14 χρόνων είμαι, Πρωτοακουσα το τραγούδι απο τον Νοτη, δεν θα μιλήσω για την καλύτερη ερμηνεία γιατί είναι διαφορετικές, ανατριχιαζω καθε φορα και μερικές στιγμές τοσο που βουρκώνω. Καλο παράδεισο Παππου μου🙏🕊️
Στα μονοπάτια του καημού Στη γέφυρα του στεναγμού Μ' έκαν' η μάνα μου Μια φθινοπωρινή βραδιά Ζωή την κρύα σου καρδιά Είδαν τα μάτια μου Με κουδουνίστρεσ πλαστικέσ Όμορφεσ και χρωματιστέσ Με νανουρίζανε Και τα ματάκια τα μικρά Είδαν του κόσμου τ' αγαθά Και συμφωνήσανε Ήταν το γάλα μου πικρό Και το νεράκι μου γλυφό Που με μεγάλωνε Κι απέναντι στη κούνια μου Η μοίρα η κακούργα μου Και με καμάρωνε Ήταν το κλάμα μου μουντό Σαν κάτι να 'θελα να πω Μα δε με νιώσανε Μια λυπημένη αναπνοή Για την πουτάνα τη ζωή Που μου χρεώσανε Έτσι ξεκίνησα λοιπόν έτσι ξεκίνησα Δε με ρωτήσανε ζωή μα σε συνήθισα Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα Ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα Έτσι ξεκίνησα λοιπόν έτσι ξεκίνησα Άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισα Θεέ μου κι ασ ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω Και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω Πάνω σε λάσπεσ και καρφιά Στ' άδικου κόσμου τη φωτιά πρωτοπερπάτησα Ισορροπία σταθερή Για να προλάβω τη ζωή Όμωσ την πάτησα Μονό το “α" και το “χ" Στη σχολική μου εποχή Πρωτοσυλλάβισα Γι αυτό το “αχ" και το “γιατί" Όπου βρεθώ μ' ακολουθεί Κι ασ τριαντάρισα Έτσι περνούσε ο καιρόσ Κι εγώ στο δρόμο μου σκυφτόσ Έκανα όνειρα Έτυχε να 'μαι απ' αυτούσ Που κολυμπάνε στουσ αφρούσ Και στα λασπόνερα Στάζει το αίμα τησ ψυχήσ Σαν τισ σταγόνεσ τησ βροχήσ Όμωσ ποιοσ νοιάζεται Και την αόρατη πληγή Που μέσα μου αιμορραγεί Ποιοσ τη μοιράζεται Έτσι ξεκίνησα λοιπόν έτσι ξεκίνησα Δε με ρωτήσανε ζωή μα σε συνήθισα Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα Ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα
Έχει περάσει μια δεκαετία από τότε που πρωτοάκουσα τα Γενέθλια και κάθε φορά με συγκινεί περισσότερο. Ο Μπικάκης έχει κάνει κατάθεση ψυχής σε αυτό το τραγούδι. Αυτό που με λυπεί όμως είναι μια μερίδα ανθρώπων που σηκώνονται να το χορέψουν ελαφρά τη καρδία. Αν γνώριζαν την ιστορία του τραγουδιού και τον πόνο ψυχής που ενέπνευσε τον δημιουργό του, δεν θα διανοούνταν καν να σηκωθούν από τη θέση τους. Ο Θεός ας δίνει κουράγιο και υπομονή σε αυτόν τον άνθρωπο, γιατί η απώλεια ενός παιδιού είναι ότι πιο οδυνηρό μπορεί να βιώσει.
Πονούσε πονάει και θα πονάει μέχρι να σε ξανασυναντησω Γιάννη μου 20 χρονια πέρασαν και σήμερα θα εκλεινες 43 χρόνων αγαπημένε μου αδελφέ σε λατρεύω ❤😢
Εγω παρόλο που ημουν πληγωμένο Αετόπουλο ατο χώμα μπόρεσα και σηκώθηκα ...Με βοήθησε πολυ η Γυναικα μου και οι κόρες ...Μακάρι να είχαμε και το παιδάκι που χάσαμε
