Agnieszka i Jarek - prowadzimy wspólnie inicjatywę "Agnieszka otwiera drzwi". Prowadzimy działania na rzecz osób dotkniętych schizofrenią. Chcemy opowiadać o tym, jak można żyć w dzisiejszym świecie z chorobą, którą nie do końca wszyscy rozumieją i się jej boją. Zapraszamy do oglądania, komentowania i subskrybowania kanału.
Witam .Dobrze że się dzielisz. To może pomóc tym, którzy są chorzy i nie chcą brać leków. Tylko przeszkadza mi zbyt głośna muzyka. Momentami nie mogę zrozumieć wypowiedzi.
Choroba z jednej strony dotyka nas i komplikuje życie, z drugiej zaś strony chorzy często są bardzo twórczy. Odstawianie leków jest z różnych powodów, czasami jesteśmy przy dużych dawkach i nie chcemy męczyć się więcej z objawami negatywnymi i odstawiamy a czasami uważamy że jesteśmy zdrowi. Każdy choruje inaczej ale leki to podstawa terapii.
Dziękuję za diagnozę. Aczkolwiek nie uważam, żebym była spowolniała. Z pewnością najpierw się zastanowię i przemyślę, zanim coś powiem. A, czy leki działają? To z pewnością wiem ja i lekarz.
@@Agnieszkaotwieradrzwi Ja mam ADHD i widać u Pani spowolnienie. Jest spowodowane ono działaniem leków. Nie wystawiam doagnozy, bo nie ma takiej potrzeby. Współczuję Pani tej choroby, sam miałem lęki , bałem się , że to schizofrenia, albo CHAD.Na szczęście w ADHD , choć są w nim cechy CHAD- u , zavchowana jest chroniczność.
Ok. Rozumiem, że w porównaniu do osoby z ADHD jestem spokojniejsza, ale nie spowolniała. Zawsze taka byłam, również przed chorobą - spokojna i wyważona. Takie mam usposobienie. Także, mylnie pan twierdzi, że to leki. Leki mogą tak działać czasem, ale w moim przypadku tak nie jest. Są ludzie spokojni i mniej spokojni, są szybcy. Jest różnorodność na świecie. I nie wszystko jest spowodowane działaniem leków. I tu postawię kropkę.
Powinniśmy przede wszystkim wykryć fizyczną przyczynę takich zaburzeń jak schizofrenia , jest nią proste zjawisko na zewnątrz człowieka , można je zobaczyć na fot. Kirlianowskiej [aury człowieka] gdzie na zewnątrz człowieka widać anomalie energetyczną , która jest przyczyną wielu zaburzeń w tym psychicznych . Usuwając tą prostą anomalie od każdego człowieka pozbędziemy się wielu zaburzeń w tym psychicznych w tym schizofrenii .
Był taki okres u mnie. Na początku diagnozy. Po prostu leżałam wtedy w łóżku i tak wyglądało moje życie - z perspektywy łóżka. Musiał być widocznie wtedy taki okres, bym mogła podnieść się z kolan. Trwał może pół roku, może trochę więcej. Minął. Uważam dziś, że mogło to tak wyglądać, ale nie musiało. Być może było to kwestią dużej dawki leków. Z każdym kryzysem dowiedziałam się o sobie więcej. Punktem wyjścia jest zareagowanie w odpowiedniej chwili, z odpowiednią dawką leków. Tak było u mnie. U kogoś innego może być inaczej 🙂. Pozdrawiam.
Nie rozumiem tego że " z każdym kryzysem można się dowiedzieć więcej o sobie. Jakie to są informacje których można się dowiedzieć? Uważasz że w kryzysie lepiej zmusić się do pracy czy trochę przeczekać? @@Agnieszkaotwieradrzwi
Tak, z każdego kryzysu można wyciągnąć wnioski, dowiedzieć się unikalnych rzeczy o sobie, np. nie służy mi stresująca praca - może ona była wynikiem kryzysu, może powinnam ją zmienić lub inaczej do niej podchodzić; nie mam z kim porozmawiać w trakcie kryzysu - może korzystnym rozwiązaniem byłaby częsta terapia albo nawiązanie nowych znajomości w grupach wsparcia; odstawiam często leki - może powinnam sobie przemyśleć, czy to jest dobre dla mnie, bo organizm doświadcza kolejnego kryzysu. Oczywiście najlepiej by było, gdybyśmy byli cały czas w etapie zdrowienia, bez kryzysów. Zmuszanie się nie jest dla mnie dobrym sposobem, w ogóle do czegokolwiek. Ja mam zasadę - nic nie muszę, ale mogę. Jeśli czułam, że coś jest nie tak, że gorzej się czuję - korzystałam ze zwolnienia lekarskiego, by organizm mógł sobie odpocząć i się zregenerować. To ja jestem najważniejsza. Jeśli ja będę się źle czuć pracodawca nie będzie miał ze mnie zadowolenia. Fajnym rozwiązaniem jest napisanie sobie, kiedy dobrze się czujemy listu do przyjaciela, bliskiego, czego potrzebuję w trakcie kryzysu? My dobrze wiemy, co nam służy, a co nie. W krytycznej chwili przyjaciel, bliski może z tego skorzystać i nam pomagać, tak jak tego byśmy chcieli. Pozdrawiam serdecznie.
