U mnie zdiagnozowno chad do piero niedawno po 30 latach caly czas mislem te objawy ale zawsze wpisywali mi ze mam osobowosc nieprawidłową w 95 roku w wojsku dostalem taka diagnoze dopiero po 2 miesiacach hospitalizacji i obserwacji mam chad bo kiedys lekarze nie mali pojecia o tej chorobie i faktycznie jestem juz zmeczony sam soba 😢
Wierzę ci, że tak się czujesz. Widzę to po mojej żonie, jak jej jest ciężko, a ma naprawdę dobrą opiekę. Dobra wiadomość jest taka, że medycyna idzie do przodu i będzie już tylko lepiej. Bądź z siebie dumny, że dajesz radę i pamiętaj, że chorzy na ChAD są bohaterami, bo nie każdy by to udźwignął. Pozdrawiam 🤗
Zależy też od przypadku- mnie nikt nigdy w depresji nie obsługiwał ani nie wyręczał w dzieciach, to jest zawsze wewnętrzna mega walka, ale z boku trudno w moim przypadku to nie jest łatwo zauważyć, zawsze jestem zadbana ja i dzieci, ale to co się dzieje że mną w środku to totalna rozpacz i potworny lęk. Mania to przede wszystkim problem z alkoholem i przygodnymi znajomymi, niemożność usiedzenia w miejscu, straszne poczucie musu robienia czegoś , przy tym brak snu i apetytu, co przy mocno wzmozonym wysiłku fizycznym prowadzi do wyczerpania fiz i psych a nawet psychozy. Na szczęście od 6 lat nie mam żadnej z faz dzięki dobrze dobranym lekom i higienie życia . Od 12 lat jestem sama, rozwiodłam się . Były mąż nie był osobą , która sprostałaby życiu ze mną , a nawet do dziś wykorzystuje to przeciwko mnie na każdym kroku. Nie dałam odebrać sobie dzieci, wygrałam wieloletnią zacięta walkę w sądzie . Tak, zrobiłam to i to sama, mimo choroby. Trzeba walczyć!!!! Nie poddawać się , leczyć się i walczyć !!!! Błogosławieństwa dla wszystkich cierpiących ❤❤
Zawsze podziwiam ludzi, którzy mimo depresji dają radę osiągnąć coś, co jest dla nich ważne. Nawet jeśli ileś rzeczy wtedy się nie uda, to gdy coś się udaje jest to niesamowite. Czasem już samo wstanie z łóżka jest wielkim wyzwaniem, a co dopiero osiągnięcie rzeczy większych i trudniejszych. Świetnie sobie radzisz w takiej bardzo trudnej sytuacji. Trzymaj się.
Mam wrażenie, że my jako faceci jesteśmy i tak bardziej tolerancyjni dla kobiet chorujących. Myślisz, że w odwrotnej sytuacji gdybyś to Ty był chory twoja żona by z Tobą została i pomagała Ci tak jak Ty to robisz?
Mysle, ze to bardzo indywidualne podejście. Dowody anegdotyczne często bywają sprzeczne z rzeczywistością. A co do mojej żony - to tak, myślę, że pomagałaby mi tak samo, jak ja pomagam jej. Pozdrawiam
Ludzie są różni i różnie reagują. Niestety jest wiele osób, na których pomoc nie można liczyć. Po prostu trzeba pracować nad swoim poczuciem własnej wartości i utrzymywać tylko relacje z tymi, którzy nas szanują i można na nich liczyć tak jak oni mogą liczyć na nas. Najważniejsze są tutaj nasze działania, decyzje i wybory, a wszystko inne jest drugo albo trzeciorzędne.
