ادما همیشه قبل ازین که به خودیشان فکر کنم ، به ادمای فکر میکنن که ارزشان نداره . نمیدانم چرا زندگی خود را فدای کسی میکنم که اون اصلا ارزش قایل نیست . ولی خب در هر صورت دوسیش دارم تا ابد ، اینجارو گوش کن 4:09
من خیلی خوب به خاطر دارم که در پروگرام صبحگاهی رادیو کابل هر روز آهنگ ( مدتی که شد چرا) پخش میشد. ما آنزمان در هرات هر روز رادیو گوش میدادیم و با این أهنگ ها بزرگ شدیم ویک عالم خاطره داریم. روحش شاد و یادش گرام باد❤
شما ها که از فقر وطن صحبت میکنید به وجدان تان قسم دراین شب چند سر فیشن خود مصرف نموده اید اګر همین رقم به غریبان کمک میشد کم ازکم زمستان یک چند فامیل ګرم میګذشت
تمامی پرجمی ها وطن فروش that’s the reason the Afghan people are paying the price now try and to act they are helping the Afghan people bring their culture what culture talk like childish people are telling nonsense, jokes talk about someone already passed away and already dead telling no dignity or shame
This program started with that filthy پرجمی communist guy. They are the one to started all this chaos in Afghanistan and the Afghan people paying the price for 45 years probably not all of them, but there is a few I can see they are there now They are living in the capitalist countries. I’m sure a majority I’m getting a raise their kids by welfare system.
سلام خدمت همه ، چه خوش به بهانه ی این برنامه همکاران و دوستان قدیم با هم دیدار و ملاقات نمودند ، یک امر خوب است . با تاسف درین میان مثل همیشه بسان انگشت ششم جای کارمندان و همکاران پروگرام های محلی و یا به‌اصطلاح( ملیت های با هم برادر ) رادیو تلویزیون افغانستان درین احتفال با شکوه خالیست. این در حالیست که در چند قدمی شهر فرانکفورت تعدادی از مدیران و همکاران سابق رادیو تلویزیون از جمله دوکتور شفیقه یارقین شاعر و نویسنده ، طنز نویس ماهر محمد حلیم یارقین در کشور سویدن ، استاد محمد شفیع عظیمی آهنگساز در سویدن ، ژورنالیست سید احمد فرداش در شهر هامبورگ آلمان ، رابعه فرداش و ......... اما چاره چیست ؟ انگشت ششم مثل همیشه باید انگشت ششم باشد و بماند، حتی در اروپا ! ؟ اگر کسی از همکاران این اداره اتقافاً و یا هم تصادفاً دعوت شده باشد ، در آن حال عذر. تشکر
