Есть русски пословеца "какой привет такой ответ" депи верд минчев до Кури берега надо взят и вернут нашо истарические земли АРМЕНЯ.Менк ахтелу энк.Пирет и ни шаго назат...
ՍՕՍԻՆԵՐԸ. A true and emotional story Ի վերջոյ Յարութիւն ոտք կը դնէ իր պապենական հողին վրայ՝Մարաշ,որուն մասին իր մայրն ու մօրաքոյրը այնքան խօսած ու պատմած էին իրեն մանրամասնօրէն: Ան իր միտքին մէջ ունէր արդէն լրիւ պատկերը իրենց արտերուն,հունձքերուն,մանաւանդ այն երկնակարկառ սօսիներուն, զոր ամէն գնով կ՝ուզէր գտնել ու նստիլ անոնց շուքին տակ:իրեն կը մօտենայ ծերունի մը,որ տեսնելով թիւը լիբանանեան ինքնաշարժին,զոր Յարութիւն վարձած էր իր ուղեւորութեան համար,«դուն,օտարական ես »կը հարցնէ թրքերէնով,ինչ դժուար հարցում,որուն պատասխանը կուտայ Յարութիւն վճռական ոճով մը«Ոչ»:Յարութիւնին յանդուգն ու կտրուկ թրքերէնով պատասխանը նոյնիսկ թուրք մանուկի մը կը բացատրէր ,թէ ինք վստահաբար թուրք մը չէր:Սակայն անոր պատասխանը ապշեցուցած էր ծերունին. Եթէ Յարութիւն օտարական մը չէր,վստահաբար թուրք ալ չէր ՝նայած իր խօսած թրքերէնին,ուրեմն ի՝նչ կրնար ըլլալ ,Ծերունին պահ մը կը սեւերէ Յարութիւնին աչքերը,ապա,դողդոջուն ձայնով,մեղաւորի մը պէս կը հարցնէ.«Դուն հայ ես»:Յարութիւն պահ մը կ՝անշարժանայ,անխօս:Իր աչքերէն կրակ ու բոց կը ցայտէին եւ սրտին մէջ երկար տարիներ մոխիրի տակ մխացող անմար կայծերը կը վերածուին խարոյկի, որուն լեզուները մինչեւ երկինք կը հասնին՝ կիզելով վերէն զինք դիտող Աստուծոյ ոտքերը: Ծերունին կը մօտենայ Յարութիւնին ու կը փաթթուի անոր,այնպէս մը որ կարծես կը նետուէր անոր վառած խարոյկին մէջ, զոր կ՝ուզէր իր մարմինով մարել.«Դուն իմ ազգականս ես»,կը մրմնջէ ան,կտրուկ հայերէնով ու կը յայտնէ ,որ իր մայրը հայուհի մըն էր,որ, չէր գիտեր,կամայ թէ ակամայ,ամուսնացած էր թուրքի մը հետ:Բայց այս դիպուածը երկրորդական էր, քանի որ ծերունին վստահած էր, որ մայրը հայուհի մըն էր եւ թէ ինք սէր ունէր Յարութունին հանդէպ: «Ինչ է անունդ»թրքերէնով կը հարցնէ ան Յարութիւնին: «Մարաշ օղլու»,կը պատասխանէ Յարութիւն: Յարութիւն արդէն հասած էր ճիշդ իր պապենական արտերուն սահմանը՝զգոյշ հետեւելով իր մօր եւ մօրաքրոջ ցուցմունքներուն:Ծերունին կը բռնէ Յարութունին ձեռքէն եւ զինք կ՝առաջնորդէ«Այս է