A selection of the poetry of the Macedonian poet Aco Šopov (1923-1982) and other related videos. Избор од поезијата на македонскиот поет Ацо Шопов и други видеа поврзани со неговото творештво. Poèmes du poète macédonien Aco Šopov (1923-1982) et autres vidéos liées à sa vie et à son oeuvre.
Текст: Кога ти е најтешко Кога ти се чини дека гласот ти е крик, а погледот молење Загледај се, нурни се во водите сини, Во таа снежина, во тоа шумолење. Ќе сетиш со длабок здив, сила и смирување, Погледот ќе блесне жив, жив од подмладување.
Никола, лесно е да се дерете некому дека е неписмен, па макар тоа била лично ќерката на Ацо Шопов, која сум јас и која не сум неписмена. Потешко е изгледа љубезно да му се обратите на авторот на оваа страничка за да го привлечете неговото внимание врз фактот дека му се провлекла мала печатна грешка. Бидејќи моите родители ме научиле културно да се однесувам, еве јас јавно ќе се извинам за оваа печатна грешка, а Вас љубезно ќе Ве замолам следниот пат да размислите пред да се дерете и навредувате, за да избегнете да се докажете како обичен неписмен глупак.
@@jasminasopova5088 не е за пуфкарање или слично,овде сме сите јаки и анонимни (мислам на интернетов) него почнува да боде очи....корекција,бодеше очи тоа што не е само оваа малечка печатна грешка,него имаме еден куп неписменковци на јавни функции. Но тоа повеќе не е битно нели? Ионака сме продадени на братјата ни и наскоро ќе бидеме...западноВулгарски дијалект чинам? Се дереше пред да се случи ова,сега не е битно повеќе.
@@nikolaistochki1558 Прво, да Ве потсетам дека на македонски не се вели ”него” туку ”туку! Навистина недолична грешка за еден голем Македонец како Вас што го брани макдонскиот јазик, со тоа што сограѓаните ги нарекува „неписмени едни” или „неписменковци”. Второ, не гледам која е врската помеѓу татко ми или мене со лицата на јавни функции што ги споменувате во Вашиот одговор. Татко ми е умрен пред 40 години и направил повеќе отколку што Вие можете да замислите за македонскиот јазик, а јас не сум на никаква јавна функција. Трето, јас не сум ниту јака ниту анонимна. Ако сте Вие таков, тоа Ве засегнува само Вас. Јас сум Јасмина Шопова, ќерка на Ацо Шопов, која се грижи за одржувањето на сеќавањето на неговото дело, а со тоа и на промоцијата на македонското културно наследство. Ако сметате дека сте писмен, повелете во неговиот Лирски дом, па прочитајте: www.acosopov.com/?lang=mk Пред да Ве оставам, само еден совет: македонскиот јазик, македонската нација, македонскиот идентитет нема да ги одбраните напаѓајќи ги без размислување, без знаење, без читање, без смисол за полемика и без почит другите Македонци. Сами себе ќе се изедеме со нашето сопствено незнаење, нашата сопствена ароганција, нашата сопствената неписменост. Никој не ни е виновен...
Гледач во пепелта Изгасни песно во огнот што го запали сама. Прска зборот и исчезнува во пепел од кремен. Гледачу во пепелта, ја препозна ли во неа исконската драма што доаѓа од дното на овој извор темен. Песно, те откинав од клунот на птица во крвта што ми лета, од црвеното небо на запалените вени, од тие далноводи на два непомирливи света, тие изгрејсонца со неодгатнати мени. Те откинав од гневот на иконите, тие неразбирливи гами, од громот врз копјето на воинот со камен што е сраснат, од сонот на тие повисоки што се од сонот што ги мами, и што се раѓаат пак откако еднаш згаснат. Сега сме два света, два врага, две завојувани страни, сега сме војна без излез и кама против кама. Кој е победен? Кој е победник? Кој е изгрев на осмислени рани? Изгасни песно во огнот што го запали сама.
