മലയാള കവിത ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ വലിയൊരു പരിവര്‍ത്തനത്തിനു സാക്‌ഷ്യം വഹിച്ചു.ആശാനും വള്ളത്തോളും ഉള്ളൂരും തുടങ്ങിവെച്ച നവഭാവുകത്വത്തിന്റെ പണി, ഒരു സ്വത്തായി മലയാളകവിതയില്‍. അധിനിവേശ ആധുനികതയും അതു തീര്‍ത്ത ലോകബോധവും മലയാളിയുടെ കാവ്യ സങ്കല്‍പത്തെ മൊത്തത്തില്‍ ഉടച്ചുവാര്‍ത്തു. അതു രൂപപരവും സത്താപരവുമായ ഉടച്ചുവാര്‍പ്പായിരുന്നു. അതു പിന്നെ പടര്‍ന്നു. പരന്നു.വെണ്ണിക്കുളത്തില്‍, വി.സി ബാലകൃഷ്ണപ്പണിക്കരില്‍, ചങ്ങമ്പുഴയില്‍, ഇടപ്പള്ളിയില്‍, പിയില്‍, ഇടശ്ശേരിയില്‍, വൈലോപ്പിള്ളിയില്‍, ബാലാമണിയമ്മയില്‍, ജി യില്‍ അതിന്റെ മുഴക്കങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കാം.......... . കവിതയുടെ ആ വഴികളെ തിരയാനുള്ള ഒരു ചൊല്‍ശ്രമമാണ്‌ കാവ്യം സുഗേയം. ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ കവിതകളെ ചൊല്ലി അടയാളപ്പെടുത്താനുള്ള ഒരു ശ്രമം. വിലയിരുത്തുകയും വിമര്‍ശിക്കുകയുമാവാം.. കൂടുതൽ അറിയാൻ താഴെയുള്ള ലിങ്ക് കാണുക kavyamsugeyam.blogspot.com/2007/12/blog-post_31.html
ആ കിണറ്റിൻ കരയിൽ ഞാൻ ഉണ്ടായിരുന്നു... അവളുടെ മെത്തക്കി കേ നിന്ന് അവളുടെ വിഹ്വലത ഞാൻ ഉൾക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഉഴറിയും ഉറച്ചും അവൾ പുലർകാലേ പോകുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു:. ഒരു മാൻപേടപോലെ അവൾ ആ മഹാതേജസ്വിയുടെ മുൻപിൽ നിൽക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു... ധർമോപദേശം ലഭിച്ച മാതംഗി തഥാഗത ശിഷ്യയായ് ധർമോപദേശം നേടുന്നതും ഞാൻ കണ്ടു.. മഹാരാജൻ ആ തേജോരൂപത്തെ വീണു വണങ്ങുന്നതും അനർവചനീയമായ ആ ധർമോപദേശത്തിൽ ആ മഹാസഭ ചാരിതാർത്ഥ്യപൂർവ്വം ആനന്ദബാഷ്പം പൊഴിക്കുമ്പോഴും ഞാനവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അത്ര മനോഹരമാണ് ആശാൻ്റെ രചനയും അങ്ങയുടെ ആലാപനവും..
ഇത്രയും മനോഹരമായി ഇത്രയും ഭാവത്തോടെ രാമായണം, അതും ഈ സുപ്രധാന ഭാഗം ഇത്ര ഫീൽ ഓടെ ആരും വായിച്ച് ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടില്ല... പറയാൻ വാക്കുകൾ ഇല്ലാ. രാജാവിന്റെ ധര്‍മ്മ സങ്കടം കേട്ട് കണ്ണ് നിറയുന്നു... 🙏🙏🙏
