Güzel okumuyor diyen arkadaşlar siz gerçekten hissetmiyorsunuz o yüzden size güzel gelmiyor. O kadar samimi bir okuyuş ki hergun gelip dinliyorum hatta günde 10 defa bile dinlediğim oluyor hiçbir şiiri bunun gibi okumuyorsunuz çok başka bambaşka bir duygu var.. yüreğinize sağlık 🌹
Merhaba. Edip Cansever’in Alev’e olan aşkı, ona onlarca yazdığı mektup uzak olmasından kaynaklı olduğunu düşünüyorum. Ulaşılmazı, imkansızı sevmek gibi diyebilirim. Okuduğum tüm şiirleri tüm mektupları sadece uzaktaki Alev’i anlatıyor. Bilgi değil, naçizane fikir.
Sükut merdivenleri şiirini bir kaç ay önce bir dörtlüğüne rastlamış tamamını Nurullah beyin kendisinden rica etmiştim. Sanırım yoğunluğundan gönderemedi. İnternette ararken sizin okumanıza rastladım ve metni sizin okumanızdan yazdım. Nurullah beyden yaptığım 5. beste olma özelliğini taşıyor. Umarım sürçü lisan etmemişimdir. ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-y6lnbR1f9T4.html sizinle de paylaşmak istedim. Dilinize gönlünüze sağlık.
Nutkumu tutuldu yurumun Yurumsuz yurumlar kaybulmuş yarınlar Geleceksiz umutlar var bu coğrafyada Karanlık gençliğin hidayet bulmayan sarhoş gırdabında Ülkemden gelen vaveylelar vardır be üstsad
Kağıt kelimesini ince okumanız gerekir. Bir de bu kadar yanlış ya da kekeleyerek okuduğunuz bir kaydı neden yenilemediniz de yayımladınız? Keşke yenileseydiniz...
BÖLÜM 1 00:00-07:25'ince dk bu çok sağlam surlu şehirden de geçtim beni yalnız yarasalar tanıdı az kalsın bir bağ bekçisi beni yakalayacaktı adım hırsıza da çıkacaktı her evde kutsal kitaplar asılıydı okuyan kimseyi göremedim okusa da anlayanı görmedim kanunlarını kağıtlara yazmışlar benim anılarım gibi taşa kayaya su çizgisine gök kıyısına çiçek duvarına değil kedi yavrularından başka -o da gözleri açılmamış olanlardan başka- el uzatmaya değer soluk alır bir nesne bulamadım bir gün daha öldü ey batıdaki mağaralar beni afyonunuz bağlasaydı da uyusaydım bu katı bu sert kente gelmeseydim bir kaç eski ölünün kemiğini fosforladım ışıklarını arttırdım bin yıl sonraki çocuklar için yaşlı bir adamın şapkasını düşürdüm karpuz kopardım dağdan taş yuvarladım ırmakta yıkandım ölümsüz çamaşırlar giyindim çivi yazısıyla yazılmış bir taşa oturdum yanımdan tak kuran işçiler ve turistler geçti çok eski bir şairin(ben miyim yoksa) taktım aklıma şöyle bir dörtlüğünü: “giydiklerin öyle ölümsüz büzülmüş ki seni bir bardakta kaynayan abıhayat sandım elim uzandığı yerde kaldı” şimdi ayı bekliyorum ay doğunca onu yerime gözcü bırakacağım aradığım bu ülkede de yok taşlar hatıra yazılamayacak kadar fazla kararmış… ey yeşil sarıklı ulu hocalar bunu bana öğretmediniz bu kesik dansa karşı bana bir şey öğretmediniz kadının üstün olduğu ama mutlu olamadığı günlere geldim bunu bana öğretmediniz hükümdarların hükümdarlığı için halka yalvardığı ama yine de eşsiz zulümler işlediği vakitlere erdim bunu bana söylemediniz insanlar havada uçtu ama yerde öldüler bunu bana öğretmediniz kardeşim ibrahim bana mermer putları nasıl devireceğimi öğretmişti ben de gün geçmez ki birini patlatmayayım ama siz kâğıttakileri