Dobrze znam ten temat ,poniewaz na chad choruje męża kuzynka .Ona sie nie przyznaje do tej choroby ,do lekarza tez nie mozna namówić ,,mania u niej trwa zawsze parę miesięcy ,wtedy dzwoni po nocach ,pisze smsy ,rozmyśla rózne historije ,a potem jakby to była inna osoba ,..Cięzka choroba ,,
Oglądam ten kanał dlugo!!! I uważam że jesteś wspaniałym mężem! ❤ Żona ma szczęście, wykorzystuje to mega! Mam tarczycę haszimoto 2biegunowke bordelin trójglicerydy fobie społeczna!!! Jakoś daje rade zero wsparcia w mężu sama ogarniam wszystko mało tego nienawidzę zebrań a mam 3dzieci i codziennie dzieci zaprowadzam i obieram dzieci, uważam że żona to wykorzystuje i jej to na rękę że ma tak dobrego męża! Nie chce wyjść nawet się nie stara żeby coś zrobić dla rodziny !!! Masakra po co rodziła dzieci !!?? Beż pojęcia. Ja jak mam depresję wszystko robię dłużej z płaczem ale robię!!!😮😢
Dzięki za podzielenie się swoimi doświadczeniami. Uważam jednak, że każdy jest inny. Widzisz tylko moją perspektywę, która jest inna niż mojej żony. Widzę ile ja to kosztuje i jaki zrobiła postęp przez lata. Pozdrawiam
Osoba, która do ciebie napisała kompletnie nie zrozumiała o czym mówisz. I jak o tym mówisz. Jesteś fantastycznym człowiekiem, ciepłym, dobrym, cierpliwym. I fajnie ze pokazujesz życie partnera chadowca, bo dzięki temu my chorzy możemy poznać odczucia partnerów. Dziękuję za to i pozdrawiam. Rób swoje❤
Chłopie jesteś wspaniały a żona to wykorzystuje!!! Powinna się zmobilizować i dać coś od siebie a nie użalać się nad sobą!!! Też mam Chad i kabinuje jak mogę niewyreczam się mężem czasami to zapominam o chorobie bo wszytko robię dla dzieci i męża a ja czasami nie mam leków albo zapominam ich brać!!! 😢😢😢😢😢😢
Mysle, że każdy jest inny, tak samo jak postać choroby jest nie zawsze taka sama dla każdego. Super, że sobie radzisz. Moja żona daje z siebie naprawdę wiele, ale czasem przegrywa z chorobą. Pozdrawiam 🤗
Cieszę się, że prowadzi pan ten kanał. Poleciłam mojemu mężowi, żeby tez nie czul sie jakis osamotniony. Bo dla osób z chadem są kanaly a dla tych co z nimi żyją to w zasadzie ten chyba jest jedyny. Ja tylko dodam, że zle mi z tym ze kogos moge obciązac i dlatego staram sie byc jak nsjmniejszym obciqzeniem, biore leki, pracuje ale to dopiero w ostatnim czasie jest spokoj. Nie mamy tylko dzieci. Podziwiam was ze wy macie i zyczę powodzenia by szlo jak nsjlepiej.
Dziekuje za ciepłe słowa. Założyłem ten kanał z tego właśnie powodu, że nie potrafiłem znaleść nikogo, kto mówiłby o podobnej tematyce. W internecie można zobaczyć/przeczytać relacje osób chorych i specjalistów, ale mało jest treści związanych z partnerami osób chorych. Pozdrawiam🤗
Nie byłoby Wam lepiej pracować w Polsce bliżej rodziny, która by Was wspierała psychicznie i materialnie i pomagała w opiece nad dziećmi? Teraz jak ktoś chce i jest pracowity i dobrze zorganizowany można całkiem dobrze w Polsce zarobić i nie trzeba wyjeżdżać na saksy " za chlebem" . Piszę to z autopsji :) Jeszcze ta angielska depresyjna pogoda daje się we znaki:/
Byłem w Polsce miesiąc temu i nie wyobrażam sobie tam mieszkać na stałe. Szczerze powiedziawszy nie wiem czy byłoby mnie stać na normalne zycie nawet zarabiając w funtach. Ale pieniądze to nie wszystko. W Anglii podoba mi się otwartość ludzi, tolerancja wobec rasy, wyznania i wartości, a pogoda jest idealna do pracy. To jest nasze miejsce na ziemii i nie chcemy go zmieniać. Oczywiście to tylko nasze zdanie, każdy ma prawo mieć inne. Pozdrawiam 😉
Opis zachowań u żony bardziej przypomina borderline niż CHAD.. a historia z głośną muzyką to lampka mi się zapala czy to nie spektrum autyzmu i zaburzenia sensoryczne. chad czesto współwystępuje z autyzmem czy adhd. Gratuluję Ci odwagi i cierpliwosci! Podziwiam:)
Pana żona ma B. Ciężka postać chad i do tego border. Serdecznie współczuję i podziwiam wasza walkę. Najgorsze jest to że nie można dobrać leków. Jest ich B. Dużo. Proszę pamiętać że ta choroba to sinusoida. Po dołku zawsze jest górka. Trzymam kciuki żeby nie była zbyt wysoka❤
Panie Pawle, robi Pan dobra robotę. Szczególnie dla nas - chorych. Nam też trudno zrozumieć a nawet często nie dowierzamy i dziwimy się że ktoś chce z nami być. W gorszych chwilach ledwie chcemy być sobą a czasem nawet to nie. Pozdrawiam.