ձեր արտը»,կ՝ըսէ ան,ցոյց տալով բուրումնաւէտ ցորեն ցանուած անծայրածիր հողամաս մը:Քիչ մը յառաջանալով,ան Յարութիւնին ցոյց կուտայ նաեւ անոր պապենական քանդուած տունը,որուն երդիկը փլած էր ու պատերուն սահմանը կը գծէին մեծ քարեր,զոր թուրքերը չէին կրցած գողնալով տեղափոխել՝իրենց ծանրութեան պատճառով:Յարութիւնին աչքերը կը կըդրոնանան սօսիներուն վրայ:Ան կը քալէ անոնց ուղղութեամբ,հետամուտ ըլլալով խօսքերուն իր մօրաքրոջ,որ կը պատմէր իր եղբայրներուն մասին,զոր թուրքերը կախած էին սօսիներէն ու անոնց ճիւղերուն վրայ լքած:երկար շաբաթներ... Մօրաքոյրը՝ այդ ժամանակ վեցամեայ աղջնակ մը,բազում օրեր խոտ ուտելէ ետք,որոշած էր սօսիներէն կախուած իր եղբայրներէն մէկուն փտած ու գետին ինկած մատը ուտել ապրելու համար: Վերջապէս Յարութիւն կը յաջողի իր տարիներու երազը իրականացնել.նստելով սօսիներուն շուքին տակ,ան իր արցունքներով կը ջրէ իր պապենական հողը, երկխօսութեան կը սկսի անոնց հետ,կը պոռչտայ ու կը գանգատի:Սօսիները կը մնան լուռ:Ճիչդ է ,որ անոնք մեղսակից էին թուրքին գործած ոճիրին,սակայն անոնք քաջ գիտէին ,թէ այդ հայորդիները,նոյնիսկ իրենց փտած մարմիններէն գետին ինկած միսերով,կերակրած ու հարստացուցած էին այդ հայկական հողը,ուր տակաւին կը սնանին ու կ՝աճին իրենց արմատները:Կարծէք,այդ հայորդիները՝նոյնիսկ իրենց մահով,կը գործադրէին քրիստոնէական պատգամը«Չարիքին դէմ՝բարիք»: ՍԻՄՈՆ ԿՈՍՏԱՆԴԻՆԵԱՆ
ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ ԽՕՍՔ,ՅՕՐԻՆՈՒՄ, ՆՈՒԱԳ ՈՒ ԵՐԳ՝ ՍԻՄՈՆ ԿՈՍՏԱՆԴԻՆԵԱՆ 9/4/2020 ԼԻԲԱՆԱՆ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ ՈՂՋ ԼՈՒՍԱՐԱՐ Հայ ժողովուրդ՝ ողջ լուսարար, Դուն առաջին ազգն ես տիպար Որ շալկեց խաչն Յիսուսի, Քալեց ճամբան գողգոթայի, Գլխութ վրայ փուշէ պսակ Զետեղեցիր ու տառապանք Փոխադրեցիր քարուտ ճամբան Զոր կը քալես դուՆ հայկազեան: Չարչարեցին քեզ ,խաչեցին Պատմութեան մեր մօտ անցեալին, Գերեզմանիդ դրան սեմին Սպասեցին ու խնդացին, Այժմ անոնք կը զլանան Հաւատալ քու յարութեանդ: Մինչեւ այսօր կ՝ապրիս հզօր Արիւնաքամ կողիդ վէրքով, Զոր կը տեսնեն ազգերն բոլոր Բայց կը ծախեն քաջ ամէն օր Խիղճ,խաչ,կրօնք ու կը գանձեն Յուդայական դրամ արծաթէ: ՍԻՄՈՆ ԿՈՍՏԱՆԴԻՆԵԱՆ
