Βρήκες αξίες στον ίσκιο και τις μάζεψες και έμοιασε το σκότος τόσο στοργικό που το φως τους σιχάθηκες. Είπαν πως χάθηκες ή ότι δεν άντεξες γιατί όταν δείλιασαν εσύ μπροστά στη τρέλα γονάτισες. Είναι λύτρωση και φόβος η φυγή , καλά το μάντεψες κι ο δρόμος ήταν δύσβατος μα έγινες ότι διάλεξες. Ένιωσα πλούσιος ψυχικά απ’ όταν με πλάνεψες κι ας τριγυρνάνε όλοι λέγοντας πως με σακάτεψες. Μα άνθρωπος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι κι ευθύνεσαι αν φέρω όσο οι γύρω μου την ανθρωπιά χάνουν. Πίσω απ’ τις πολυκατοικίες κρύβεσαι κι ανοίγεσαι στα πελάγη του ουρανού όταν τα πάντα σκοτεινιάζουν. Άρχισαν κι οι θνητοί ταξίδι ψάχνοντας την ανθρωπιά και χαθήκαν στα μπουκάλια που αδειάζουν. Μία φωνή βαριά τους μίλησε ψιθυριστά και άρχισαν οι πένες το όραμα σου να γράφουν. Κι ήταν τα λόγια σου σοφά που τα άφησες κληρονομιά σε όσους σε ονόμασαν ιδέα και σε ψάχνουν. Κι όσο ο κόσμος τους φλερτάρει με τη σιγουριά πονάνε όσοι νίκησες και κακία στάζουν. Οσοι σε νιώσαν μάθανε τον τρόπο ώστε το σκότος να δαμάζουν και δεν τρομάζουν πια μα το τρομάζουν. Μέσα σ’ αυτό σε είδαν και κοιμήθηκαν τρελοί και ξύπνησαν φωνάζοντας ... Εγινες ένα με το πόνο τους και με τα γέλια τους γιατί ήσουν άνθρωπος μαλάκα και όχι εγωπαθής. Μα σε είπαν τρελό όταν σε τρόμαξε η τρέλα τους κι άρχισες να πιστεύεις πως δεν σε ένιωσε κανείς. Πόσο ακόμα για τα λάθη τους θα αυτομαστιγώνεσαι; Σκάλισε μέσα σου απάντηση να βρεις. Θυμήσου ποιος ήσουν και ξεκίνα να σηκώνεσαι μπας και ανταμώσουμε ξανά στα πρώτα φώτα της αυγής. Τώρα ξέρω πως νιώθεις και έχεις λόγους, ξέρω τι 'ναι αυτό που σε διαχωρίζει απ' τους ανθρώπους. Ξέρω γιατί το όνομα σου συζητάνε στους δρόμους γιατί δεν βρήκες έτοιμους αλλά γέννησες τρόπους. Μάλλον δεν έχουνε αλλάξει και πολλά, ακόμη με τα πόδια στην ίδια δουλειά. Γιατί προτίμησες να έχεις τα χέρια καθαρά όσο οι άλλοι παίζαν ρόλους γλύφοντας αφεντικά. Δεν αποζήτησες ποτέ τη προσοχή, δεν φοβήθηκες το θάνατο στιγμή, ούτε τη φυλακή. Εψαξες στη κόλαση κάποιον να σε κατανοεί γιατί ποιοι στα αλήθεια ζούνε αν όχι οι τολμηροί; Ολοι κυνηγάμε το χρόνο και την ευημερία με βία, είτε αρπάζοντας τη μία ευκαιρία. Παρέκκλιναν όλοι αλλά εσύ πήγες ευθεία, σού δίδαξε η πορεία κι ας ξέμεινες στην εξορία. Είναι δύσκολο να μην αντέχεις τον εαυτό σου, μεγάλα λόγια χωρίς να κουβαλήσουν το σταυρό σου. Είδα ανασφάλεια και κόμπλεξ πίσω απ' το φακό σου κι όλα τα σ' αγαπώ που έπνιξε ο θυμός σου. Ενάντια πάντα στις μόδες της εποχής και ψιλιασμένος στα παιχνίδια της ζωής. Οι τάσεις φυγής σου γίνανε τάσεις αυτοκαταστροφής κι ολόκληρη η γη δεν είναι αρκετή για να κρυφτείς.
Με είπατε πρίγκιπα μάνα όταν γεννήθηκα δίνοντας μου τα πάντα εκτός από ότι στα αλήθεια ζήτησα. Και έτσι μεγαλώνοντας τον κόσμο πάνω κάτω γύρισα και την αγάπη αναζήτησα. Μα αντ’ αυτού γνώρισα ανθρώπους που κρίνουν σύμφωνα με το περιτύλιγμα. Για κάθε ανηφόρα στη ζωή και πισωγύρισμα. Εκτίμησα, αυτούς και την ασχήμια τους αρνήθηκα και στα όμορφα εθίστηκα. Επειτα μου δειξαν πως τα όμορφα κρατάνε για λίγο και αν είχα κάποτε κάτι για να ελπίζω, ήταν η ευτυχία που κλέψανε και τη σκοτώσαν δίχως οίκτο με τη κατηγορία πως λερώνω ότι αγγίζω. Και με σύραν σε ένα κόσμο που θυμίζει μια ζωή σακατεμένη δίχως καμία τύχη. Επιβίωσα, κάνοντας μαζί σου ανακωχή για αυτό και τα πίνω μόνο στην υγειά σου θλίψη. Και έτσι πάλι με ένα κεφάλι γάματα στριφογυρίζω στο κρεβάτι μέχρι τα χαράματα όμως άσκοπα. Πώς να αφήσω το πόνο κάτω απ' τα σκεπάσματα όταν τρέφομαι απ' το σκότος και τα χαλάσματα? Κυνηγητό με φαντάσματα απ’ τον παρελθόν μου έχοντας για μεγαλύτερο εχθρό τον εαυτό μου. Οι γύρω μου προτείναν ψυχοφάρμακα όσο ήδη πνιγόμουν στα ρηχά χάνοντας με στη παράνοια. Μάνα αν με βλέπεις να κλείνομαι στο δωμάτιο με τις σκέψεις μου και τα χαρτιά μου, φταίνε τα ψυχολογικά μου κι η πουτάνα η καρδιά μου. Ασε να στάξουνε κάτω τα δάκρυα μου μήπως και ανθίσει κάτι όμορφο. Στο τόπο που τα πάντα αργοπεθαίνουν όσο οι ανθρώπινες αξίες αχρηστεύουν. Κι είμαι αληθινός ώστε με τη ψευτιά τους να συνυπάρξω, σκέφτηκα και κατέληξα ξανά μόνος στο πάρκο. Ανάμεσα τους θα με δεις μα θα κινούμε σαν αγρίμι, η κολόνια τους και η ατμόσφαιρα με πνίγει. Σε ένα κόσμο που αφήσανε στο σπίτι τη τιμή για λίγη φήμη και τη πιο γαμάτη γκόμενα αν γδύσεις, μυρίζει. Εδώ και μεις και είμαστε λίγοι και ότι μας γεμίζει είναι με βλέμματα που πια μόνο το μάτι μας διακρίνει όταν ουρλιάζοντας κοιτάμε τη σελήνη. Για αυτό γλυκό μου όνειρο μη ψάχνεις τι έχει μείνει.