Słownictwo bywa zdradliwe. Sam często skracam jakieś określenia, po prostu dla wygody, i nie obrażam się (chyba), gdy inni robią to samo. Staram się raczej wyczuć intencję mówiącego. To fakt, że wiele takich skrótowców używa się powszechnie z negatywnym wartościowaniem, jednak staram się temu nie poddawać, żeby nie być niewolnikiem "oceniaczy". Bo w końcu zabiorą nam wszystkie słowa i nie będzie czego używać... 😏 (W każdym razie tego się bardziej obawiam niż ich użycia wobec mnie, ale może to mój specyficzny objaw chorobowy)
Dziękuję Panstwu za te materiały. Krazę po internecie i wyszukuję inf.na temat tej choroby. Bliska mi osoba choruje od kilku lat. Miala niestety źle dobrane leki, przerywała branie leków, szpitale i znów wieksze dawki, psychozy i generalnie dramat. Wiem, ze musi sama zrozumieć, ze ma się leczyć, ale to jest teraz nierealne. Wszystkie argumenty przepadają. Psychoza jest dla niej ciekawsza. Boję się ze jesli potrwa to dlużej to juz tak zostanie i bedzie tylko gorzej😢 A tu szkoda pieknego życia mlodej wrazliwej niezwykle utalentowanej osoby😢
Tak, to się często zdarza przy kryzysach psychicznych - samowolne odstawianie leków. I potem, z każdym kolejnym razem ciężko się wraca do rzeczywistości. I tak, zaakceptowanie choroby jest kluczowe. Bo potem wiemy, jak sobie pomagać. I żyjemy tak, jakby ona była w tle. Czasem, jak na przykład u mnie, dochodzimy do pozytywnego wniosku, że choroba odegrała wielką rolę u nas - pozwoliła wybrać się na terapię i zmieniła nasze życie. Często też wsparcie bliskich nam pomaga, no i innych chorych, bo oni najbardziej nas rozumieją. No i po zaakceptowaniu choroby łatwiej jest już opiekować się sobą, np. terapia, aktywność fizyczna, rozwój osobisty, relacje społeczne, hobby, farmakoterapia. Naprawdę, można żyć i zdrowieć. Ale często muszą upłynąć, jak u mnie lata, by pogodzić się z chorobą. Ale też nie musi tak być, bo chory to zrozumie szybko. Życzę dużo zdrowia dla bliskiej osoby 💜.
Różne rzeczy sobie myślałam czasami. Pewnie też w tym kierunku. Ale w rezultacie uważam, że taki tok myślenia idzie w kierunku niegodzenia się z chorobą. Akceptuję w większej części i przez większość dni swoją chorobę. Rozwijam się, szczególnie, w kierunku psychologii i duchowości. I najbardziej wierzę w zdrowienie, kiedy rozwijamy się wewnętrznie. Kiedy pracujemy nad sobą. Bardziej, bym teraz uwierzyła w to, że moja schizofrenia jest wynikiem przebytych doświadczeń i traumy. Tłumienia tego wewnętrznie. I wybuchu w postaci choroby.
Bardzo dziękuję za tak bardzo wartościowe, szczere podzielenie się tak cennym doswiadczeniem, jestem wdzięczny, że odnalazłem Pani kanał, sam też leczę się od dzieciństwa, serdecznie pozdrawiam.
Niektórzy schizofrenicy nie mają siły zapisać długopisem numeru telefonu na kartce. Skąd taki brak sił ? W pracy wyglądałby chyba taki schizofrenik jak jakiś cień już nie mówiąc o samej pracy. Jak taki stan odwrócić o 180 stopni ?
Nie wiem, skąd taki brak sił. Mnie się przydarzyły różne sytuacje podczas odstawienia leków, kiedy wraca choroba i żyje się w innym świecie. Wracają objawy choroby. Farmakoterapia i wszystko wracało do tak zwanej normy. Dużo pomaga psychoterapia. Polecam każdemu. Praca jest jak najbardziej możliwa przy diagnozie schizofrenii. Pod warunkiem stabilnego stanu.