ve kelimelerdekini ve sözlerdekini nasıl sileceğimi öğretmediniz bir kentten daha geçtim buğdayları yakıyorlardı yedikleri pirinçti birbirlerine açılan borular gibi üfürüyorlardı sonra birbirlerinden borular gibi çıkıyorlardı pirinçler gibi çoğalıyorlardı atlarını yalnız atlarını cana yakın buldum öpüp çıkıp gittim yelelerini bir beni anan doğuran kadınlar kaldı çocuklarını kaçırmasın diye al kadınları elmalarını ısırdım öfkeyle rüzgarına bir çıban tohumu ektim böylece iz bıraktım benim mirasıma yeryüzünde yel çıbanı çıkaranlar konacaklar bilmeden benim oğullarım onlardır yapraklarımı onlar okuyacaklar onlar taşıyacaklar ellerinde sayıklayan çiçekleri taşıyacaklar yüreklerinde tifo beneklerini öpüp duran melekleri evlenmeyecek olan onlardır denizlerin yarasını iyi eden denizlere doktor olan onlardır savaşlarda şehitlerin ölümünü alıp kaçan onlardır ey ulular sizin bana öğretmediğinizi ben zamandan öğrendim kuruyan hurma dalından öğrendim damıtılmış petrolden öğrendim yavrusunu arayan bir deveden öğrendim hapsedilmiş yarı yanık sancaklardan öğrendim yıkılmış taş kemerlerden öğrendim harap handan köprülerden öğrendim ey ulular sizin bana öğretmediğinizi ben yarılmış aydedeye öğrettim delikanlı ateşlere öğrettim en umutsuz bekarlara öğrettim kundaktaki çocuklara öğrettim öğrettim fundalara keçilere keçiyollarına ben kötülere iyilik saçarım bu ceza olur iyilere iyilik kötülere kötülük yapacak kadar güçlü ve seraplı olamam iyi bir kentte camide namaz kılan omuzları birbirine dayalı iki müslümanın arasından geçtim fark etmediler hutbede imamın sözlerinin arasına tek bir kelime karıştırdım tek bir kelime bir kaç kişi irkildi gerisi susadı susadı çıkar çıkmaz çeşmelere koştular ama su yabancı ve acı geldi çocuklarını görünce o vakit dindi iç ırmak yankıları ben hızır … gün … falan saatta … yerde inceleme yaptım anne suçsuzdu ve öldü baba suçsuzdu eski incirler gibi hışırdıyordu küçük çocuk suçsuzdu bal rengi bir akıl sarasına bağışlandı öbürleri suçsuzdu çiçeğe yeni durmuşlardı suçlu bendim geç kalmıştım evin kötü düşü balkona ağmıştı komşu evlerde ayin başlamamıştı kendimi iki yüz yıl insanoğluna görünmemeğe mahkum ettim imza hızır pulsuz tarih çinseddinden sonra 5000 şahitler bütün oğullarım kağıt endüstrisinde müthiş bir gerileyiş tekniği papirüs mermer tuğla ceylan derisi ipek kumaş odun saman kepek bugün iki çocuğun konuşmasına kulak konuğu oldum biri beni öbürüne çiziyordu hızır’ın çizgileri derindir diyordu su ışıltısıdır karanlıkta gözleri sağ kolunun çizgisi parlasa tamda bir palmiye gibi sol kolu karanlık kış gecesi yaşı hep altmış üç yüzü yeni gelmiş bir vahiy gibi gözlerinin önünde hep rahman suresi canlanır kalbi hep yasin okur kulağında ilk âyetlerin depremi ben hızır’ı gördüm kardeşim ermişler için topluyordu zeytinleri konuşması hint ilâhisi ürküntüsü çocuk çilesi genellikle dağ havasını taşıyan biri yemesi bir gülün dirilişi
İlhami Çiçek'in murislerinin yasal temsilcisi olarak iznimiz olmadan okuyup yayımladığınız bu video'yu kaldırmazsanız yasal yola başvuracağımızı bildiriyorum. Mehmet Latif Çiçek
