"ცხრა შვილი მყავდა ომი რომ დაიწყო ცხრავე სარდაფში გამოვკეტე ვუყრიდი ფქვილს და მარილს ვუსვამდი რძესა და ღვინოს თავად კი ცივ და მლაშე სირცხვილს ვჭამდი, სირცხვილს უტკბილესს"
CHVENI MAGARI NICHEBI ❤❤Q A R T U L I ❤❤IMRAVLET QARTVELEBO GVEAMAKEBIT DIDEBA UKRAINAS DIDEBA GMIREBS GAUMARJOS UKRAINEL KHALKHS SAQARTVELOSTAN ERTAD BRZOLA BOLOMDE GAMARJVEBAMDE ❤❤❤❤❤❤😘😘😘😘😘😘😘👍👍👍👍👍👍🇨🇭🇨🇭🇨🇭🇨🇭🇨🇭🇨🇭
ომი *ლეობა. მაგარი *ლეობა. მაგრამ ისიც *ლეობა, რაც აქ ხდება. ომის ყველაზე *ლეობა მხარე ის არის, რომ ბევრში, ომის ორივე მხარეს უნდა ომი. ამ ხალხს თითქოს სურს იომოს. მხოლოდ ის არ არის, რომ ომი მათ უწევთ. თითქოს ცდილობენ ამ გზით მისცეს თავიანთ ცხოვრებას მნიშვნელობა. ომში ყოფნა საამაყო არ არის. სირვხვილია. ისიც არის, რომ მტერი გიტევს და რეალობა ეს არის. თუმცა, უბრალოდ წერილობით წარმოსახვაში ომს, რომ მტერი მოაცალო ეს ხალხი მაინც იბრძვის. სჭირდებად მათ ბრძოლა. თემურს ეს სივრცე სჭირდებოდა ამ ლექსის სათქმელად. მან რეპეტიციები ბევრ სხვა სივრცეშიც გაიარა. ახლა, ღირებულება უფრო მაღალია. ცნობისმოყვარედ წარმოვიდგენი მის შეგრძნებებს წლების შემდეგ. ვინტერესდები რა შეგრძნებები დაეუფლებოდა. სადმე სიამაყე გაერეოდა? რათქმაუნდა ომს თუ გადაურჩა. ომის მოტივი ტანჯვისკენ სწრაფვა არ უნდა იყოს ხალხის, მეომრის დონეზე. ომი უნდა იმას ვინც ომს იწყებს და იმასაც ვინც წამომწყებს უსმენს. ერთი გზაა აბნეული კაცი იწყებს თავის ნაწერს იმის თქმით, რომ მძულს ყველაფერი რაც ჭკუას მასწავლის და უშუალოდ არ მრთავს მოქმედებაშიო. მისი ნათქვამი მე ისე გავიგე, თითქოს, *ლეობა არისო ყოველგვარი ლექციობა, ტვინის გადმობერტყვა სათქმელის გამოსატანად. და ზუსტად ასედაც შეიძლება აღიქმეს ჩემი ნაბოდიალები ახლა. ის ამბავია, რომ სათქმელად გამომაქვს ის, რაც აღწერს იმას თუ როგორ შევხედე (ან/და შემეხედა) ტრიალ-მოცემულობას ახლა. სიტყვებით ვმანიპულირებ. და რაღაც აზრში, რაღაც გაგებაში, უფრო ზოგადიკურში, იგივეა, რასაც ეს ბიჭი აკეთებს ამ ვიდეოში. ხარისხი ინტენსივობის და ალბათ სხვა საზომების განსხვავებულია. ამიტომ მძულს და წინააღმდეგობაშიც კი მოვდივარ იმასთან, რაც ახლა ვილაპარაკე. ბზრ არა-ა. ომი რასაც საწყისად დაერქვა იმაში არასდროს ვყოფილვარ. მითამაშია მე ომობანა ხის იარაღებით და ევროპული დიზაინის ჩინური პლასტმასებითაც. ყვითელი ბურთის ტყვიები ჯიბეში მითვლია და ეზოშიც, ყვავილებისთვის გამოყოფილ მიწაზე ბევრჯერ მიპოვნია შემდეგი გასროლის გასამზადებლად. იქიდან გავდიოდი ომზე რეპეტიციებს. თქმულ ვიქენი. თემურ ომობანა გითამაშია შენ? ისე მივმართავ თითქოს მიპასუხებსო. ახლა კიდევ, ჯარისკაცების მხარეზე ომის თამაში არ მინდა. არცერთი მხარის. ყველაზე მარტივ ფორმაში სულ ოთხი ძირითად როლი