Επιβιώνω κάνοντας υπομονή και όνειρα και κρατώντας ζωντανή τη παιδικότητα μου. Κανείς δεν άγγιξε τη τελειότητα έχοντας πρότυπα κι αυτό πρέπει να το θυμίσω στη γενιά μου. Εγκλωβισμένοι σε μια εικονική πραγματικότητα, άνθρωπος και εγώ και εσύ κι αυτό σημαίνει ισότητα. Σημαίνει αλληλεγγύη και δημιουργικότητα, ένας για όλους και όλοι για την ανθρωπότητα. Μας χειραγωγούν με γονική συναίνεση και κάποιοι ακόμα ονειρεύονται εξέγερση. Άλλοι ονόμασαν εξέλιξη την εκμηδένιση κι ας όλους μας τρώει η ανεργία και η στέρηση. Δώσανε εντολή να σκοτώσουν τη παιδεία γιατί μαζί με τη μόρφωση αλλάζει η ιστορία. Θέλει τα μυαλά καμένων ιδεών σταχτοδοχεία και χτυπάει με γκλοπ και με ειδήσεων δελτία. Επιλεκτική μνήμη και δημοκρατία, επιλεκτική ισότητα, εναντίωση στη βία. Σταμάτα τις φωνές, μας διακατέχει η υποκρισία εφόσον δώσαμε πάλι σταυρό για τιμωρία. Είμαστε έρμαια ψυχοπαθών και έχουμε μάθει να πεθαίνουμε για ιδέες αλλωνών. Κι αφού βαρέθηκα να με αποκαλούνε επιζών, είπα να κάνω την αρχή προς τιμή των νεκρών. Τόλμα και μίλα για να σταματήσει η κατρακύλα, να ακουστούν όσοι αντίκρισαν μπροστά φωτιά και πίσω κύμα. Τόλμα και μίλα μήπως και αλλάξει η γκίνια, γίνε ανάσα για αυτούς που δεν άντεξαν το κλίμα. Τόλμα και μίλα, δεν γυρίζουν όλα γύρω από το χρήμα και είμαστε παιδιά της γης άρα φαμίλια. Τόλμα και μίλα, βάλε τέλος στη σαπίλα γιατί αύριο ίσως να 'σαι εσύ το επόμενο θύμα. Κατάγομαι απ' τα κάτω στρώματα, από κει που η αγωνία κι η υγρασία τσακίζουνε κόκκαλα. Αφυδατωμένα στόματα, πονεμένα σώματα, γέροι που ζήσαν για να χάσουν σπίτια και οικόπεδα. Που περιμένουνε να ζήσουν με επιδόματα, αλκοόλ και φύση, φωτιά στα Σαββατόβραδα. Λατρέψαμε το δήμιο και τα δόγματα, δε χρειάστηκε να λερωθούν αφού πήραμε μεις τα ρόπαλα. Εδώ χτυπάνε με ακρίβεια γονείς με χίλια δίκια που πιστόλιασαν τα νοίκια. Καθένας έχει λένε τη δική του αλήθεια μα αν ξαναπλώσει χέρι πάνω της θα ψάχνει για βοήθεια. Και μεις ακόμα στο ίδιο έργο θεατές ψάχνοντας για επιρροές σε ένοχες σιωπές. Ατιμώρητοι παιδεραστές και βιαστές, για σας μουνόπανα κρατάμε σφιχτά τις γροθιές μας. Και όσο εμένα έτσι και σένα θέλουν σκλάβο κι ας μας χώρισαν στα δυο. Δεν διαφέρει ξέρεις το ένα απ’ το άλλο άκρο. Ακόμα υπάρχω και γράφω, ακόμα εκπροσωπώ το πάρκο κι ας όλα πληρώνονται εδώ. Κι όσο οι κυνηγοί τα όνειρα σκοτώνουνε και τα φτερά μας κόβουνε. Είμαστε λύκοι που σκληρά δαγκώνουμε. Αυτό να τους πεις. Αν δεν αξίζουμε τα όμορφα εμείς, τότε κανείς.
Το συγκεκριμένο κομμάτι όπως κι άλλα γράφτηκε αρκετό καιρό πριν, στη προσπάθεια μου να ξεφύγω απ' τις κρίσεις πανικού που με ταλαιπωρούσαν για μήνες και ηχογραφήθηκε το επόμενο απόγευμα στο καταφύγιο μου. Τα κομμάτια μας είναι αυτά που θα μας θυμίζουν αύριο που και σε τι κατάσταση βρισκόμασταν χθες και ίσως γελάμε! Στο τέλος μένει μόνο η μουσική! 186 για την Απέναντι Όχθη!
