Το Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή ιδρύθηκε το 1979. Πρόκειται για έναν κοινωφελή μη κερδοσκοπικό οργανισμό, που έχει ως κύριο σκοπό του την ενίσχυση των τεχνών και ιδιαίτερα των εικαστικών. Επιδίωξη των ιδρυτών Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή ήταν η θέσπιση και λειτουργία ενός αποκεντρωμένου πολιτιστικού θεσμού με απήχηση εκτός εθνικών ορίων.
The Basil and Elise Goulandris Foundation was established in 1979. It is a non-profit organisation for public benefit, whose main objective is to support and promote the visual arts. The founding donors, Basil and Elise Goulandris, wished to establish an international decentralized cultural institution, which would reflect the spirit and meet the demands of our times.
Υπάρχουν άραγε σχόλια και λέξεις , που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν,την μεγαλύτερη εν ζωή,προσωπικότητα!!! Σας ευχαριστούμε κα Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ. Μας εψυχώνεται και μας δίνετε δύναμη,στις δύσκολες;μέρες που διανύουμε.....😉💛🤎💙🖤❤️🤍🖤💙💙😉
Είναι χρήσιμη η επισκόπηση πληροφοριών από το παρελθόν μέχρι σήμερα και των ερευνών που πλαισιώνουν τις πληροφορίες αυτες. Η ματιά του γονέα έχει πλέον κορεστεί στις ημερίδες αυτισμού αν και οι ομιλητές συνάδελφοι γονείς ήταν από τους αισιόδοξους και συμφώνησαν στο γεγονός οτι μεγαλώνουμε και εμείς με τα παιδιά μας και εκπαιδευόμαστε δια βίου. Χάρηκα που η κα Ταγκουλη ανεφερε μερικά απο τα πολλά κινήματα αυτιστικών και πιστεύω οτι περισσοτερη προσοχή χρειάζεται να δώσουμε στις αυτιστικές φωνές και όπως του Παύλου. Θα ήθελα να δω περισσότερους αυτιστικούς να μιλάνε οι ίδιοι για τις δικές τους εμπειριες σε επόμενες ημερίδες και συγκεκριμένες αναφορές απο τις αυτιστικές συλλογικότητες και οχι συλλογους για αυτισμό. Λίγη έρευνα σε αυτες τις συλλογικότητες θα μας μάθει πχ οτι η εικόνα του παζλ και το χρωμα μπλε δεν ειναι επιθυμητα σύμβολα για τους ίδιους τους αυτιστικούς. Και περισσότεροι ειδικοί να ακολουθούν τις εξελίξεις των συλλογικοτήτων που διευθύνονται απο αυτιστικά άτομα και να μαθαίνουν απο αυτούς όπως μαθαίνουμε κι εμείς αρκετοί, νέοι, ενημερωμένοι και ανθεκτικοί γονείς που μαθαίνουμε τα παιδιά μας να αγαπούν τον εαυτό τους και χαιρόμαστε να μεγαλώνουν με αυτιστικές φωνες ως πρότυπα. Επισης θα ήθελα να δω περισσοτερη έμφαση στην εναλλακτική επικοινωνία για μη ομιλούντες. Ευχαριστώ
Σε κάποιο σημείο της συζήτησης , θυμήθηκα τα λόγια του Θεόδωρου Κουρεντζή . Η μουσική είναι η γλώσσα , που έρχεται όχι να αντιγράψει την γλώσσα, έρχεται να προσθέσει αυτά που εμφανίζονται στην σιωπή. Αυτό που έχει αποτύχει η γλώσσα παντελώς είναι να εκφράσει την άχνα της σιωπής .Η σιωπή είναι το μεγαλύτερο φόβητρο. Η μουσική δεν είναι το μαύρο στο λευκό χαρτί , είναι το άσπρο το λευκό στο μαύρο χαρτί. Δηλαδή οι σιωπές μεταξύ ήχων είναι αυτές που δίνουν την δυνατότητα στον ήχο να γεννηθεί και να πεθάνει. Είναι πολύ τραγική η γέννηση και ο θάνατος ενός ήχου γιατί ποτέ δεν επαναλαμβάνεται. Θα ταξιδέψει στο σύμπαν , αλλά ποτέ δεν θα επιστρέψει σε εμάς κατά τον τρόπο που ήρθε. Αυτό σε βάζει σε μια άλλη καταπληκτική κατάσταση συνειδητότητας να μπορέσεις να εκτίμησης τον ήχο και γενικά κάθε σου στιγμή , ξέροντας ότι αυτή δεν θα επιστρέψει ποτέ ότι είναι μοναδική. Γιατί μας συγκινεί η μουσική ; H συγκίνηση συμβαίνει επειδή θυμόμαστε τον χαμένο παράδεισο, η μνήμη του χαμένου παραδείσου. Γιατί αυτές οι μείζονες κλίμακες που θα έπρεπε να είναι φωτεινές , είναι τόσο θλιμμένες και μας καταρρακώνουν και είπε το εξής: ¨Όταν θα σε σταυρώσουν και θα έρθουν να φτύσουν τις πληγές σου , επειδή αγάπησες και δώρισες τη παρηγοριά και την συμπόνια και αντί να σε ευγνωμονούν θα έρθουν να φτύσουν τις πληγές σου. Από εκείνη την στιγμή όλες οι μείζονες κλίμακες είναι θλιμμένες. Η χαμένη αθωότητα, η αγάπη σε αυτό τον κόσμο των αντιθέσεων, όλα τα άγια στοιχεία που κουβαλάμε στην μνήμη μας, όταν έρχονται σε σύγκρουση με αυτό τον κόσμο , μας φέρνουν αυτή την συγκίνηση. Αυτό εννοώ ως μνήμη παραδείσου.
