını gördük. Kendinizi çok yormaz ve en az 1 hafta dinlenirseniz, ki bu süreçte ani hareketler yasak, daha kolay bir iyileşme süreciniz olacaktır." "Başka herhangi bir ağrınız var mı?" "Yok," dedim sakince. Başını yavaşça salladı. Sonra gözleri bir süre üzerimde gezindi ve benimkilerde onda. Doktor özlüğünü giymişti. Üstünde bir pantolon, kazak ve topuklu ayakkabılar vardı. Saçları at kuyruğu yapılmıştı ve gözleri kahverengiydi. Diğerlerine göre klasik bir güzelliği varken bana göre bir Tanrı idi sanki. "Sizin için sorun olmazsa oturabilir miyim?" Başımı salladım. O da karşımdaki koltuğa oturdu yavaşça. "Açıkçası ilk başta bana zarar vereceğinizi sanmıştım. Sizin gibi vakalar buraya oldukça sık geliyor ve ben alanımın neredeyse en iyisiyim. Eğer komplike olsaydınız, başıma neler geleceğini düşünemiyordum bile. Her ne kadar bu tarz, siz gibi insanlarla karşılaşsak da hastanemizin güvencesi sayesinde rahat tedavi uygulayabiliyoruz. Ama sizin gibi durumlarda..." "Sizin gibi durumlarda, karşımızda bu kadar güçlü biri varken o kadar da şanslı sayılmayız. Eğer size yanlış tedavi uygulasaydım ve bana herhangi bir şekilde zarar verseydiniz, ki bu öldürmeye kadar gidebilir, hastane hiçbir şey yapmaz, bu durum yaşanmamış gibi hayata devam ederlerdi." Derin bir nefes aldı. "Sizden korkmamı mazur görün, dünyada kim hayatını umursamıyor ki? Özür dilerim ama kesinlikle işkenceli bir ölüm şeklini kaldırabileceğimi zannetmiyorum..." Sanki kendini öyle hayal etmiş gibi irkilince gözlerini yerden bana çevirdi. Ellerinin titremesi artmıştı. "O yüzden olurda, kötü bir durum ortaya çıkarsa beni acısız bir şekilde öldürmenizi rica edeceğim." Sonra dediğinin saçma olduğunu düşünmüş gibi kendi kendine güldü. "Aslında ben-" Sözümü kesti ve ayaklandı. "Şu anda sizi dinleyebileceğimi sanmıyorum. Sadece bir düşünün..." Sonra hiçbir şey olmamış gibi gülümsedi ama ellerinin titremesini yüzüne bakarken bile görebiliyordum. Hızlı adımlarla kapıya yürüdüğünde ne diyeceğimi bilememiştim. Sakince kapıdan çıktı ve topukluların gidiş sesini duydum. Kahretsin, daha sevgilisi olup olmadığını anlayamadan çıkıp gitmişti ve böyle düşünceleri... Gerçek üstüydü. Hastane hakkında dedikleri canımı çok sıkmıştı. Ayrıca işkence mi? Hoşlandığım kadına karşı nasıl işkence yapabilirdim ki... O benimdi ve ben benim olanı almayı çok iyi bilirdim. 𝘿𝙀𝙑𝘼𝙈 𝙀𝘿𝙀𝘾𝙀𝙆... 🏡 Sınırımız 30 like 440 aboneee 🍀 Benim sınırlara çok uymadığımı biliyorsunuz ama yine de sınırı geçersek sevinirim

TEBRİKLER 🎉🎉

Devamı hala gelmemiş bu hikayenın devamı yok muuu😢

@@aydndemirci7692 yok kuzum zaten hesaba yeni yeni tekrar giriyorum

Hmm ama nedennn😢

@@aydndemirci7692 tek partlık yaptığım zaman devamını yapmıyorum genelde çünkü o hikaye zaten kafamda bitmiş oluyor sebebi bu :))

ya aslında sınırları çok beklemiyorum sadece bu aralar hikaye yazamadım

@@QueenOfDarkness_ ya lütfen yazmayı bırakma nolurrrrr kankana🥺🥺🥺🥺🥺🥺🙏🙏🙏🙏🙏

hazırlarım tabiki

@@QueenOfDarkness_ ya bitanesin sen o zaman bekliyicem kanka desem olurmu sana?

Aşkım valla yapmayı hiç düşünmedim yaa

ya ama yerim seni benn

Hikaye yazmaya üşeniyorum be gülüm QPBSSJSKBS

@@QueenOfDarkness_ LAN BE SENİN MESAJ AYARINI VARYA AÇ SUU YADA SEN BANA YAZ

@@gotuboklugoddyy benimkisi acik seninkisi değil aaaaaaa

@@QueenOfDarkness_ Nası aççaaaam

@@QueenOfDarkness_ Açtım ama olmuyooooo

Hikayeyi yazarken black izlediğim doğrudurr ama hangi kafa ile yaptığımı hiç hatırlamıyoruum <3 Bu arada teşekkürler bitanem❤

Teşekkürler <3

Birde büyüyünce mafya oluyormuş

​@@Yoonginin_sandivicibomba olur

AğĞağağ benim gibi hayla uyumamış biri

@@Zeyhp_xs evettttt