Χαράξανε τη δύση μας σε κάθε επιλογή μας Παράφρονες που αφήσαμε να μπουν στη λογική μας. Η αλήθεια ξέπεσε στη γη μας Με αποτέλεσμα τα τέρατα να παλεύουν να σπάσουν τη σιωπή μας. Βαραίνουν οι εμπειρίες τα στυλό και τη ζωή μας Κι ο κίνδυνος της μοναξιάς φουντώνει στο κελί μας. Η αποξένωση ανέδειξε το λόγο ύπαρξης μας Κι έτσι έγινε η φωνή μας δύναμη μας. Και εσύ για ποια hip hop μιλάς κοινότητα τώρα που η πλειονότητα δεν έχει πια ταυτότητα? Τους συνεπήρε η ανευθυνότητα και αλλάξανε συχνότητα Μένοντας λίγοι να κρατάμε τα μπόσικα. Εδώ που ο δρόμος γράφει αυθεντικότητα Κι όσα μας χρεώσαν κόμπλεξ σβήνουν στερεότυπα. Εδώ που η εντιμότητα ορίζει τα γραπτά μας Κι ας ξεχάσουν σύντομα τα ονόματα μας. Σε βρήκανε στο δρόμο και σε μάζεψαν Κι έγινες μπιτ που πάτησαν και στίχοι που ηχογράφησαν. Ησουν διαφορετική και σε προστάτεψαν Γιατί μέσα από σένα τα κενά τους κάλυψαν. Όμως κάποιοι απ αυτούς δεν σε σεβάστηκαν, μυρίστηκαν χαρτί και σαν πόρνη σε γάμησαν. Οσοι σου στάθηκαν, φάνηκαν, Περήφανα σε σήκωσαν στη πλάτη κι ας γονάτισαν. Χορτάσαμε φιλοσοφίες και σωρούς από εγωκεντρικούς Με καλλιτεχνικές ανησυχίες. Μηδέν αξίες, μονάχα συγκυρίες Ώστε να παριστάνουν τους ψυχολόγους σε αγάμητες κυρίες. Τι κι αν αδειάζουνε οι δρόμοι και τα πάρκα Τι κι αν τώρα πιάσαν φράγκα και το ζουν μονάχα σε στέκια γαμάτα. Ο μικρός τους συγχωρεί και τους δίνει τα πάντα Γιατί τώρα μετράει η πιο καλοστημένη ατάκα. Για αυτό, Πες του μαλάκα που όλοι λένε πως μου μοιάζει Και φωνάζει πως κρατάει όλη τη φάση, να σωπάσει. Όσοι δηλώσαν μαχητές αποδείχτηκαν κομπάρσοι, το προτίμησαν στη φέξη μα του γύρισαν τη πλάτη στη χάση. Δεν σώσαμε ούτε δέντρα, ούτε δάση Για το κοινό καλό, να μη θιχτούν εγωισμοί. Κι αφού πια, δεν μας χωράει όλους το παγκάκι Να θυμάσαι, πως στο τέλος μένει μόνο η μουσική.
Σε πάω εκεί που αρχικά σε οδηγεί η αφραγκία, η απόγνωση και η κοινωνική αδιαφορία. Εκεί που κάποιοι φτύσαν κι άλλοι βρήκαν την ουσία γιατί τους άκουσαν όταν μιλήσαν για αδικία. Εκεί που αφήσαμε μαλάκες να κοιτάνε με απορία και τα λόγια τους μισοπεθαμένα στη γωνία. Γιατί η πλατεία στα μάτια τους θύμιζε δυστυχία μα στα δικά μας ασυλία, Κατάρα και Ευτυχία. Εκεί που όλοι παλεύουν με αναμνήσεις, που δεν δοθήκαν ευκαιρίες, ούτε εύκολες λύσεις. Εκεί που όταν κάτι θελήσεις δεν αρκεί να το ζητήσεις, και πως σκατά να εκτιμήσεις αν για αυτό δεν γονατίσεις, ε ; Εκεί που κάψανε ταμπέλες και διακρίσεις και τη μοναξιά την συντροφεύουν καταχρήσεις. Εκεί που το ψέμα δεν άγγιξε συνειδήσεις κι αν δεις καλύτερα, όλο και κάποιον θα γνωρίσεις. Εκεί λοιπόν έχω έναν φίλο που πνίγεται γιατί η ματαιότητα του, βοήθεια δεν ζητάει. Δύσκολα ανοίγεται, συνήθως στη κρυψώνα του κρύβεται, κάτι τέτοιους τύπους ο κόσμος δεν τους χωράει. Έναν φίλο λιγομίλητο με υφάκι, έναν φίλο που οι ανασφάλειες του βγάζουν μάτι. Τα πιο μεγάλα του όνειρα τού γύρισαν τη πλάτη, κάποιοι τον λεν χαμένο, εγώ τον λέω … Όταν φοβόμουν μόνος να αναλάβω την ευθύνη, το χέρι άπλωσαν ένας φίλος και μια φίλη. Όταν φώναζα πως τίποτα όρθιο δεν έχει μείνει, είχα δίπλα μου έναν φίλο και μια φίλη. Όταν πληγές ανοίξανε και βρέθηκα σε οδύνη, κουράγιο βρήκα σε ένα φίλο και μια φίλη. Να αγκαλιάζω το κακό και να απαντάω με καλοσύνη, έτσι μου είπανε να κάνω ένας φίλος και μια φίλη. Έχω ένα φίλο που θυμίζει καζάνι που βράζει, κουτσά στραβά τη βγάζει και τον τρώει το μαράζι. Κι είμαι εκεί για να του δείχνω τις στιγμές που δειλιάζει δύο μυαλά και ένα λογότυπο που τους τρομάζει. Έναν φίλο που στερήθηκε τη πατρική φιγούρα κι έναν φίλο που στερήθηκε τη μητρική. Μία φίλη που το κενό καλύπτει τζούρα τζούρα γιατί στερήθηκε απ’ τη γέννα και τις δυο μαζί. Έχω μια φίλη που με ανέχεται και μόνο αυτή με ξέρει, που τίποτα και να μη πάρει, θα προσφέρει. Έχει δυο μάτια που λάμπουν χειμώνα καλοκαίρι και μια πυγμή για να υποστεί όσα η ζωή και να της φέρει. Μία φίλη που την άφησα να δει πίσω απ’ τη μάσκα μου για αυτό γνωρίζει κάθε ατάκα μου. Την είπα ανατολή, δύση, ξεκούραση, λιακάδα μου μιας και έριξε φως μες τα σκοτάδια μου. Έναν φίλο και μια φίλη τον Κωστή και τη Πανδώρα που τους μιλάω συχνά χαζεύοντας μία εικόνα. Μα βάζω στοίχημα πως αν βρεθώ και εγώ στο χώμα, στην ίδια γειτονιά θα ραπάρουμε αιώνια. Γνώρισα ανθρώπους που μου μοιάζουν και τους μοιάζω, γίνανε φίλοι και φίλες που δεν αλλάζω. Τους έδωσα το λόγο μου να μη τους ξεχάσω κι είπα θα γίνω η φωνή τους χωρίς να μας ντροπιάσω. Όταν φοβόμουν μόνος να αναλάβω την ευθύνη, το χέρι άπλωσαν ένας φίλος και μια φίλη. Όταν φώναζα πως τίποτα όρθιο δεν έχει μείνει, είχα δίπλα μου έναν φίλο και μια φίλη. Όταν πληγές ανοίξανε και βρέθηκα σε οδύνη, κουράγιο βρήκα σε ένα φίλο και μια φίλη. Να αγκαλιάζω το κακό και να απαντάω με καλοσύνη, έτσι μου είπανε να κάνω ένας φίλος και μια φίλη. Στο γαμημένο κόσμο που τον τρώει η βιασύνη, στα μέτρα μου βρήκα έναν φίλο και μια φίλη. Σε μια χώρα που κανείς δεν ξέρει τι θα απογίνει, φρόντισα να έχω έναν φίλο και μια φίλη. Σε κείνο το παγκάκι που γεννήθηκε η εμπιστοσύνη, ανάμεσα σε μένα, έναν φίλο και μια φίλη. Τόσα χρόνια καθημερινά λίγο μετά το δείλι και μέχρι ο ήλιος να ανατείλει παρέα με έναν φίλο και μια φίλη.
