Κάτου στης ακροποταμιάς το μονοπάτι περπατάει κρατώντας βέργα λυγαριάς και στη Σεβίλλια πάει. Τα κατσαρά του γυαλιστά πέφτουν στα μάτια του μπροστά στην όψη του είναι μελαμψός από του φεγγαριού το φως. Κάποτε λίγο σταματά, κόβει λεμόνια στρογγυλά τα ρίχνει το νερό να στρώσει και να το χρυσαφώσει. Εκεί στης ακροποταμιάς το μονοπάτι να, τον φτάνουν κάτω απ' τα κλώνια μιας φτελιάς χωροφυλάκοι και τον πιάνουν. Αποβραδίς η ώρα οχτώ τον σέρνουν σε κελί μικρό απέξω κάθονται φυλάνε πίνουν ρακί και βλαστημάνε. Τι να 'ναι κείνο που φωτά Μάνα στα δώματα ψηλά; Κοιμήσου γιε μου κι είναι αργά σήμανε η ώρα έντεκα Μάνα στα μάτια μου για δες λάμπουνε τέσσερις φωτιές Δεν είναι τίποτα έλα πια είν' τα μπακίρια αστραφτερά Μέσα στη νύχτα και στη ζέστη φέγγαν οι τοίχοι απ' τον ασβέστη Τη φυσαρμόνικα γλυκά παίζανε Σεραφείμ μικρά Μάνα μου ευθύς που ξεψυχήσω μηνύσετέ το στους ανθρώπους Κατά Βοριά κατά Νοτιά μαντάτα στείλετε πικρά
Απο Λονδίνο που μενω μόλις τηλεφώνησα στα παιδιά μου που κάνουν διακοπές στην Κέρκυρα στο πρωινό τους ξύπνημα να τους το αφιερώσω . Απίστευτη ερμηνεία. Παιδιά χαρίστε μας και άλλες τέτοιες συγκινήσεις
Μου ‘πε κι άλλα μου ‘πε κι άλλα ώσπου άρχισε ψιχάλα… “έλα”, μου ‘πε, “πάμε τώρα” δε φοβόμαστε τη μπόρα… Θα πετάξουμε παντού έχω θύελλα στο νου αστραπή μες στην καρδιά μου ουρανό τα όνειρά μου.
And if I don't understand a single word, this song has so much energy that I don't need understanding to understand the message it carries, I listen to it constantly here when I'm in Crete and when I come home to Serbia❤
