Heel ontroerend. Ongelooflijk goed verwoord hoe je je voelt na het overlijden van een dierbare. De afstand: "HET" maar ook het verlangen om je dierbare weer in huis te hebben. Dit is een meesterwerk. Dank je wel Hannelore!
Net leren kennen op de 'merci voor de muziek kerstspecial' op Een. Sprakeloos stil ben ik er van geworden. Zo puur, zo kwetsbaar, zo mooi. Korter bij jezelf kan je bijna niet komen in woorden en muziek. De tranen van ontroering in mijn ogen zijn misschien nog de grootste uitdrukking van wat ik bedoel. Het komt binnen, recht in je hart.
Hoorde het een tijdje geleden op Radio1 en deze ochtend weer. Zat alleen in de wagen, een ideaal moment dus om echt naar dit stille, prachtige nummer te luisteren. Zo mooi wordt pijn en verdriet hier verwoord. SUBLIEM!
Hoe het missen van iemand zich uit in dit liedje, daar zijn geen woorden voor. Het snijdt even diep dan dat het gemis snijden kan. Maar het opvullen van die snede door muziek is een deugddoende zalf. Dank u wel Hannelore.
Alles komt goed, ik ben mijn broer verloren en ik wil het enerzijds vergeten. Maar dat wil ik niet, ik wil mijn broer niet verliezen uit mijn gedachten maar ik wil niet mijn verdriet meeslepen. Alles komt goed hoe moeilijk dat het leven soms ook lijkt
Ik wist, als ik luister breek ik. De titel alleen al grijpt mij naar de keel. En dan luister je toch, heb je zoveel bewondering voor hoe iemand dit zo immens mooi kan verwoorden. Bedankt voor dit prachtige lied. Het is pijnlijk mooi. Sinds 22 november 2015 komt hij niet meer naar huis, werd heel ons leven overhoop gegooid, en is het elke dag een strijd. Er is ook plaats voor warmte en nieuwe dingen. Maar met dit nummer wentel ik mij graag in mijn verdriet, voor eventjes. Bedankt Hannelore.
Had iemand dit maar voor mij gezongen 38 jaar geleden...toen ik op mijn 21e mijn lief verloor. Het was nog de tijd van: niet over praten (we moeten haar sparen), en: flink zijn, je bent nog jong. Met eenzaamheid tot gevolg wegens het niet kunnen of mogen delen. Pas na jaren is het er in één grote tsunami van tranen uit gekomen, mijn verdriet. Ook toen was het de muziek die met me deed wat niemand anders kon. En nu jij....of hoe uit zoveel schrijnend verdriet, als het er MAG ZIJN, zoiets allesoverstijgends moois kan voortkomen. Merci Hannelore. Het is een schrale troost, en toch: de liefde blijft.