ԹՈՒՐՔԻՈՅ ՄԷՋ ԳԱՅԼԵՐԸ ՇԱՏՑԵՐ ԵՆ Թուրքիոյ մէջ գայլերը շատցեր են, Անոնք յար կը վտանգեն անցորդներ, Կը սլքտան անսուաղ ու կ՝ոռնան, Կաղկանձներ Կ՝արձակեն խօլական, Թուրքիոյ մէջ գայլերը կատղեր են, Կը սպառնան ամէնուն համօրէն, Չեն ճանչնար բարեկամ,հարեւան, Ընտանիք,ազգական,սիրական: Թուրքիոյ մէջ գայլերը կը սպաննեն Մահացու փամփուշտով գլուխէն: Հոն կ՝ըսեն կը գտնես աշխարհի Գայլերէն ամէնէն վայրենին, Որ կ՝ապրի անընտել դարերով, Կը սնանի ազգերու արիւնով. Այդ գայլը անցեալին յօշոտեց Հայ մայրեր,մանուկներ որոնք մեր Պատմութեան զոհերն են պատուաբեր: Չենք կրնար մենք մոռնալ կարեվէր Մեր ազգին անցեալը,անտարբեր: Այդ գայլին յոյժ կատղած,մարդակեր, Ով պիտի կրակէ՝ազգերէն, Փամփուշտ մը մահացու գլուխէն: ՍԻՄՈՆ ԿՈՍՏԱՆԴԻՆԵԱՆ
ԱՆԿԱԽ ՎԵՀ ԱՐՑԱԽ Թուրքը սպասեց հարիւր հինգ տարի Ամբողջացնելու ջարդը անցեալի, Ալիեւի նման խամաճիկներու Շուքին թագնուած,Ազերիներուն։ Արցախը մեր քաջ հերոսներով իր Որսաց վարձկաններն,թուրքն ու Ազերին` Դուխով,հաւատքով,հայկազուն բռունցքով, Թնդանօթներու Ալպէրդի զարկով։ Հայաստան, սփիւրռք,Արցախմիացան, Մէկ սիրտ,մէկ հոգի եղան օգնական` Հայոց բանակին,հայ ժողովուրդին, Մեր նախնիկներուն վրէժը լուծեցին։ Հայաստան սփիւռք,անկախ վեհ Արցախ Երկու նպատակ հարկ է ունենան` Անխոնջ յաղթանակ աշխարհի հայոց, Անարգ պարտութիւն մոլոր ազգերուն։ Ս.Կ 13/10/2020
ԱՆԿԱԽ ՎԵՀ ԱՐՑԱԽ Թուրքը սպասեց հարիւր հինգ տարի Ամբողջացնելու ջարդը անցեալի, Ալիեւի նման խամաճիկներու Շուքին թագնուած,Ազերիներուն։ Արցախը մեր քաջ հերոսներով իր Որսաց վարձկաններն,թուրքն ու Ազերին` Դուխով,հաւատքով,հայկազուն բռունցքով, Թնդանօթներու Ալպէրդի զարկով։ Հայաստան, սփիւրռք,Արցախմիացան, Մէկ սիրտ,մէկ հոգի եղան օգնական` Հայոց բանակին,հայ ժողովուրդին, Մեր նախնիկներուն վրէժը լուծեցին։ Հայաստան սփիւռք,անկախ վեհ Արցախ Երկու նպատակ հարկ է ունենան` Անխոնջ յաղթանակ աշխարհի հայոց, Անարգ պարտութիւն մոլոր ազգերուն։ ՍԻՄՈՆ ԿՈՍՏԱՆԴԻՆԵԱՆ 13/10/2020
ՍՕՍԻՆԵՐԸ A true and emotional story Ի վերջոյ Յարութիւն ոտք կը դնէ իր պապենական հողին վրայ՝Մարաշ,որուն մասին իր մայրն ու մօրաքոյրը այնքան խօսած ու պատմած էին իրեն մանրամասնօրէն: Ան իր միտքին մէջ ունէր արդէն լրիւ պատկերը իրենց արտերուն,հունձքերուն,մանաւանդ այն երկնակարկառ սօսիներուն, զոր ամէն գնով կ՝ուզէր գտնել ու նստիլ անոնց