Dzien dobry, mam schizofrenie, lecze sie juz od 4 lat, na poczatku brałem olanzapine ,czułem sie na niej dobrze, ale bardzo szybko tylem, dlatego lekarz przepisał mi risperdion, ale na nim czuje sie gorzej, czasami mam omamy sluchowe.Czy mogłaby Pani wymienic nazwe leku, który Pani bierze, bo dobrze Pani wyglada i nie wyglada mi na osobe otyla ani z symptomami schizofrenii. Pozdrawiam.
Hmm... nie da się chyba przekonać. Chora osoba sama musi zrozumieć, że jest chora, że musi się leczyć. Ja niestety musiałam upaść, żeby się podnieść. Ciężko było mnie przekonać do brania leków. Zwyciężyła taka samoświadomość, że jestem chora. Pozdrawiam Agnieszka
Myślę, że to było jakieś ponad 10 lat, zanim zaczęłam brać regularnie leki. Tak - to trochę czasu. I zanim zrozumiałam, że choroba będzie mi towarzyszyć do końca życia. I, że moje próby niebrania leków, tylko pogorszą mój stan.
Proszę o pomoc mój narzyczony miał długi czas afekt blady.Twierdził,że mnie nie kocha.Był bez uczuć wyższych i emocji jak on to określił.Po tej fazie jak przeszłam z nim ten kryzys,a było mi bardzo ciężko.Bo czułam się odepchnięta,on mi się oświadczyl.Był czuły cieply,a teraz znów jest wycofany.Jak mam postępować?.Dziękuję za ten kanał,bo to przybliża mi co toczy się w głowie mojego ukochan2go.
Potwierdza Pani tylko nasze stanowisko że leki w terapii są bezwzględnie potrzebne. Pozwolimy się nie zgodzić iż życie z osobami dotkniętymi schizofrenią to gehenna. Bycie blisko osoby dotkniętej tą chorobą wymaga wiele spokoju, zrozumienia, uważności i empatii. Lecz każdy przypadek należy traktować indywidualnie i pochylić się na nim.
Bardzo dziękuję Wam za tak szczerą rozmowę. Jesteście wspaniałą parą. Od prawie 30 lat moim udziałem jest choroba mojej Siostry. Siostra niezwykle inteligentna i wszechstronnie uzdolniona zarówno w kierunkach humanistycznych jak i ścisłych skończyła architekturę i urbanistykę i nagle w wieku ok 30 lat zachorowała. Niestety jak stan stabilizował się to przestawała brać leki i proces choroby za każdym razem pogłębiał się. Niestety żadne namowy do brania leków nie skutkują aż do momentu, kiedy sama ze swoim stanem czuje się źle. Ale wtedy najczęściej branie na własną rękę nie przynosiło stabilnych efektów i pozostawał szpital, pobyt nawet wielomiesięczny. Późnej branie wysokich dawek przez miesiące i lata a później gdy już leków nie było zbyt dużo ale też nie za mało to nasępowało odstawienie leków. Bo jestem przecież zdrowa, nic mi nie jest albo że jestem uzdrowiona za pomocą cudu. I znowu odstawienie leków i wszystko od nowa 😢Do tego wyobcowywanie się od bliskich itd. Koszmar dla niej i bliskich. Dlatego błagam wszystkich chorych BIERZCIE REGULARNIE LEKI. Z LEKAMI MOŻNA PRZEŻYĆ CAŁE ŻYCIE NIE TRAFIAJĄC NIGDY DO SZPITALA I FUNKCJONUJĄC NORMALNIE. Znam tę chorobę też z kręgu znajomych i ten zły schemat powtarza się w 90 %, chociaż znam osobę która zaakceptowała w pełni że musi brać leki i od ponad 30 lat funkcjonuje normalnie bez szpitala, nawet pracuje w zmniejszonym wymiarze godzin. WIĘC MOŻNA 😊KOCHANI BIERZCIE LEKI i ufajcie temu co mówią bliscy bo oni zauważają zmiany szybciej niż lekarz a Wy w stanie pogorszenia zdrowia tracicie obiektywność i poczucie, świadomość choroby a nawet w początkowej fazie powrotu choroby może być że czujecie się lepiej pełni energii, pomysłów, silni a więc nareszcie zdrowi bo jeszcze bez lęków czy innych niemiłych objawów. I ten stan jest tak mylący i zgubny niestety dla Was. Dlatego miejcie w swoim bliskim otoczeniu ludzi którym ufacie i którzy zwrócą Wam uwagę że coś się dzieje. Pytajcie ich o to czasem sami jeśli czujecie że coś może iść w złym kierunku lub poproście ich żeby sami z siebie Was o tym informowali. Bo każdy kolejny pobyt w szpitalu powoduje że później trzeba brać więcej leków niż dotychczas. Niech nad Wami czuwa Dobra Moc ❤
Zgadzam się z Tobą w 100%. Leki są podstawą dobrego funkcjonowania. Niestety wiem, co to znaczy ich odstawianie - chyba większość dotknięta schizofrenią odstawia je, jak lepiej się czuje. Dziś mam takie przemyślenia, że robię tak, bo przez chwilę chcę się poczuć taka... zdrowa, nie chora. Jednocześnie zdaję sobie już sprawę, że choroba wtedy wróci. Czuję się czasem, a nawet często stygmatyzowana jako chora psychicznie. Znalezienie pracy graniczy z cudem i wiele, wiele innych kwestii. Mimo wszystko trzyma mnie to w przekonaniu, że zostanę sobą i nie będę się ukrywać teraz z chorobą. Nie mam czego ukrywać. Fajnie byłoby tylko jakby ludzie mieli więcej empatii w sobie, zrozumienia dla inności w każdym tego słowa znaczeniu. Pozdrawiamy Ciebie serdecznie A pisała Agnieszka.