Z budowaniem na nowo własnej tożsamości. Retrospekcją. spojrzeniem w głąb w siebie, analizą. Kim jest moje prawdziwe Ja, kiedy Ja to naprawdę Ja, a nie CHAD.
Wiesz sam jestem chory i patrząc przez pryzmat tego co przez nią zrobiłem. Jakie zgliszcza po sobie zostawiłem to gdzieś w głębi sam uważam się za psychola
Pomyślałam, że zanim zaczęłam sama chorować, sam obraz choroby dałby mi poczucie niedowierzania i strachu. Z przykrością mówiąc mogłabym użyć wtedy słowa wariatka. :( Teraz już świadomość jest inna.
Dziękuję za takie publiczne pytanie. Odpowiedzi mnie również interesują i są mi bardzo potrzebne. Tym bardziej, że właśnie piszę opowiadanie z dwubiegunówką na drugim planie.
Ja mam chad i rozumiem innych osób którzy są chorzy. Rozumiem te uczucia i problemy. To jest straszne. Zdrowi mnie nie rozumieją często w to nie wierzą. Ciągłe wizyty u psychiatrów, lekarstwa rano i wieczorem. Wiadomo że ma to wpływ na wszystkie organy wewnętrzne. To jest smutne ale prawdziwe. Pozdrawiam wszystkich❤
Piekną rzecz powiedziałeś o wdzięczności. Tak gdzie nie ma wdzięczności nie ma docenianiania, a jak nie ma doceniania...to jest narzekanie i zgorzknienie . Myślę, że mógłbyś zrobić filmik o wdzięczności. Pozdrawiam i trzymajcie się z Elą
Byliśmy z żoną u specjalisty i stwierdził u niej CHAD. Przepisał leki ale żona przestała je brać ze względu na migreny. Od tamtej pory minął ponad rok. Żona się nie leczy, bo uważa że nie ma potrzeby, jest z nią ok. Epizody hipomani i depresji ma jednego dnia. Nie faz kilkudniowych czy tygodniowych. Wszystko odbywa się jednego dnia. Doszły do tego psychozy. Jestem przez nią regularnie dewaluowany. Czasami mam dość. Dziękuję Tobie za Twoje myśli. Fajnie jest posłuchać kogoś, kto mnie trochę rozumie. Dziękuję. Pozdrawiam
Kasiu wiem, że to jest ciężkie zrozumieć osobę chorą szczególnie z tak daleka Uwierz mi że każdy z nas się uczy na nowo komunikować 😊 Oby było coraz lepiej❤
Jestem już w pewnym wieku a przeżyłam w podobny sposób 30 lat po rozwodzie byłam chora depresja atakowała cały system , przestałam jeść i dopiero potem nastąpił przełom rozumiem i współczuję Panu
Dziękuję za podzielenie się swoimi doświadczeniami. Jesteśmy świadomymi ludźmi więc podejmujemy indywidualne działania. Każdy robi to, co uważa za najlepsze dla siebie i bliskich. Jeżeli podjęła pani taką decyzję to zapewne uważała pani, że jest najlepszą. Związek z chadowcem nie należy do najłatwiejszych, zatem rozumiem każdą decyzję. Pozdrawiam
@@RodzinkanaBiegunachDobry wieczór. To ja mogę powiedzieć,że jesteś bohaterem. Ja mam teraz takie chwile. Bezsens . Dzieci materialiści...Chcą by im pomagać ,ale wiem że oni nie są i nie będą skłonni do pomocy. Córka jak zobaczyła jakie mam dochody.podeslalami linka do MOPS. To mnie bardzo zabolało,bo jedzenie z tej puli jest niskiej jakości. Ale do pomocy przy dziecku mama potrzebna na telefon... Musieli już rozmawiać jak zadysponuję swoim majątkiem,bo wnuk zapytał mnie na kogo napisze testament.😯 Nie tak wyobrażałam sobie starość. Nadmieniam ,że mąż zmarł młodo 42 lata. Dzieci troje .A uważałam się za bohaterkę. Życie , albo dzieci mnie zawiodły..