շուքին տակ:իրեն կը մօտենայ ծերունի մը,որ տեսնելով թիւը լիբանանեան ինքնաշարժին,զոր Յարութիւն վարձած էր իր ուղեւորութեան համար,«դուն,օտարական ես »կը հարցնէ թրքերէնով,ինչ դժուար հարցում,որուն պատասխանը կուտայ Յարութիւն վճռական ոճով մը«Ոչ»:Յարութիւնին յանդուգն ու կտրուկ թրքերէնով պատասխանը նոյնիսկ թուրք մանուկի մը կը բացատրէր ,թէ ինք վստահաբար թուրք մը չէր:Սակայն անոր պատասխանը ապշեցուցած էր ծերունին. Եթէ Յարութիւն օտարական մը չէր,վստահաբար թուրք ալ չէր ՝նայած իր խօսած թրքերէնին,ուրեմն ի՝նչ կրնար ըլլալ ,Ծերունին պահ մը կը սեւերէ Յարութիւնին աչքերը,ապա,դողդոջուն ձայնով,մեղաւորի մը պէս կը հարցնէ.«Դուն հայ ես»:Յարութիւն պահ մը կ՝անշարժանայ,անխօս:Իր աչքերէն կրակ ու բոց կը ցայտէին եւ սրտին մէջ երկար տարիներ մոխիրի տակ մխացող անմար կայծերը կը վերածուին խարոյկի, որուն լեզուները մինչեւ երկինք կը հասնին՝ կիզելով վերէն զինք դիտող Աստուծոյ ոտքերը: Ծերունին կը մօտենայ Յարութիւնին ու կը փաթթուի անոր,այնպէս մը որ կարծես կը նետուէր անոր վառած խարոյկին մէջ, զոր կ՝ուզէր իր մարմինով մարել.«Դուն իմ ազգականս ես»,կը մրմնջէ ան,կտրուկ հայերէնով ու կը յայտնէ ,որ իր մայրը հայուհի մըն էր,որ, չէր գիտեր,կամայ թէ ակամայ,ամուսնացած էր թուրքի մը հետ:Բայց այս դիպուածը երկրորդական էր, քանի որ ծերունին վստահած էր, որ մայրը հայուհի մըն էր եւ թէ ինք սէր ունէր Յարութունին հանդէպ: «Ինչ է անունդ»թրքերէնով կը հարցնէ ան Յարութիւնին: «Մարաշ օղլու»,կը պատասխանէ Յարութիւն: Յարութիւն արդէն հասած էր ճիշդ իր պապենական արտերուն սահմանը՝զգոյշ հետեւելով իր մօր եւ մօրաքրոջ ցուցմունքներուն:Ծերունին կը բռնէ Յարութունին ձեռքէն եւ զինք կ՝առաջնորդէ«Այս է ձեր արտը»,կ՝ըսէ ան,ցոյց տալով բուրումնաւէտ ցորեն ցանուած անծայրածիր հողամաս մը:Քիչ մը յառաջանալով,ան Յարութիւնին ցոյց կուտայ նաեւ անոր պապենական քանդուած տունը,որուն երդիկը փլած էր ու պատերուն սահմանը կը գծէին մեծ քարեր,զոր թուրքերը չէին կրցած գողնալով տեղափոխել՝իրենց ծանրութեան պատճառով:Յարութիւնին աչքերը կը կըդրոնանան սօսիներուն վրայ:Ան կը քալէ անոնց ուղղութեամբ,հետամուտ ըլլալով խօսքերուն իր մօրաքրոջ,որ կը պատմէր իր եղբայրներուն մասին,զոր թուրքերը կախած էին սօսիներէն ու անոնց ճիւղերուն վրայ լքած:երկար շաբաթներ... Մօրաքոյրը՝ այդ ժամանակ վեցամեայ աղջնակ մը,բազում օրեր խոտ ուտելէ ետք,որոշած էր սօսիներէն կախուած իր եղբայրներէն մէկուն փտած ու գետին ինկած մատը ուտել ապրելու համար: Վերջապէս Յարութիւն կը յաջողի իր տարիներու երազը իրականացնել.