Szczerość jest ważna, ale trzeba nabrać zaufania zanim odkryje się przed kimś swoje sekrety, bo czasami nie jest warto na samym początku znajomości mówić o tym
Hm... a ja właśnie powiedziałam mężowi w pierwszych dniach znajomości, bo tak czułam. Nie lubię tajemnic... już od początku znajomości. Ale to kwestia tego, jak czuje dana osoba i czego chce. Każdy z nas jest inny 🙂.
Witam - miłego dnia, jednak jak chce Pani lepiej funkcjonować w ciągu całego życia, polecam zainteresowanie się nawykami - zdrowe osoby też mają złe nawyki, a nawyki łatwiej wprowadzić w życie niż psychoterapie, szybciej odbudowują się cechy nabyte nawet przed pierwszą psychozą, niż stosowanie psychoterapii. Leki poprawiają funkcjonowanie, ale budowanie zdrowych nawyków poprawia jakość życia zarówno u osób zdrowych jak i chorych.
Ja jestem miłośniczką psychoterapii, bo to ona pozwoliła mi stawać wielokrotnie na nogi, znajdować świetne rozwiązania, na które bez niej bym nie wpadła. Nie wszystkie rozwiązania da się wdrożyć od razu, czasem potrzeba czasu i chęci. Czasem ten czas jest bardzo potrzebny w procesie terapii. Ale podobnie jak w nawykach. Też jest potrzebna chęć, czas, systematyczność. Poza tym w psychoterapii docieram do rozwiązania trudnych problemów nawet z odległych lat dzieciństwa, gdzie wydawałoby się, że to mnie już nie dotyczy. A zdrowe nawyki, jak sama nazwa wskazuje, pewnie są dobre dla zdrowia. Też mam takie, które wprowadziłam do życia, np. picie wody. W sumie to myślę, że każdy bierze z różnych metod to, co jest skuteczne dla niego. I każda droga jest pewnie dobra. Byleby przy schizofrenii z zażywaniem leków. Pozdrawiam serdecznie Agnieszka
Wszystko jest ok kiedy ma się dobrany lek i najniższą dawkę podtrzymującą, na dawkach wysokich nie da się funkcjonować. Leczę się już 20 lat i wiem co mówię, schizofrenia to nie jest lekki kawałek chleba ale można i da się żyć z tą chorobą.
Zgadzam się, tak jest. Kluczem jest dobrany lek i właśnie ta dawka podtrzymująca. Natomiast szukanie właściwego leku, ciągłe zmiany leków - to nie jest takie proste. Dużo zdrowia życzę.
Mam schizofrenię bez omamów. I już. Od lat. Ale nie martw się, nikogo to obchodzić nie będzie, dopóki czegoś w psychozie nie odwalisz. Bo wtedy przyjedzie milicja, zakuje cię w kajdaneczki jak przestępcę a potem wywiezie na przykład, jak jesteś z okolic Warszawy, do carskiego więzienia z końca XIX wieku, jakim był, jest i jeszcze długo będzie "szpital specjalistyczny" w "słynnych" Tworkach koło Pruszkowa. A tam, jak już cię wtrącą, to sam zobaczysz, jak tam jest wesolutko i jak tam się pacjenta nie tylko "leczy", ale przede wszystkim: jak się go tam traktuje. ps. Jak masz doświadczenia penitencjarne to już jesteś na wygranej pozycji, jeśli nie masz, to na przegranej. Tyle w temacie. Nikt ci nie pomoże. Nikt.
Pani się powtarza Ale nic konkretnego nie mówi Mojej siostrze psychiatra postawił diagnozę ale ona nie chce się leczyć Jesteśmy już bezradni i wykończeni bo służba zdrowia nie chce pomoc Twierdzą ze musi ona sobie coś zrobić żeby ja zabrali do szpitala Ja szukam pomocy w tym chorym systemie aby jej pomoc A takie rzeczy to mi w niczym nie pomogą