Cześć Paweł... Słucham Cię od jakiegoś czasu... Fajnie, że dzielisz się swoim życiem... ja nie mam takiej odwagi... Fajnie, że jesteś z Elą mimo wszystko... Ale nie rozumiem jednego... Nie wiem czy nie robisz wilczej przysługi osobom chorym na CHAD, do których ja też należę... Wytykanie, błędów, potknięć swojej żony na forum, opowiadanie o tym... i uskarżanie się jakie to życie z osobą chorą na CHAD jest straszne... zaczyna mnie lekko niepokoić i irytować... Twoja żona to nie tylko choroba i wycięta tarczyca... Ja też jestem z mężem od 15 lat razem a w tym 6 lat jako małżeństwo... w tym momencie odpoczywamy od siebie... bo doszliśmy do takiego impasu, że wzajemnie negatywnie oddziałujemy na siebie... ale czy tak się nie dzieje w każdym małżeństwie...??? że w końcu uczulamy się na siebie... Owszem, czasem... - co ja piszę - codziennie... jest trudno... a uskarżanie się ciągle na osobę, którą, jak twierdzisz, kochasz... sorry ale chyba przesadzasz... epatowanie tym w mediach... jakoś mi się nieswojo robi... - nie chciałabym, żeby mój mąż robił podobnie... a co na to sama Ela? Ja bym zabiła gdyby mi coś takiego mój własny, osobisty mąż zrobił... ;) Tak wsparcie osób, będących z osobą chorą jest konieczne... i ważne... ale... W każdym małżeństwie są problemy, dyskusje, niedopowiedzenia, drzwi otwarte... czy wyłaczona lodówka pełna mięsa w domu partnera a on w drodze na wakacje do Rumunii... i przłażąca przez płot ja w środku nocy, żeby tę lodówkę włączyć... Nie wierzę, że Ela nigdy Ci tyłka nie uratowała w jakiejś głupiej czy dziwnej sytuacji... Może spróbuj trochę wypośrodkować... bo myślę, że fajne z Was małżeństwo, tylko przekaz jakby trochę jednostronny i dołujący... przynajmniej mnie... a może inny odcień choroby... no chyba, że chcesz robić nam opinię jak CHAD to uciekaj... Nie wiem... takie mam odczucia po dzisiejszym odcinku... Smuci mnie to... wiem, że nie robisz tego ze złą intencją... ale momentami przykro mi tego słuchać... Tak, osoby z CHAD są wrażliwsze... ja na przykład na dźwięk szczekania moich psów, które szczekają głośno... i owszem przeszkadza mi to... i bardzo często mam tego dość... w nadmiarze...- prowadzę hotel dla psiaków. Tak, osoby z CHAD bardziej biorą wszystko do siebie... (tak jak ja teraz Twoje słowa) i można łatwo je dotknąć i zranić... i wiele innych... Może postaraj się choć w jednym odcinku znaleźć coś dobrego czego się nauczyłeś właśnie dzięki żonie i jej chorobie, tego jak dużo lepszym i wrażliwym człowiekiem się stałeś... mimo tych wszystkich niechrześcijańskich myśli o rozszarpaniu jej... Ja też mam momenty, że rozszarpałabym swojego męża a nie jest chory na CHAD a kłopoty z pamięcią to jeden z pierwszych symptomów choroby... Po to jesteśmy razem by sobie to wszystko wyjaśniać, zmieniać o ile to możliwe... i wspólnie się uczyć... na swoich błedach. Nie tylko Twoja żona... nosi w sobie te negatywności, które tak uwypuklasz... Ty też je masz... może inne... może mniej ważne... a może bardzo wkurzające Twoją żonę, która tu się wogóle nie wypowiada... - tylko poszukaj dobrze... Dlaczego wybrałeś akurat ją? Czymś musiała Cię ująć i zaskoczyć... przypomnij sobie... Tak, CHAD to większa odpowiedzialność za partnera ze względu na jego stany niemocy... zgadza się... ale jak słusznie kiedyś zauważyłeś trzeba też umieć stawiać granice... swojej pomocy drugiej osobie... a tym samym zmuszać ją do radzenia sobie... Kiedyś, na samym początku prosiłam męża: nie wyręczaj mnie... nie posłuchał... Chciał dobrze... ale nie wytrzymał... ale nie zawsze "dobrze dla nas" jest dobrym dla tej drugiej osoby. Od stycznia mieszkamy osobno - wspólnie taką decyzję podjęliśmy... odpoczywamy od siebie... I zmusiło mnie to i sprężyło do większej aktywności... bo nie mam wyjścia... i teraz widzę w tym coś dobrego... mimo, że na początku było cholernie trudno Mam też wrażenie... równiesz w