Πονώ μα δάκρυ δεν θα ιδείς στο μάγουλο να τρέχει έμαθε φως μου η καρδιά στον πόνο σου ν'αντέχει Κρυφή μου αγάπη να 'τανε τρόπος να 'ρθεις κοντά μου να 'βλεπα ζωντανή χαρά κι όχι στα όνειρα μου Δυό φίδια δίδυμα θα βρω παρέα να τα κάνω να πω πως έκαμα φιλιά στον κόσμο τον απάνω Έπαψα να αισθάνομαι για τη ζωή τη γλύκα απ'τον καιρό που του καημού τα χέρια με τυλίξαν
Εσύ σαι η αγάπη μου εσύ σαι η χαρά μου...εσύ σαι η ανάσα μου, κι ο χτύπος της καρδιάς μου...! Είναι ατσάλι, σίδερο και δίκοπο μαχαίρι...μου τα σπρωξε μεσ τη καρδιά το άπονο σου χέρι...! Δε ξέρω μάγια μου κανες ή ο Θεός... κι όπου κι αν πάω και σταθώ έρχεσαι και με βρίσκεις...! Σκίσε φωνή μου τα βουνά και πέρασε σαν άστρο...κι αμέ χαιρέτα μου τονε τον πρίνο μου τον άσπρο...! Μα συ θαρρείς πως σ'αγαπώ ψεύτικα και φοβάσαι...με την καρδιά μου σ'αγαπώ στα σπλάχνα μου κοιμάσαι..! Πολύ ωραίο συρτό πραγματικά! Αν κάποιος/α γνωρίζει τις μαντινάδες που δεν έγραψα εδώ...θα παρακαλούσα να τις γράψει...!🙏🏻 ❤❤❤😊
Κορυφαίο τραγούδι το ακούω και θυμάμαι τον παππού μου να αντιδρά απο το λήθαργο του λίγο πριν πεθάνει , είναι κάτι που κάθε φορά που το ακούω με ποιανει ρίγος κσι δακρύζω
Έλα στο καφενείο μου κόρη να σε τρατάρω, κι αν έχεις χείλη ζάχαρη μπορεί να σου τα πάρω. Γλυκό μεθεί με κοπελιά το μέλι του έρωτά σου, σαν μέλισσα σε τριγυρνώ και γεύομαι κοντά σου. Στη μυρισμένη αγκάλη σου θέλω να με κοιμήσεις, και να ξυπνήσω το πρωί με χίλιες αναμνήσεις. Εσύ είσαι η αγάπη μου η πιο μεγάλη απ' όλες, που μου 'χεις κάνει την καρδιά ένα περβόλι βιόλες. Μ' ένα σου νάζι κοπελιά κάνεις τη νύχτα μέρα, και μ' ένα σου χαμόγελο κάνεις τον ήλιο πέρα. Κολώνα βασιλοσπιτιού θυμίζει το κορμί σου και ζηλευτή σαν πέρδικα η κάθε κίνησή σου. Ποις μάνας είσαι γέννημα ποιανού δέντρου κλωνάρι, ποιας λεμονιάς λεμόνανθος ποιας εποχής θρεφτάρι. Λεμονανθέ τσι γειτονιάς έλα να βγούμε βόλτα, είπα το 'γω τσι λεμονιάς το σ' αγαπώ από πρώτα. Ό,τι και να μου κάνουνε ό,τι και να μου λένε, ώστε να ζω θα σ' αγαπώ κρίνε μου μυρισμένε. Ό,τι και να μου κάνουνε ό,τι και να μου λένε, η γνώμη μου είναι γνώμη μου και ας λένε ό,τι θένε.
Μόνο κονόμα.. Εάν ήταν σωστός, όφειλε πρώτα τα το μάθει όπως τω όντι λέγεται και μετά να το πει.. Είναι τραγικό να εκμεταλλεύεσαι τη φωνή σου για να καταστρἐφεις την παράδοση.
Το βίντεο είναι από τις αρχές της δεκαετίας του 80 και όλοι οι μουσικοί είναι μοντέλα καλού γούστου και ευπρέπειας και οι μαντινάδες μόνο ερωτικές. Αργότερα προέκυψαν ως παράδοση δήθεν οι μαυροπουκαμισάδες, οι αξύριστοι, οι κουπάκηδες και ευτραφείς , οι πιστολέρο και οι σαχλοκαπετανομαντινάδες της κακιάς ώρας. Αθάνατε Καλομοίρη άρχοντα.
Θα κυκλοφορήσουν , λέει ο παρουσιαστής, «προς βρώσιν αυτών που παραμονεύουν». ( Συντακτικώς, ανοσιούργημα) . Αυτό γίνεται όταν πάσχεις (ή έπασχες) από το σύνδρομο, της κατά φαντασίαν διαρκούς μουσικής σου καταδίωξης. Δεν υπάρχει πιο ευνοημένο και πιο προβεβλημένο όργανο από το χανιώτικο βιολί και ας έχει δημιουργηθεί ένα μύθος περί του αντιθέτου. Την δεκαετία του 50 οι Κουτσουρέληδες είχαν εκπομπή στο κρατικό ραδιόφωνο και βέβαια την μερίδα του λέοντος την είχαν τα βιολιά. Την δεκαετία του 70 από την ΕΡΑ Χανίων ο «Χάρχαλης» για δεκαετίες (δεν ξέρω μήπως κι ακόμα...) παρουσίαζε μόνο βιολίστικα (αυτό κι αν είναι ρουσφέτι) και εμμέσως πλην σαφώς στρεφόταν εναντίον οποιουδήποτε δεν ήταν του ιδίου μουσικού φυράματος.
Βαρύτερο αναστεναγμό, δεν έβγαλα ακόμα, Μα δεν αντέχω τις πληγές, που μ'άνοιξες στο σώμα. Δικάστηκα να σ'αγαπώ, Ισόβια κι απάνω, Και τρέμω όντε θα σε δω, Μα ήντα μπορώ να κάνω........ 😔💔😢
αν δεν το ειχε πειραξει ο επιχειρηματιας και το αφηνε στις στροφες, οπως ειχε ηχογραφηθει, θα ηταν τελειο! Ο Ροδαμανθος ηταν στεναχωρημενος με τις επεμβασεις των εμπορων