Διανύουμε μέρες που παραμιλάν κι οι λογικοί κι όπου θιγμένοι εγωισμοί, χιλιάδες εξηγήσεις. Αγχολυτικά κι αλκοόλ για τις κρίσεις όσο ψάχνεις τι 'ναι αυτό που θα σε κάνει να ευτυχήσεις. Θολές εικόνες απ’ τα μέρη στα οποία γνωριστήκαμε, μεγάλα λόγια που πίσω από μουτζούρες κρύψαμε. Μονάχα πένθος στα παρκάκια που καθίσαμε γιατί αλήθεια πόσοι απομείναμε; Βλέμματα άδεια πια που μαρτυράνε πως κολλήσαμε τόσο καλά σαν τα τσιγάρα που καπνίσαμε. Οι άμυνες που για καλό μας χτίσαμε μάς φυλακίσανε και τελικά θερίσαμε ότι σπείραμε. Κι έτσι χαθήκαμε και εμείς και όσα ζήσαμε στον κόσμο όλων αυτών που με το δάχτυλο μας δείξανε. Είπαν πως είμαστε φώτα μα και τα φώτα σβήνουνε και ότι χωνέψαμε εύκολα, ακόμη καταπίνουμε. Κι όσο λέγαμε θα τα πούμε αργότερα, μεγάλωνε ο πόθος να ανταμώσουμε. Και έτσι πέφταμε απ’ τα σκληρά στα σκληρότερα κι ίσως για αυτό είναι αργά για να το σώσουμε. Τι κι αν τα χρόνια εδώ πέρα φύγανε, μας προσπεράσανε, μείναμε μονάχοι μας, τα όνειρα πετάξαμε. Τον δρόμο μας διαλέξαμε και πήραμε πορεία, διαφορετική κατεύθυνση με οδηγό τη φαντασία. Θυμάσαι τίποτα ή τόσο εύκολα ξεχνάς τις εποχές που όλοι οι δρόμοι ανήκανε σε μας; Και μία μέρα ξαφνικά ξέσπασε βροχή και τα ορμητικά νερά της μας πήρανε μαζί. Εγώ εδώ κι εσύ εκεί, μας ξέβρασε το κύμα, δεν ξανασυναντηθήκαμε ποτέ μας και είναι κρίμα. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, έχει προτεραιότητες όσο μεγαλώνεις, οι στιγμές μοιάζουν ανόητες. Είναι όλα επιλογή μας, είμαστε υπεύθυνοι για κάθε κίνησή μας. Κάνε ότι είναι καλύτερο για σένα, ένα αστέρι από ψηλά λάμπει για τον καθένα. Κι όσο λέγαμε θα τα πούμε αργότερα, μεγάλωνε ο πόθος να ανταμώσουμε. Και έτσι πέφταμε απ’ τα σκληρά στα σκληρότερα κι ίσως για αυτό είναι αργά για να το σώσουμε. Μες το μυαλό μου σε πιάνω να κάνεις γύρες, πεταμένα στο γρασίδι όνειρα και κάτι μπύρες. Δεν μασούσε η καρδιά μας από αέρα και πλημμύρες, βάζαμε φωτιά στο πάρκο με τσιγάρα και αναπτήρες. Θυμάσαι φίλε που ετοιμάζαμε απόδραση, να φύγουμε μια νύχτα απ' αυτήν εδώ τη κόλαση; Kαι βρήκαμε μια όαση φτιαγμένη από στιχάκια κι η μοίρα χαμογέλαγε βαρώντας παλαμάκια. Μα κάτι άλλαξε,αλλάξαμε κι εμείς, τα λόγια μας φτωχύναν, γίναν λόγια της στιγμής. Σε περίμενα στη στάση μα ακόμα να φανείς, δύσκολος καιρός μου είπες τελικά για τους mc's. Κι έτσι τα δύσκολα τα πέρασα μονάχος κι ίσως αυτό να ήτανε το πιο μεγάλο λάθος. Μα ξέρω κατά βάθος πως κανένας μας δεν φταίει, οι ονειροπόλοι πάντα θα πεθαίνουν τελευταίοι.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι 10 ετών και στο τραπέζι βρήκα πρωινό και χαρτζιλίκι. Μεγαλωμένος σε ένα σπίτι ταπεινών μικροαστών, να αρπάζω μου ‘παν ευκαιρίες, το μέλλον μου ανήκει. Και στην αυλή ένας παππούς, μία γιαγιά κι ένας μικρόσωμος σκύλος που σπάνια γαβγίζει. Γιατί κρέμασαν τα όπλα και προτίμησαν να ζούνε αρμονικά για αυτό και το κακό πλέον δεν μας αγγίζει. Μεγάλα δέντρα σε αυλές που ιστορίες μαρτυράνε και στα κλαδιά πουλιά που κελαηδάνε. Οι γείτονες χρωστάνε μα ξέρουν να βαστάνε, πάντα χαμογελαστοί απ τα μπαλκόνια χαιρετάνε. Γεροπαράξενοι σοφοί στα καφενεία, μπόμπιρες στη πλατεία, πατεράδες και μανάδες. Ενήλικοι εν ενεργεία, μηδέν αστυνομία, σήμα κατατεθέν ο σεβασμός και οι αγκάλες. Και εμείς πιο κει σκορπισμένοι σε αλάνες, έχοντας στη παλέτα ευδιαθεσία και φαντασία. Γκραφίτι, ελευθερία και κοπάνες και αντί για σιδερικά στα χέρια κρατούσαμε μπάλες. Βλέμματα που κοιτάνε με απορία μετανάστες και παιδιά ψυχάρες που πνίγονται σε ψιχάλες. Συχνά πυκνά θα δεις να γίνονται καυγάδες γιατί αυτή η γειτονιά έβγαζε από πάντα κοριτσάρες. Εδώ σκαρφιστήκαμε τις πρώτες μας μπάρες, ακούγοντας Wu Tang και Αλφα Γάμα για βδομάδες. Εδώ χτίσαμε το Λόγο που σε φόβους δεν ενδίδει και έπειτα