აქვს ომობანას თამაშს. მონაწილეობისთვის ან თავდამსხმელი, თავდამცველი, რომლებიც შეიძლება ჩანაცვლებადიც იყოს, მსხვერპლი ან მაყურებელი ხარ. ჩევნ, ვინც აქ ვართ მაყურებელები ვართ. ამ ვიდეოში ზოგი დავდაცვაშია, ბევრი სხვათა დასაცავადა. უფრო ფართო ფორმებში ზოგი გასაშუქებლადა ზოგი რისთვის და ზოგი კიდევ რისთვის. მე ეჭვის ქვეშ ვაყენებ იმას , რომ ზოგი იქ გასართობად არის? რთულია ამ ყველაფრის შეფასება, რადგან ამ აზრთა საზომად არ გვაქვს საზომი ერთეულიბი. ციფრებით შეგრძნება არ იზომება. მხოლოდ ის ვიცით, რომ ემოციების საკონტროლოდ მხოლოდ თავშეკავება გვაქვს. რასაც ჩვეულებრივ არ ვითვლით, რადგან არ ვიცით რითი იზომება, რადგან საერთოდ გადავწყივიტეთ რომ იზომება. ბრძოლას სახლის კარებათან გავამართლებდი მხოლოდ. ასე მსხვერპლიც ვიქნებოდი და მებრძოლიც და ასე გავამთლებდი ჩემს მებრძოლს ომობანაში. მაგრამ სახლი სად არის. სადმე იწყება და სადმე მთავრდება სახლში? სხვა არსებების წინაშე, სხვა პლანეტიდან, სახლის ფარგლები გაიზრდებოდა. სახლის საზომად ხშირად მანძილი გვაქვს. ციფრებით ვითვლით. ამ შემთხვევაში, როგორც კვადრატული მოცულობა იმ მიწებისა რომელიც სხვას გადააქვს თვითმმართველობის ქვეშ და სხვები მას ნებას არ რთავენ. ნების არ დასათმელად ბიჭები იბრძვიან. და ამბიჭების მხარეს ომი უფრო გამართლებულია ვიდრე მათი ვინც ნებას აღავლენს. ვიღაცის სურვილს ებრძვიან. ამდენი იმისთვის ვიბოდიალე, რომ ეჭვიც არ მინდა არსებობდეს, რომ ომში თავდამცველს ან/და მსხვერპლს ომი უხაროდეს. და მაყურებელი? !არა, ომს მაყურებელი საერთოდ არ უნდა ყავდეს
შენი ნაწერიდან გამომდინარეობს რომ ომი (და კონკრეტულად ეს ომი) უაზროა. ვერ დაგეთანხმები, ომი ის ფაზაა სადაც სიტყვებს აღარ აქვს არც ფასი და არც მნიშვნელობა და თუ ამ კონკრეტულ ომში უკრაინას ომი ომისთვის უნდაო ამბობ ან ჩვემი მეომრები საკუთარი მნიშვნელობის გასაზრდელად არიანო ამტკიცებ - მგონია რომ ზედმეტად გჯერა ადამიანური ურთიერთობების და დიპლომატიის :) შენს სახლში რომ მოვა (ღმერთმა ნუ მოიყვანოს, პირობითად ვამბობ) მაშინ მიანიჭებ ფორმას და იარაღს მნიშვნელობას და ამ ლექსზეც სულისკვეთების ამაღლების გრძნობა დაგეუფლება, ნუ ან როგორც გინდა, შენი გადასაწყვეტია მეგობარო და ყველა თავისი თვალსაწიერიდან უყურებს.
ნადირივით გავყვებოდი შენს ნაკვალევს... შემდგომით მანამ თოვლი დაფარავს, ჭიუხებში მოვძებნიდი თავშესაფარს რომ იქიდან დამენახე ხანდახან.. ძუ მგლის ხმაზე მოგიხმობდი მონატრებულს, მოგიყვანდი იმ ჩემ თავშესაფართან სიყვარულის მწველი ცეცხლი გაათბობდა მაგ გაყინულ გულსაც ბოლოს თანდათან. ნადირივით გავყვებოდი შენს ნაკვალევს შემოდგომით მანამ თოვლი დაფარავს, მაგრამ კარგო ეს ცხოვრება რას გვიმზადებს რა ხანია შენი კვალიც აღარ ჩანს.
