Dinlemek zorunda değilsiniz? Didem Madak’ı hissederek okumaya çalışıyorum. Size geçmediyse kendinize işkence etmeyin ama onu yaşatmak isteyen birini de durdurmaya çalışmayın.
Seni anlattığını sandığım bir şiir bu.. Oyasa ki ben bilirim içimdekini ben bilirim hiç bir şiire sığmayacağını ben bilirim kelimelerin yetersiz kaldığını.. Anlatmaya kalksam boğulucam yazmak istedikçe daha çok daha çok yazmak istiyorum.. Yazdıkça eksik kalıyorsun. Yazdıkça çoğalıyorsun çoğaldıkça acıyorum. Cümleler küsüyor bir diğerine. Nasıl diyorlar bana.! Nasıl oluyorda öyleyken böyle dedin! Nasıl seviyorsun sen! Eksik diyorlar bana.. Cümleler konuşuyor benimle anlıyor musun? Seni anlatma telaşına düşüyorlar bir bir. Hepsi ipinin ucundan asılmayı bekliyor. Her bir diğeri ben daha güzelim demek için intihar ediyor. Öldürüyor kelimelerim kendini. Onlar öldükçe ben yaşıyorum gözlerinde anlıyor musun? 24.12 Sevgili Eşim'E♾️
8 yıl olmuş hala daha sizin yorumunuzdan dinliyorum şiiri çok güzel ses tonunuz arkaya koyduğunuz müzik şiiri daha da anlamlı kılıyor sizden daha çok şiir yorumları dinlemek isterim ...❤
@@TunayYilmaz aynen öyle sesiniz çok güzel bu konuda çok yetenklisiniz. Kıyas yapmak istemem ama çoğu yorumcu okuyor sadece siz yaşıyorsunuz sanki... yasatiyorsunuz şiiri. 😊🩶
İnanılmaz güzellikte bir Şiir, muhteşem ötesi bir yorum. Sizi dinlerken - Milyonlarca ekran açılıyor beynimde, her mısra kısa renkli filme dönüşüyor. Belkide bir film sahnesiydi gördüm sandım Tanrı'yı. Gökçen Çankaya
Hayatı boşuna yaşamışım, Öldüm, Ölünce gözlerimde, hayata dair renksiz bir film ve gözyaşı buldular, Aradım en güzel sözleri, en güzel şarkıları, şeker tadında dilimde buldular. En güzel şarkılar, en güzel sözlerdi onlar - daha önce toprak altında hiç duyulmamış şiir'lerdi - rengarenk mezarlık gülleriydi onlar. İlk Varoluşun sesi beni çağırıyor, bense Dünya yaşantımda, zamanın içinde yolunu kaybedenlerden oldum. Yazan: Gökçen Çankaya
Sevgili Tünay hanım, o kadar güzel okumuşsunuz ki eminim Didem Madak'da dinlemiş olsa çokça beğenirdi. Her bir kelimesinde içimin şerha şerha yarıldığını hissediyorum.... Sonu olmayan daldığım uzakları, Sağanak yağmurlara özenircesine akan gözyaşlarımı, engel olamadığım sükunetin ele geçirdiği ruhumu, derdimi yanı başımda duran anneme değil de fotoğraflarına anlattığım fotoğrafları, kırgınlıklarımı, yaralarımı ve kuyruğu parçalanmış fakat uçmaya çalışan bir uçurtma misali olan hayallerimi topluyorum... Bu şiir ile beraber... Görünürde olmayıp , sadece bende var olan yıllanmış tozlu sandığıma kapıyorum... Ahhh ! içimmm dışı ile alakası olmayan , 22 değilde 50 hisseden içim. 50'sinde olan içim seni çok seviyorum...🪶
Çok şey öğrendim geçen üç yıl boyunca Balkona yorgun çamaşırlar asmayı Ki uçlarından çile damlardı. Güneşte nane kurutmayı Ben acılarımın başını evcimen telaşlarla okşadım bayım. Saat 2.53 kalktım buzdolabını öyle güzel düzenledim ki o sırada tevafuk bu kısmını dinledim. Hiç bu kadar yerine tam anlamıyla oturan bir olay yaşanmamıştı hayatımda.
Henüz 15-16 yaşlarımdaydım sizi ilk keşfettiğimde, neden hoşuma gitmişti bu video bilmiyorum, ergenlikte bu tür hüzünlü, duygusal şeyler hoşuna gider insanın, havalı göründüğünü düşünür, sanırım bu yüzdendi. Söylediklerinizin hiçbirini kavrayacak hayat tecrübesine ve olgunluğa sahip değildim, sadece duyuyordum, dinlemiyordum. Bugün 23 yaşımda tekrar denk geldim bu video'ya, bugün ikinci kez tanıştım sizinle, bugün dinledim sizi. Ne kadar zarif ve naif bir ruh'a sahip olduğunuzu bugün anladım. Ve 16 yaşında ki çocuğu anımsadım, sarmak istedim tüm gövdesini kollarımla.