odniesieniu do mojego męża, że czasem za dużo tej opieki i ochrony z jego strony i postrzegania li tylko przez pryzmat choroby... zaburzeń być może to już tak dużo lat ze sobą spędzonych... i ciągłego dmuchania na zimne... nie wiem... a za mało cieszenia się obecnością drugiej osoby i tym że jest... i jak jest poza chorobą... tak, to umyka bardzo często... To wszystko zdarza się też zdrowym ludziom, tylko nie tak często i nie tak bardzo intensywnie jak CHADowcom... - na pewno mamy tego większą świadomość, że życie może się drastycznie zmienić w ciągu zaledwie sekundy... ale na pewno ani Ela ani ja nie jesteśmy tylko swoją chorobą i mamy w sobie inne wartości... poza diagnozą... a które innym, niestety... tak trudno dostrzec... Nie jesteśmy ufoludkami z innego wymiaru... i nie chciałabym, żeby nas tak traktowano... Życie to ciągłe problemy jak nie takie to inne... może wolałbyś się mierzyć z innymi problemami niż CHAD... naprzykład gdyby Twoja żona należała do mafii albo kartelu narkotykowego... nie sądzę, żeby Twój rollercoaster był mniejszy... a Twoje życie spokojniejsze... albo jeśli byłaby pilotem... i musiałbyś mierzyć się z jej ciągłą nieobecnością... i samotnym wychowywaniem dzieci... można tak wyliczać w nieskończoność... Czy prowadziłbyś wtedy program Mafijna rodzinka? ;) albo Rodzinka na automatycznym pilocie? Małżeństwo to dwie osoby i nie wierzę, że Ty nie popełniasz błędów i czasem jesteś nieodpowiedzialny, niecierpliwy czy po prostu masz zły nastrój i nic Ci się nie chce... Nikt nie jest w stanie pokonać swojego ciała czasami... a nam się to zdarza dużo częściej... - niestety... i też nie jestem szczęśliwa z tego powodu... U Was są dzieci... to na pewno zdecydowanie trudniejsze... i bardzo Was podziwiam... To o nieporównywalnie trudniejsze niż bycie ze sobą bez tak dużych zobowiązań względem drugiej osoby i małych istotek... Warto czasem szukać pozytywów w negatywach... Pozdrawiam ciepło i życzę duuuużo zdrowia...
Cześć, Bardzo, ale to bardzo dziękuję ci za twój komentarz. Po pierwsze, bo czas poświęcony na pisanie tekstu musiał być niekrótki, a po drugie, że krytyczne komentarze są najcenniejsze i stanowią pewien drogowskaz dla mnie. Zatem jeszcze raz dziękuję! Co do merytoryki, pozwól, że odniosę się w formie osobnego wideo. Z pewnymi zarzutami się zgadzam, z pewnymi nie, a spora część jest albo źle zrozumiena, albo źle przeze mnie sformułowana. Pozdrawiam😉
Droga p. BIPI7337. Jako partner osoby chorującej na Chad pozwolę sobie nie zgodzić się z panią. Prawie całkowicie. Ja nigdy nie odebrałem małonki p. Pawła negatywnie. Nigdy, wręcz przeciwnie. I bardzo jej kibicuje w tej nieustannej walce. Natomiast uważam, że gdyby taki kanał powstał wcześniej i jakbym go znał to prawdopodobnie o wiele wcześniej pomógł bym w zdiagnozowaniu mojej małżonki. Niestety moje zdanie było ignorowane zarówno przez rodzine małżonki, jak również lekarzy psychiatrów. Zejęło mi to 6 lat. Naprawde trudnych lat. Mnie p. Paweł bardzo pomaga i bardzo to doceniam. Bardzo. Mam wrażenie, że jesteś bardzo egocentryczna i winisz cały świat za swoją chorobe. Nałatwiejszym celem jest partner a teraz p. Paweł? Tak wiem to cecha Chadowców. Pomyśl, że w rodzina to nie tylko Chad to jest partner i dzieci. Które szczególnie trzeba chronić. Zwłaszcza w obliczu tej choroby. Partner nie może być zakładnikiem choroby. Tym bardziej dzieci. Może pomóc ale nie weźmie jej całkowicie na siebie. A chadowiec to też nie jest pępek świata. Uważam, że pan Paweł robi kawał porządnej roboty widać tutaj lata doświatczenia z osobą chorą. To nie jest słodki program o zaletach osób z chadem. Bo to jest oczywistą oczywistością. Ale to nie program o tym. Bo my nie walczymy z zaletami osób z Chadem. Tylko walczymy jego wadami i jak sobie z nimi radzić. Pozdrawiam i życze wytrwałości w tej trudnej chorobie. Pozdrawiam również Twojego męża. Piotrek