նստելով սօսիներուն շուքին տակ,ան իր արցունքներով կը ջրէ իր պապենական հողը, երկխօսութեան կը սկսի անոնց հետ,կը պոռչտայ ու կը գանգատի:Սօսիները կը մնան լուռ:Ճիչդ է ,որ անոնք մեղսակից էին թուրքին գործած ոճիրին,սակայն անոնք քաջ գիտէին ,թէ այդ հայորդիները,նոյնիսկ իրենց փտած մարմիններէն գետին ինկած միսերով,կերակրած ու հարստացուցած էին այդ հայկական հողը,ուր տակաւին կը սնանին ու կ՝աճին իրենց արմատները:Կարծէք,այդ հայորդիները՝նոյնիսկ իրենց մահով,կը գործադրէին քրիստոնէական պատգամը«Չարիքին դէմ՝բարիք»: ՍԻՄՈՆ ԿՈՍՏԱՆԴԻՆԵԱՆ ԼԻԲԱՆԱՆ
ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ ԽՕՍՔ,ՅՕՐԻՆՈՒՄ, ՆՈՒԱԳ ՈՒ ԵՐԳ՝ ՍԻՄՈՆ ԿՈՍՏԱՆԴԻՆԵԱՆ 9/4/2020 ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ ՈՂՋ ԼՈՒՍԱՐԱՐ Հայ ժողովուրդ՝ ողջ լուսարար, Դուն առաջին ազգն ես տիպար Որ շալկեց խաչն Յիսուսի, Քալեց ճամբան գողգոթայի, Գլխութ վրայ փուշէ պսակ Զետեղեցիր ու տառապանք Փոխադրեցիր քարուտ ճամբան Զոր կը քալես դուՆ հայկազեան: Չարչարեցին քեզ ,խաչեցին Պատմութեան մեր մօտ անցեալին, Գերեզմանիդ դրան սեմին Սպասեցին ու խնդացին, Այժմ անոնք կը զլանան Հաւատալ քու յարութեանդ: Մինչեւ այսօր կ՝ապրիս հզօր Արիւնաքամ կողիդ վէրքով, Զոր կը տեսնեն ազգերն բոլոր Բայց կը ծախեն քաջ ամէն օր Խիղճ,խաչ,կրօնք ու կը գանձեն Յուդայական դրամ արծաթէ: ՍԻՄՈՆ ԿՈՍՏԱՆԴԻՆԵԱՆ ԼԻԲԱՆԱՆ
ԱՆԿԱԽ ՎԵՀ ԱՐՑԱԽ Թուրքը սպասեց հարիւր հինգ տարի Ամբողջացնելու ջարդը անցեալի, Ալիեւի նման խամաճիկներու Շուքին թագնուած,Ազերիներուն։ Արցախը մեր քաջ հերոսներով իր Որսաց վարձկաններն,թուրքն ու Ազերին` Դուխով,հաւատքով,հայկազուն բռունցքով, Թնդանօթներու Ալպէրդի զարկով։ Հայաստան, սփիւրռք,Արցախմիացան, Մէկ սիրտ,մէկ հոգի եղան օգնական` Հայոց բանակին,հայ ժողովուրդին, Մեր նախնիկներուն վրէժը լուծեցին։ Հայաստան սփիւռք,անկախ վեհ Արցախ Երկու նպատակ հարկ է ունենան` Անխոնջ յաղթանակ աշխարհի հայոց, Անարգ պարտութիւն մոլոր ազգերուն։ ՍԻՄՈՆ ԿՈՍՏԱՆԴԻՆԵԱՆ 13/10/2020 ԼԻԲԱՆԱՆ
