Piyano öğrenmeye küçüklüğümden beri heves ediyordum ama aileme söylemeye cesaretim olmamıştı. Genelde derslerime ağırlık veriyordum gittiğim kurslar da derslere yönelikti. Geçenlerde tamam dedim sorucam anneme belki izin verirler bana, şans verirler, gönderirler diye diye gittim yanına konuştum ne kadar çok istediğimi yapabileceğimi de söyledim. Ama olmaz kızım gerek yok öyle şeylere dedi. Sonra yüzüne baktım gözlerim doldu odama gittim. Ama hevesim kırıldı böyle nedendir bilmem çok üzüldüm sanki çok büyük bir şeyimi kaybetmişim gibiydi oturdum ağladım. Sonradan farkettim aslında çok büyük bir şeyimi kaybetmişim zaten. Benim kendime güvenim kaybolmuş. Şimdi onlar verseler kursa sanırım kendim gitmek istemem yapamam gibime geliyor. Ve izliyorum, bakıyorum da şöyle çok içimde kaldı.
Kardeşinizin ❤mekanı cennet olsun ❤ kaderde bunuda yaşamak varmış ❤ bir dua yeterli ❤benimde baba annem ablam kardeşim hayatda değiller ❤❤❤❤ ama emel sayının okuduğu eserleri rahmetli babam severdi zeki müren bunlar bir başkadır ❤❤❤❤❤saygı sevgi ile hoşça kalın hürmetler dilerim ❤❤❤❤❤
Böyle sanatçılar da yok şimdi...Bu şarkı Tarık Akan'lı eski otmobilli o filmi getirdi aklıma. Ne oldu bize ya, bugün bayram ve yüzü gülen insan yok be kardeşim....
Şu toplantıda ne yazık ki tek bir bilim insanı yok. Sayın Yalçın Tura musiki araştırmacılığıyla ve doğru saptamalarıyla tarihte yerini alsa da gerçeği söylemek için tek bir bilim insanını, bizi gerçekleri söylemek için bu toplantıya neden çağırılmıyoruz? Gerçekleri söyleyeceğimiz için korkuyor musun Rengim?
