Fundacja ALEKlasa powstała z myślą o dzieciach z Zespołem Aspergera oraz ich rodzinach.
Nie negujemy faktu, że ZA jest niepełnosprawnością, staramy się jednak do niej podchodzić pełni optymizmu, traktując jako dodatkowy atut, czy jak to ostatnio lubimy mawiać, „As w rękawie”. Jednak co to tak właściwie znaczy?
Zdajemy sobie sprawę, że wraz z diagnozą otrzymujemy w pakiecie „mocne i słabe” strony dziecka, bardzo radosne, ale i te dramatyczne chwile, brak akceptacji ze strony rówieśników, ale też i wspaniałe przyjaźnie.
Zespół Aspergera nie różni się zatem niczym od neurotypowego świata, gdzie wszystko ma swoje jasne i ciemne strony. Mamy jednak świadomość, że barwy Zespołu Aspergera są zdecydowanie bardziej wyraziste.
Na początku, mówię... No Nie!!!!😅 Ponieważ, rozwijając swoją pomoc, przedsięwzięcie pomocy dla rodziców, opiekunów dzieci i młodzieży w spektrum, wpadłam na pomysł, rozmów z różnymi ciekawymi ludźmi ❤️( Tak, Iza natchnęłaś mnie) Oczywiście, kiedy ukazał mi się Pan Pistacja, od razu lampka mi się zapaliła 🙃 Miałam tego nie pisać, ale Iza ubieglaś mnie😅! Rozmowa rewelacja! Ja zwykle zresztą, cieszę się bardzo, że poruszyliście tyle ważnych tematów ❤️
Czy klaps jest przemocą? - klaps klapsowi nierówny. Bardzo popieram styl bezpieczny. Jest on możliwy dopóki rodzic nie musi zająć się sobą lub drugim dzieckiem i może zajmować się tylko dzieckiem "potrzebującym". Bardzo sprawdza się proponowanie pomysłów do bezpiecznych i rozwojowych zabaw/zadań. Jednak dzieci nieustannie nas zaskakują. Wtedy sięgamy po coraz to nowe metody wychowawcze. Najwięcej problemów my dorośli mamy z metodą behawioralną. A jeśli tę metodę przedstawia nam autorytet (np.: SUPER NIANIA), to jeszcze jesteśmy gotowi wierzyć, że rezultaty mogą być tylko dobre... Podsumowując: myślę, że nikt nie chce krzywdzić dzieci, a jednak to się dzieje... Co Pani poradziłaby wszystkim dorosłym dobrej woli? Intencjonalne działanie lub zaniechanie, które wykorzystuje przewagę siły jest przemocą. Kilka słów na ten temat: Główną intencją rodziców, terapeutów, opiekunów, nauczycieli jest bezpieczeństwo. Dziecko ze spektrum autyzmu jest nieprzewidywalne, np.: chodzi po oknach ( i zdarzają się sytuacje, kiedy wypada). Uniemożliwienie tego, dziecko kiedy dorośnie, wspomina jako przemoc, ograniczenie wolności...wspomina wiele trudnych emocji związanych z tego typu wydarzeniami. Rodzice natomiast są szczęśliwi, że dziecko żyje i mają satysfakcję, że upilnowali swoją pociechę. Są świadomi, że nie sposób prowadzić dziecko ze spektrum autyzmu, tak aby nie odczuło przemocy i czuło się wolne w procesie rozwoju i wzrostu