άρχισε το ταξίδι. Είπα θα γίνω η φωνή της γειτονιάς μου, να μη ξεχνάνε οι παλιοί και να μαθαίνουν τα παιδιά μου. Γιατί αλλού όσο μαθαίνανε να τρέχουν και να φεύγουν, στη γειτονιά μου μαθαίναν να παλεύουν. Και έπειτα ξύπνησα 29 ετών, αργοπορημένα καθώς πάλευα με το πάπλωμα. Ακόμα στο ίδιο σπίτι ταπεινών μικροαστών, άργησα για τη δουλειά κι αυτό είναι παράπτωμα. Γιατί αν δεν δουλέψω δεν έχει πρωινό κι ας η πίεση και το άγχος μου γαμάνε το μυαλό. Κι ας νιώθω μόνιμα χειμώνα το τελευταίο καιρό, το να χεις γνώμη θεωρείται πλέον έγκλημα εδώ. Και στην αυλή κοιτώ και βλέπω μόνο τη γιαγιά και ένα λύκο που γαβγίζει σε όποιον πλησιάζει. Γιατί ξαναδώσαμε τα χέρια με το σατανά κατά συνέπεια ο γείτονας να με στραβοκοιτάζει. Πουλιά πεινασμένα δίπλα σε δέντρα που κόπηκαν, σπίτια με ρωγμές και ανθρώπους που προδόθηκαν. Δεν ξανασήκωσαν κεφάλι όσοι σώθηκαν γιατί στοιχειώθηκαν τα μέρη που κάτι συμβόλιζαν. Πόσα σπατάλησες ψάχνοντας την ελπίδα, σε καφενεία που κλείσανε και γίνανε καζίνα? Αστυνομοκρατία, μας χτυπάνε δίχως τσίπα όσο τα νέα μας κοιτάμε στην αρχική σελίδα. Οι αλάνες μείναν άδειες και οι περισσότεροι από μας μετανάστες ή εργάτες. Τα παιδιά γίνανε άντρες και τα κορίτσια γυναικάρες με μαυρισμένα μάτια από σφαλιάρες. Κι είδα πρότυπα να πέφτουν σαν αστέρια, τη θέση τους πήραν ανίδεοι που υμνούνε τη μιζέρια. Μιλάν με ασέβεια όσο κοιτάμε μ' απέχθεια κι ας όλοι υποφέρουμε από την ίδια ασθένεια. Τώρα παλεύουμε να κρύψουμε τη ντροπή και τη βρωμιά μας γιατί φρόντισαν άλλοι για μας και εμείς για τα παιδιά μας. Το χάος σκέπασε τη γειτονιά και ότι τη θυμίζει και εγώ βρήκα χίλους λόγους να γεμίσω το γαμήδι.
Πλανήτης γη, ψυχροί θνητοί και βαρβαρότητα καθώς οι καιροί μας τρέφουν με αβεβαιότητα. Παρωπιδισμός, συμβιβασμός, στερεότυπα και χιλιάδες στρατόπεδα που γεννάν την ανισότητα. Χρήσιμοι ηλίθιοι με θέματα, ψάχνοντας αθώα βλέμματα και όμορφα ηλιοβασιλέματα. Αθετημένοι όρκοι πίσω από γραβάτες και φορέματα. Ρίσκο, καταστροφή και απλήρωτα ρεύματα. Ελπίζουμε μα αντιδρούμε σπάνια γιατί μας κέρδισε ο φόβος κι η αδράνεια. Πατρίδα, θρησκεία, υπερηφάνεια κι ας τα παιδιά σου Ελλάδα κολυμπάν στην ανασφάλεια. Έλλειψη οικογενειακής θαλπωρής, καταπιεστικοί γονείς, κατάθλιψη, τάσεις φυγής. Άσκηση κριτικής, ξενοφοβία, βία όσο αναπαράγουμε μία παρωχημένη νοοτροπία. Ανταγωνισμός και καχυποψία όσο το βόλεμα ψάχνουμε, φοράμε προσωπεία. Στόματα φιμωμένα που τ' άδικο έκρυψαν εκεί που ψάχνουν για βοήθεια όμως ποτέ τους δεν προσφέρθηκαν. Κι ακόμη αναζητούμε ανθρωπιά, ματιές στα χειρότερα, βρίσκοντας παρηγοριά. Γιατί τα όνειρα και οι στόχοι μας κοστίζουν και τα ψηλά χορτάρια δεν τα ποτίζουν, τα θερίζουν. Μίντια, κατανάλωση και τρομολαγνεία γιατί απορροφάμε ότι μας δίνουν σαν σφουγγάρι. Η πόλη δεν γουστάρει μα προβάλλει τη κακία και έχει μάθει να σιωπά μπροστά σε ότι τη σοκάρει. Άρνηση, χλευασμός και ετερογνωσία όσο τη πίστη μας κρατάμε κλειδωμένη στο πατάρι. Κοινωνική απόγνωση και ανθρωποφαγία κι ας είπαν πως θα λάμψουμε όπως λάμπει το φεγγάρι. Ο χρόνος ξεγλιστράει καθώς ο φόβος μεγαλώνει, μια πόλη ησυχαστήριο, αγωνία στην οθόνη. Καταστολή και βία, κράτος, μίντια, τρομονόμοι, μη μιλάς, μη γελάς γιατί η ΕΛ.ΑΣ. σκοτώνει. Μυαλά φυλακισμένα στη ματαιότητα δοσμένα, κάτι νιάτα κουρασμένα που βολτάρουν στα χαμένα. Ψεύτικα χαμόγελα με αδειανό το βλέμμα, επιφανειακά μόνιμα συνδεδεμένα με το χέρι του Θεού ο διάολος κάνει την δουλειά του, σωπαίνουν οι αστοί ενώ βιάζει τα παιδιά του. Υπεράνω υποψίας αφού κοιτάν απ' την μεριά του, να τους πάρει όλους και να ανταμώσει τον φονιά του. Απ' την χώρα του Σωκράτη που ζέχνει φασισμό, Σωτήρες καιροσκόπους και ευρωπαϊσμό. Κληρονομιά το στρες μες τον αστικό ρυθμό καταπίνοντας το δίκιο μας με θέα το κενό.
