«Την φωτιά της δημιουργίας τη συντηρούν οι ανυπόταχτοι, οι ανικανοποίητοι, οι τυχοδιώκτες της ψυχής και του πνεύματος... Με την ψυχή γεμάτη κόσμους, χωρίς χαλινάρια ή παρωπίδες» (Γ. Θεοτοκάς).
Παραμονή πρωτοχρονιάς σε ένα Ελληνικό ποταδικο στο Brighton της Αγγλίας. Σε μια γωνία είμαστε καμία δεκαριά Έλληνες. Ξεμείναμε όλοι στα ξένα. Δεν καταφέραμε να κάνουμε γιορτές στην πατρίδα. Όλα τα παιδιά τα γνώρισα εκείνη τη μέρα στο ποταδικο. Δεν ξανασυναντησα κανένα τους. Μεταξύ αυτών και ο Νίκος από τη Χίο. Ούτε και τον Νικόλα τον ξανασυναντησα. Όλοι μας μόνοι, ξέμπαρκοι και ξεχασμένοι. Δίπλα μου καθόταν ένας τύπος από Αθήνα μεριά και φορούσε ένα παμπάλαιο παλτό. Θα ήταν του πατέρα ή και του παππού του. Ξαφνικά μεριάζει το παλτό από αριστερά και εμφανίζει ένα μπαγλαμαδάκι. Με τις πρώτεs κιόλας πενιές το μαγαζί νέκρωσε! Δεν μίλαγε κάνεις. Ακόμα και οι αλλόφυλοι σταμάτησαν κάθε διάλογο. Νέκρα μιλάμε. Το όργανακι άρχισε να παίζει το Μινόρε της Αυγής. Μυθωδία. Ο καθένας μεταφέρθηκε νοητά στον κόσμο του . Δραπετεύσαμε! Σε μια παρέα ο καθένας μόνος του. Και ποιος δεν έκλαψε. Και ποιος σε νοιάζεται στα ξένα; Με ποιον να μοιραστείς τα δύσκολα; Σε ποιον να εξομολογηθείς; Στην ξενιτιά δεν υπάρχει τίποτα παιδιά. Τίποτα! Παραμονή πρωτοχρονιάς 1986 - 1987. Τόσα χρόνια πέρασαν και τίποτα δεν επουλώθηκε.
Ανεπανάληπτη!!! Ακόμη και η φυσιογνωμία της ήταν μια ΜΑΓΚΙΑ από μόνη της! Τη βλέπεις απλά στη φωτογραφία και νομίζεις ότι ακούς τη μελωδία της! Ας είναι καλά όπου βρίσκεται...
❤..ο πόνος είναι πόνος.. Δεν αλλάζει.Απλα όταν τον μοιράζεσαι ,μπορεί να μετριαστεί 'η και να φύγει τελείως.. Υπέροχος Παπάζογλου. Ας είναι καλά εκεί που είναι..❤
Νίκο να είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι. Τι στιγμές ζήσαμε στο Τήνελλα, εκεί στην Λαμπράκη... Ούτε καν καταλαβαίναμε τότε τι στιγμές ζούσαμε. Το καταλαβαίνουμε τώρα όμως, 30 χρόνια μετά ... Ευχαριστώ πολύ εσένα, την τύχη μου και ότι συνομότησε για να βρίσκομαι τότε εκεί.