„Долго доаѓање на огнот 1. Тука е тој оган под овие улави води, под овој бигор и зло самото што се плоди. Под овие води тешки и зрели тримеѓница црна црно што ги дели. Под овој венец од сончеви глави, под оваа далга со карпи што се дави, Под овој екот, заклињања и злоби, и ова дрво на брегот од дамнина што коби. Тука е тој оган под оваа кожа, под овие тримеѓници, овие три ножа. Секогаш и сегде семожен и морен, ѕвезда е во срце и мрак е во корен. Копај, ископај го. 2. Од вруток до уток, од грст до крст. Од подземнина до изѕемнина, од брат до тат. Од светилка до бесилка, од реч до меч. Копај, ископај го. 3. Не ќе го ископаш ти никогаш тука. Еве го сраснат со прастара бука. Меѓу три стебла се ниша во лулка. Ветар е црвен во секоја булка. Воин во црква на икона стара. Исчезнат говор себе што се бара. Еве го, клекнат ко занесен голтар својот збор го длаби во резба за олтар. Во себе копај, под својата кожа, под трите лузни, под трите ножа. 4. Копај, ископај го. Од селишта до пепелишта, од боска до коска. Од бог до глог, од жетва до клетва. Од белег до лелек, од канија до востанија. Копај, ископај го. 5. Не ќе го ископаш никогаш ни со грабежи диви. Ни мртвите се мртви ни живите живи. Крстот им беше лесен, пепелта не им е лесна. Мртвите ќе умрат тогаш кога и нивната песна. Не им е тежок гробот мртвите кајшто лежат. Песните што ги пеат на живите им тежат. Не ќе го ископаш огнот ни да векуваш тука. Тоа е тој светец од икона што пука. Тоа е тој камен на сите мртви зглавје, таа трпеза ѕвездена, таа болест и здравје. Тоа е таа магија, таа крв чуда што прави, што лекува од рани и штo cимиња глави. Под своите лузни копај, под ножот што те служи, огнот е во твоите очи пожар од бунт на ружи. 6. Копај, ископај го. Својата последна клетва реките ќе ја речат, и ќе секнат, ќе престанат да течат. Небото ќе се сруши. Ќе се стркалаат планини. Ќе завладеат суши. Ќе се измешаат ѕвезди и ѕверови, отрови и ниви, и нема да се знае повеќе ни кои се мртви ни кои се живи. Копај, ископај го. 7. Додека под себе копаш над тебе тој ќе се јави и една мртва глава на рамо ќе ти стави. Огнот низ краишта тајни заслепен ќе те носи, и нема да се прашаш каде си, кој си, што си. Овде е, во овој корен, во овој молк што свети и нема својата светлина никогаш да ја сети. Тој на секое дрво со секој мртов виси. Тоа сме ние, тоа сум јас и тоа ти си. И кога таков личи на глас што сам се гаси, од некоја вишина глува повторно ќе ти се гласи. 8. Во себе копај, под својата кожа, под црното сонце на трите ножа. Тука е тој оган под овие улави води, во оваа утроба гладна гладен збор што роди. А може и ѕверот во дувло да го скроти, да раскине, да здроби, да убие и сплоти. Со него за убост поубав е цветот, без него за цел свет посиромав светот. Крстот ни е лесен, пепелта не ни е лесна, мртвите ќе умрат со нас и со нашата песна. Ацо Шопов, Гледач во пепелта, 1970 Пристапна песна во Македонската академија на науките и уметностите (МАНУ), 1967, објавена во Златен круг на времето, 1969 Во определен број изданија, на почетокот на петтата строфа од третото пеење се провлекува грешката „По себе копај” наместо „Во себе копај”. “
Три дена на раце те носевме збрана, со тага и болка во погледот срчен, и секоја капка од твојата рана ко крвава жар ни капеше в срце. Другарите беа и морни и гладни со згорени грла и свиени плеќи со тап бол се впија в очите ладни и жалеа оти не ќе пламнат веќе. Но јас знаев оти пак ке вивнат в жарој, и борците под нив ќе цветат и раснат, в студените утра ќе греат ко сонце и никогаш нема да стивнат и згаснат. Последната вечер, в планинското село, кај борците беа во дрипава дреа, со пликови жешки на стапалки тешки, и смрштени чела - згасени, мразни, ко нивните пушки укочени, празни, и нечујно, глуво, ко здушена река се точеше шепот од уво до уво: "Утре, друже, в зори, страшен бој не чека, а ние сме малку, - сал неколку души..." И кога ко игла ти прободе уши - ти растресе снага и размолска тага, со лунјени очи широки и волни ги расече в ноќта здивените молнји! Ко тогаш, ко тогаш, о другарко, помниш - в смрзнатата вечер на пролетта рана, кај нашата младост и првата радост ја косеше луто куршумната слана, а ти чело збрчка, ко тигрица рипна и летна во ноќта крвава и црна, - со своите очи што ригаа пламен ги растопи часкум челичните зрна... И после! И после - в последната вечер... јас нејќам да мислам што потаму стана, сал помнам те изви крвавата рана, прошталниот шепот ти замрзна в усни, Но гореа очи под веѓите густи! Со нивниот пламен и со клетва света, на заседа тргнав сред мојата чета. А утринта кога зрив чела ни спраши ти не беше веќе в редовите наши, но скипеа борци со одмазда жолчна, и видов! о видов - кога бојот почна развихреа сите со твојата сила - ко елени брзи и лесни ко птица. А твоите очи се искреа гневно над нивните потни, распалени лица... Три дена на раце те носевме збрана, со тага и болка во погледот срчен, а секоја капка од твојата рана, ко крвава жар ни капеше в срце.
Добро вече, жао ми је да нисам видела Вашу поруку. Шаљем Вам линк за песмом на стском језику. Јасмина Шопова www.acosopov.com/%D0%BE%D1%87%D0%B8-2?lang=sr
Хвала најлепше. Иначе, Вера Јоцић, којој је ова песма посвећена, је рођена сестра моје баке, због чега ми је ово дело Аце Шопова још лепше и значајније. Хвала још једном!
Боже, свет је мали. Дали се Ваша бака зове Вида? Вида Јоцић, Верина сестра, је аутор предивног Вериног споменика у Скопљу. За откривање споменика мој отац је написао леп текст. Покушаћу да га пронађем ако Вас интересује.
Не, Вида је друга Верина рођена сестра, а моја бака се звала Радмила и она је била најмлађа од њих три. У сваком случају, ако можете да нађете тај текст, био бих Вам захвалан да ми га пошаљете у инбокс.
Се изинувам што дури по година дена одговарам: Шопов е преведен на англиски само во Антологии и досега ниеден англофон поет не се нафатил да ја препее Небиднина. Инаку, песната е одлично преведена на - француски: www.acosopov.com/lectures-poesie-macedonienne/non-etre-nebidnina - шпански: www.acosopov.com/lecturas/noser-nebidnina?lang=es - германски: www.acosopov.com/lyrik/unwirklichkeit?lang=de Срдечно, Јасмина Шопова