Μου είπανε πως πλέον δεν χωράνε ηρωισμοί, κάνε τη παλαβή και κυνήγα μόνο το χαρτί. Άσε να πνίξουν την αλήθεια σου οι καθωςπρεπισμοί και συμβιβάσου με αυτά που αντιπαθείς από παιδί. Σκέψου το να κάνεις ότι αυτοί για να ακουστείς, να σώσεις ότι σώζεται πριν ξεχαστείς. Πόνταρε στο εγώ σου, όσο βασίζονται στο εμείς. Οι μάσκες κρύβουνε κωλόπαιδα και κοινωνιοπαθείς. Επίλεξε προσεκτικά τι θα τους πεις γιατί μετράει το τι πουλάει και όχι τι εκπροσωπείς, Πήγαινε το όσο πάει και όπου πηγαίνει, εξάλλου τι άλλο έμεινε να χάσουν οι χαμένοι? Γράψε κομμάτια δίχως νοήματα με μηνύματα που αντί να λύνουν, μεγαλώνουν τα προβλήματα. Μα ότι δεν κόβεται απ τη ρίζα γίνεται θλίψη και πίκρα για αυτό και εγώ τους είπα.. Ζώντας κάθε μέρα το παράλογο έχτισα καταφύγιο στην Απέναντι Οχθη. Αυτά που ζήσαμε στο ορκίζομαι, δεν θα άντεχαν μισάωρο για αυτό και έγινα φάρος για όποιον ακόμα νιώθει. Οσο ψάχνουμε για αγάπη, αξίες και καθοδήγηση, αυτοί παρακαλάνε για μια θέση στη showbiz. Μα όσοι έχουν ακόμα αντίληψη ξέρουν τους χαμένους αγαπήσαν, το ρουφιάνο όμως κανείς. Αμέτρητοι οι μαλάκες που πατάν φιλότιμα Γιατί τα λόγια τους απέχουν απ’ την υλοποίηση. Στήνουνε beefs για να αυξήσουν το εισόδημα και μιλάν για εγγύηση σε ακροατές χωρίς συνείδηση. Κρίθηκαν πρότυπα και εισπράξαν χειροκρότημα Κι ας ότι γράφουν είναι υπό αμφισβήτηση. Οι μέτριοι κυνηγούν την τελειότητα γιατί τα παιδικά τους χρόνια θυμίζουν κακομεταχείρηση. Και τώρα mc’s και αλάνια Φλώροι που δεν χωρούσαν στην πλατεία και φοβούνταν την αλάνα. Νταβατζήδες που ντύσαν τη μουσική πουτάνα. Η δόξα τους πήρε τα μυαλά και πετάνε στα ουράνια. Δεν είχανε ποτέ τους τα προσόντα, μόνο μπλόφα να ψαρώνεις εσύ και οι συνομήλικοι σου. Είναι βαρύ το ραπ για αυτό προτίμησαν τη μόδα, μα δεν θα ήταν τίποτα χωρίς την υποστήριξη σου. Λύκοι αναποφάσιστοι που φόρεσαν λουριά, με δαίμονες για συντροφιά γεμάτοι τσαμπουκά. Σεξισμός και ώθηση στα ναρκωτικά μα συνάμα σε συνεντεύξεις, τα καλύτερα παιδιά. Και σου μιλάω απ την απέναντι πλευρά, εκεί που μείναν λίγοι κάνοντας τη διαφορά. Χίλιες και μία ιστορίες και ένα πάρκο που γράφει, Κατάρα και Ευχή, πες το και στον διάολο να το μάθει.
Εκμεταλλεύτηκα θνητέ την ευκολοπιστία σου σαν πρωτότοκος υιός της εξουσίας. Εισέβαλα απ’ τη φαντασιά μέχρι τη κοσμοθεωρία σου στραγγίζοντας κάθε σταγόνα ελευθερίας. Έστειλα απαίδευτους να σου μιλήσουν για παιδεία και μέσα απ’ αυτήν άλλαξα την ιστορία. Θόλωσα μυαλά ώστε με τη πουστιά να κάνουν όλοι χειραψία, τροφή μου η μισανθρωπία. Χώρισα τον κόσμο σε κοινωνικά στρώματα κι είμαι ο μόνος υπαρκτός ανάμεσα σε τόσα δόγματα. Η δύναμη μου μεταφράζεται σε χρώματα, λατρεία μου οι άνθρωποι με ελαττώματα. Παραμέρισα κάθε σου αξία και οι υπήκοοι μου μοιράζοντας σας δυστυχία σπαν το τσαμπουκά. Ωστόσο μένοντας η πιο κρυφή σου επιθυμία έπεσε αμαχητί η ανθρωπιά. Εγώ κατάπια τα όνειρα σου γι’ αυτό ξύπνα μαλάκα θ’ αργήσεις στη δουλειά σου. Είμαι ο λόγος που αδειάζει ανθρωπάκο η γειτονιά σου και που συμβιβάστηκες με τη σκλαβιά σου. Υπαίτιος που διέλυσες την οικογένεια σου που στερείσαι ή μεγαλώνεις λάθος τα παιδιά σου. Εγώ μετέτρεψα σε τρόμο τη χαρά σου γιατί ξέχασες πως είμαι άλλο ένα δημιούργημα σου. Έσπειρα προβλήματα σε κάθε σπίτι, έτσι ώστε καλοθελητές να σου προσφέρουν λύση. Αυτοί που στο όνομα μου γονατίσαν το πλανήτη κι όσο μ’ υμνούν, κανένας δεν μπορεί να τους κουνήσει. Και εσύ δεν κοιμάσαι πια τα βράδια όσο με σκέφτεσαι, παρανοείς, μία γελάς και δέκα ντρέπεσαι. Όσο με αγγίζεις δεν κλαίγεσαι μα το παινεύεσαι κι ας είμαι η αιτία που πια δεν ερωτεύεσαι. Σε είδα σε clubs να τα σπας, να με σκορπάς και έπειτα ανήμπορο στο καναπέ σου.(να ξεφυσάς) Να χάνεσαι σε κάμερες και φλας όσο οι πιστοί μου παίρναν όσα σου ανήκαν μα δεν γεύτηκες ποτέ σου. Για μένα πούλησες και σκότωσες τον αδερφό σου, και δεν μίλησες όταν παίρναν σηκωτό το διπλανό σου. Άφησες να πνίξω τον απώτερο σκοπό σου, ακόμα κι αν αυτό σημάνει το χαμό σου.
Είδα το φως μια φορά στεκούμενος στην άκρη του γκρεμού να μου χαμογελά. Σαν χέρι Θεού, στα μέσα του ουρανού άρπαξε το σκοτάδι και το πήρε μακριά. Δέντρο καρποφόρο που ρίζωσε στη κρύπτη, δείχνοντας μου πως τα όμορφα δεν φυλακίζουν τείχη. Δίνοντας μου δύναμη για όταν το μυαλό μου πλήττει, να ελπίζω μου 'πε και να χω πίστη. Είδα το φως μια φορά και ένιωσα οικεία, με ένα φιλί μού πήρε τη πικρία και έφερε ισορροπία. Κατάλαβα πως το να δένεσαι δεν είναι αδυναμία και πως τελικά είχα βρει την ευτυχία. Δεν μου 'ταξε μεγαλεία μα μου 'μαθε με μαεστρία να αγαπάω γιατί αλλιώς είναι βαριά η ελευθερία. Να ψάχνω την ουσία κι όχι την αιτία, αν μια ζωή δεν έχει αξία τότε δεν έχει καμία. Είδα το φως μια φορά κι οι μέρες στάζαν ομορφιά, μέρες γεμάτες ζεστασιά, μόνο χαρά. Στα δύσκολα το χέρι μού κρατούσε πιο σφιχτά κι ήτανε γιατρειά για την άδεια μου καρδιά. Πήρε από πάνω μου τα ντέρτια και όλα τα προβλήματα και ευθύνεται για της ψυχής μου τα σκιρτήματα. Οι σκέψεις γίναν λόγια ξυπνώντας συναισθήματα που μέχρι τότε πίστευα πως είναι τρίμματα. Με εμπιστεύτηκε και άνοιξε τη ψυχή του, μου 'πε την ιστορία που κρύβει κάθε πληγή του. Μου 'δειξε αδυναμίες και την ανθρώπινη μορφή του κι άρχισα να δένομαι όλο και πιο πολύ μαζί του. Του 'πα πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη του, ονειρεύομαι ένα μέλλον που θα με 'χει στη ζωή του. Εδωσα από την ανάσα μου για να ανασάνει, κι αντί να το εκτιμήσει άρχισε να το παρακάνει. Τώρα τρέχει να κρυφτεί από τα συναισθήματα του, κλειδώνοντας τη πόρτα, κλείνοντας τις κουρτίνες. Και εγώ που πείστηκα πως άκουγα διπλά τα βήματά του περίμενα στην άκρη του γκρεμού ξανά για μήνες. Και ίσως τώρα να φέγγει για άλλα μάτια μα ότι απέμεινε από δαύτο χάθηκε στα σκοτάδια. Τα χάδια γίναν λάβα που μου 'καψε τα φτερά και μοιάζει πια μ’ απόμακρο όνειρο η χαρά. Αρχισα να ψάχνω πως με λεν γιατί με είπαν τρελό ή καλύτερα ποια λέξη πάνω μου ταίριαξε. Το καλύτερο παιδί που πάλεψε καιρό ή ο κομπλεξικός και αρρωστημένος μαλάκας που έφταιξε. Βουτιά απ’ τα σύννεφα έκανε ο εγωισμός μου για να καλύψει το κενό ώστε να σωθεί ο ρομαντισμός μου. Μα τώρα παραμονεύει στη γωνία ο αφανισμός μου γιατί σήμερα χάθηκε το φως μου.
Τι άλλο πρέπει να κάνω, πόσα ακόμα να δώσω; Πόσες φορές να με σώσω και πόσες να με προδώσω. Και όλα αυτά για να νιώσω, πως αξίζω έστω τόσο, ήταν φορές που σκεφτόμουν να τα βάλω όλα φόκο. Μα τι να κάψω μου λες, που έχω αδειάσει τελείως, μιλάω σ ανθρώπους για πόνο μα τους φαντάζω γελοίος. Ενας τυπάκος αστείος, που περιφέρεται άσκοπα και ξοδεύει το χρόνο του ανάμεσα σε χαλάσματα. Ψάχνοντας για ουσία και ας είναι ανοησία, αφού λεν δεν υπάρχει θα χτίσω εγώ μια ουτοπία. Και πάλι θα την γκρεμίσω γιατί θα είναι ένα ψέμα, δεν έχω ανάγκη να φτάσω, η διαδρομή είναι το θέμα. Να χύσω δάκρυα και αίμα, μόνο για ένα χαμόγελο, απλά για να αντικρίσω ένα φεγγάρι ολόγιομο. Πάντα μες στο μονόδρομο εγώ πηγαίνω αντίθετα, βλέπω τοίχο μπροστά μου και πατάω ταχύτητα. Εδώ δεν έχει βαρύτητα, δεν ισχύουν οι νόμοι, ζωντανό με κρατάει μονάχα ότι με σκοτώνει. Κι έχω κατάρα στον κόρφο μου, συντροφιά στο ταξίδι, όσες Ιθάκες κι αν βρίσκω πάντα κάτι να μου λείπει. Τους μίλησα για αλήθεια όσο πνίγονταν στο ψέμα τους κι είπα θα ξεριζώσω το κακό που σπείραν μέσα τους. Δεν με ένοιαξε ποτέ η φανέλα και το δέρμα τους γιατί είδα το πόνο και την αδικία στο βλέμμα τους. Εδωσα κάθε μου πνοή για μια κουβέντα τους γυρεύοντας τη καληνύχτα, όχι τη καλημέρα τους. Μα απ' ότι φαίνεται πάντα είχαν το θέμα τους και μεις πιαστήκαμε κορόιδα στην αρένα τους. Οι καλοί καλό δεν είδανε, έτσι μου είπανε όσοι το δρόμο για τη κόλαση μου δείξανε. Πολύ φοβάμαι πως αυτό που είμαι δεν δεχτήκανε κι ίσως φύγαν αφού πήρανε όλα όσα τους λείπανε. Βιάστηκαν και χαρήκαν, μα όταν μίλαγα για πτήσεις και πτώσεις δεν ακούγαν και καήκαν. Και εγώ παλεύω με το φόβο του να ζω αν αξίζω ή κάνω κάτι σπουδαίο στο κόσμο αυτό. Πάντα τους εαυτούς μας τιμωρούσαμε, εύχονταν να μη γεννιόντουσαν και μεις να μη χρωστούσαμε. Πες μου αν είχαμε τα φράγκα και μπορούσαμε το κόσμο τους θα αλλάζαμε ή απλώς θα τον γυρνούσαμε; Αφήσαμε το μαύρο σκύλο να μας σκεπάσει, μας είδανε απέναντι για αυτό τους μπήκαμε στο μάτι. Πες τους αυτό δεν είναι ραπ, αυτό είναι ανάγκη, όσο έχω πρόβλημα και ζω το μυαλό μου θα παράγει. Ποιος θα επιβάλει και σε ποιον τη γνώμη του, ένα κυνήγι, δεν το χουν καταλάβει αλλά έχουμε αποτύχει. Εξυπνοι ή ηλίθιοι, καρκινώματα στη πλάτη του πλανήτη, κάποτε ψάχναν τη λύση τώρα για χασίσι. Πρόσεξα την αγέλη μου, αυτό κάνουν οι λύκοι κι ας ήθελε να κυνηγηθεί παρά να προσπαθήσει. Πολεμάω να το πνίξω πριν με πνίξει, φτου και πάλι απ την αρχή, να ψάχνω τι μου λείπει.
Δεν άκουσα το είδα, η φτώχεια φέρνει γκρίνια, τσακωμούς και φτήνια στη κουζίνα. Λίγες δόσεις ζεστασιάς από αναπτήρα, καφές με βήχα και όνειρα ότι θα ζήσουμε γαλήνια. Μόνιμο άγχος πως θα βγάλουμε το μήνα και αν καταφέρω να πάρω αυτό που είδα στη βιτρίνα. Γαμιέται ο Δίας αδερφέ αλλά κράτα χαρακτήρα, έμαθες να βαστάς, σιγά σιγά κόβε τη Λίνα. Μα χάρη σε αυτήν έκοψα τη θυματοποίηση κι ήταν η μόνη όταν ζητούσα υποστήριξη. Ο έρωτας κι ο πόνος μου 'πε είναι ίωση, κάτσε και γράψε μαλάκα, η μουσική είναι η αντιβίωση. Είπα θα δράσω πρωτού ξαναπεινάσω μα πονάει το μυαλό γιατί αναγκάστηκα όρκους να σπάσω. Για τις φορές που δίστασα κι ήμουν να σκάσω κι αντί να σ' αγκαλιάσω διάλεξα να σωπάσω. Κάποιοι θέλαν ν' αλλάξω και το Μπάμπη να θάψω, θυμίζοντας το παρελθόν για να με βλάψω. Κάποιος με είπε διαμάντι, να προσέχω μη με χάσω και εγώ ο μαλάκας βιάστηκα να χαμογελάσω. Συγχώρεσε με, έχω θέμα με το να εκφράζομαι, κι όταν παθιάζομαι ξεχνάω να φυλάσσομαι. Μαθημένος να δίνω και να μοιράζομαι, πες την αγάπη έφυγα γιατί άρχισα να κουράζομαι. Τι λύκος θα 'μουνα αν δεν εννοούσα το για πάντα; Είδα πίσω απ' την αγάπη αγκάθια και λόγια φαρμάκια. Μα τι νόημα έχει το μαζί αν είναι 'μαι χάλια; διάλεξα την αποξένωση σαν το Λύκο Τακάγια. Είπα τέρμα τα παρακάλια, τέρμα οι αγάπες με αγκάθια και λόγια φαρμάκια. Τράβα κουπί εαυτέ μου και θα βγούμε απ' την αντάρα, σίγουρα πιο δυνατοί σαν το Λύκο Τακάγια. Ξέρω ποιοι το άκουσαν και ντράπηκαν και ποιοι σκύψαν κεφάλι, αν σε πούλησε μια, στάνταρ θα το ξανακάνει. Όλοι κάνουμε παράλογες κινήσεις μα μη ξεχνάς ποιοι ήταν εκεί στις μεγάλες σου κρίσεις. Μας έφαγε η αδράνεια κι η σκατοπερηφάνεια, ακόμα ζωγραφίζουμε σπίτια από ανασφάλεια. Είπανε θα ψηθούμε μα παραψηθήκαμε, τουλάχιστον να 'χει η μικρή όλα όσα στερηθήκαμε. Ακόμα νύχτα φεύγουμε, νύχτα γυρνάμε σε σπίτια που αναμνήσεις μας τα σκάνε. Χαζεύοντας τη σελήνη με βενζίνη, νικοτίνη και 20 mg ενλίφτ για να αυξηθεί η σεροτονίνη. Γνωρίσαμε τα ζόρια αλλά δεν σπρώξαμε ποτέ μας, γάμα τα φράγκα μου πες, μίλα για τις καρδιές μας. 30 χρόνια μας κοιμίζει ο καναπές μας, θα χουμε απόθεμα να τρώμε, φέτος γέμισε ο μπαξές μας. Σου 'πα πως η ευτυχία κρύβεται στα απλά, όταν κοιμόμαστε μαζί, όταν ξυπνάμε αγκαλιά. Ξύπνησα σήμερα μόνος ήρεμα και ευχήθηκα να 'σαι καλά ματάκια μου αλλά εγώ να μαι καλύτερα.
Δεχτήκαν τη ξεφτίλα οι θνητοί και το χαίρονται, τι και αν με το ζόρι στα πόδια τους στέκονται. Το ψέμα κι η αλήθεια περιπλέκονται, δεν ξέρουνε να φέρονται, πόσο μάλλον να το παραδέχονται. Υποκριτές, χαμογελάν κι ας το σιχαίνονται, συχνά πυκνά ερωτεύονται μα με το χάος πορεύονται. Φωνάζουνε πως τα ετερώνυμα δεν έλκονται όμως κι αυτοί να ενταχθούν στη μάζα ονειρεύονται. Κι ανάμεσα σε αυτούς και μεις στριμωγμένοι και εκτεθειμένοι σε ένα κόσμο που όλα επιτρέπονται. Κρυμμένοι, μπροστά στη θλίψη υποταγμένοι μα μαθημένοι να αντέχουμε όσα δύσκολα αντέχονται. Στα πάρτυ τους καλεσμένοι αλλά απ αυτούς που δεν δεσμεύονται, γιατί τα όμορφα υποφέρουνε. Ακόμη να μάθουμε ποιοι από τη χαρά μας τρέφονται και ποιοι στα αλήθεια εκτιμάνε όσα έχουνε. Πόσα βράδια μας παρέσερνε η σκέψη και ζοριζόταν το μυαλό γιατί έπρεπε να διαλέξει. Σε έπεισαν να μου λες πως δεν αξίζουμε μα εφόσον αγωνιζόμαστε, ακόμη ελπίζουμε. Είμαστε κάτι παραπάνω απ' ότι δείχνουμε, εσώκλειστοι που λίγοι αγάπησαν όπως και την αλήθεια. Μάθαμε συναισθήματα να κρύβουμε στη ζούγκλα με τα αγρίμια που εξαπλώσαν την ασχήμια. Δεν έψαξα ποτέ για ρόλο μα για ψυχολόγο κι ήθελα το χέρι να μου κρατάς ανακαλύπτοντας το κόσμο. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο που δεν μπορεί να μας σκοτώσει κι ας μας βγάζει από το δρόμο. Μου πες πως την αγάπη αντέχουνε μονάχα οι δυνατοί κι από τα ρίσκα φαίνεται ο τολμηρός. Είμαστε κάτι παραπάνω από απλοί αστοί γιατί εκεί που βλέπουν σκότος, εμείς βλέπουμε φως. Ζήσαμε σαν φοβισμένοι γιατί μας έκρυψαν τον ήλιο δαίμονες και αγγέλοι. Η καθημερινότητα είναι αυτή που μας τρελαίνει κι αντί να μεγαλώνει όλο και μικραίνει η αγέλη. Ζήσαμε την ατυχία και γελάν οι βολεμένοι, μια φορά νικητές μα για πάντα ηττημένοι. Για αυτό σου πα να φύγουμε και μεις σαν τη Νεφέλη ψάχνοντας σαν τα Κρίνα μία γη που ανατέλλει.
