Jarosław Gibas, socjolog, nauczyciel. Autor kilkunastu książek oraz warsztatów i szkoleń z obszarów inteligencji emocjonalnej, komunikacji relacyjnej oraz psychologii transpersonalnej i mindfulness. Więcej informacji: jaroslawgibas.com/o-mnie/ oraz pl.wikipedia.org/wiki/Jarosław_Gibas. Niniejszy kanał YT prezentuje cykl mini-wykładów publikowanych w każdy piątek o 7.00 oraz cykl Niewidzialne książki w każdy wtorek o 7:00. Muzyka wykorzystywana w cyklu mini-wykładów (kompozycja i produkcja własna): soundcloud.com/jaroslawgibas/om-mani-padme-hum Uwaga: treści zamieszczane na tym kanale nie są przeznaczone dla osób niepełnoletnich. Komentarze, których styl narracji lub poziom niezrozumienia zamieszczanych treści sugerują, że ich autorami są osoby niepełnoletnie są usuwane.
Na mnie tam nikt nie spogląda, więc mam spokój. W ogóle zrobiłam się jakaś aspołeczna i się nie przejmuję czyimś patrzeniem. Nie wiem, czy to dobrze. Gorzej, że miejsca pracy potrafią być miejscami pełnymi intryg i układzików.
Dziękuję za odcinek ❤ Czy mógłby Pan kiedyś zrobić wykład na temat porównywania w różnych kontekstach, np gdy ktoś porównuje nas z kimś innym itp? Będę wdzięczna, pozdrawiam 😊
Ogólnie tak jest, że kultura buduje wyidealizowane wizerunki i chyba zawsze tak było, nawet przed XX wiekiem, ale nie tak wielkoskalowo i w tylu dziedzinach. Nawet w popularyzacji nauki.
No właśnie. Mam taki przypadek w rodzinie męża. Jest dramatycznie. Próbowaliśmy z mężem pomóc, motywując do podjęcia normalnych, życiowych aktywności ale nie poskutkowało. Po kompletnie zrujnowanych wczasach, na które zabraliśmy gościa stwierdzamy, że postawienie granic jest niezbędne, by uchronić siebie samych. Dziękuję za potwierdzenie w tym wykładzie moich obserwacji, dotyczących takich ludzi. Pozdrawiam serdecznie 🌻
U mnie było trochę inaczej. Za dzieciaka nie miałem nic. W domu tylko alkohol imprezy i wieczny brak kasy. W wieku 20 lat udało mi się wyjechać do wielkiej Brytanii. Nie było lekko. Wiele lat zmagań, poszukiwań lepszej pracy itp. Ciągły bieg za czymś. Za czymś czego nigdy nie miałem. Po drodze nie zależało mi na stałych relacjach z kobietami. Moje związki kończyłem od tak po tygodniach, nieraz miesiącach. Teraz mam 39 lat. Wymarzoną prace. Spełniam jakieś tam swoje marzenia. Ale.. zostałem sam. Nie mam znajomych. Nie mam kobiety i dzieci. Mam tylko psa. I doszło do mnie że jestem nieszczęśliwy. Nawet nowo zakupiona jakaś tam droga rzecz już mnie jie cieszy. A w 40 lat to ja mogę się teraz jedynie ożenić ale z samotną matką rozwódka która szuka jelenia żeby na nich łożył. Taka krótka historia z życia.
Z początku czarujący,uprzejmy.Piękne chwile przeplatane karaniem ciszą.Powroty.I znów ta cisza.Wracają kiedy chcą.Przerażające.Nikomu tego nie życzę. Trauma na całe życie.
Rzeczywistość nas otaczająca jest reprezentacją tego, co w środku - w imię alchemicznego as above so below. Jednak w tym współczesnym dyskursie czasem brakuje balansu. Przy końcówce tego interesującego wykładu, miałem to odczucie przy opisie związku - "nie zmieni się nic, jeśli nie zarządzimy naszymi emocjami, nawet jeśli zdecydujemy się iść gdzie indziej". Myślę, że w takim przypadku można dopuścić do głosu "zwykłą psychologię" i przyjrzeć się typom osobowości - niektórzy z nas są chłonni jak gąbki i jedynie odpowiadają lustrzanie na otoczenie. To, czy jest to chwiejność, wrażliwość, czy cokolwiek innego jest mi niewiadome. Wiadome jest jednak, że zmiana otoczenia na lepsze wibracje (chociażby na radosnego partnera z przepracowanymi sprawami, podczas, gdy wcześniej był inny partner, obarczający nas za wszystko) jest w stanie wiele zmienić w nas samych. W takiej sytuacji okazuje się, że nie - to nie my byliśmy źródłem problemu(a przynajmniej na psychologicznym gruncie). Bo to, czy cała ta opowieść była efektem naszego świata wewnętrznego to tak - była, tylko imo, warto uwzględnić, że moment, w którym decydujemy się zmienić otoczenie, w połowie przypadków będzie naturalnym ruchem wynikającym z gotowości pójścia dalej - dokonanej pracy na naszej "prawdziwej naturze", nie ego. Druga 'połowa' będzie oczywiście ucieczką, czystą zagrywką ego, lenistwem, itd. A to jest często moment próby - zaufania do intuicji.
Niesamowite 😍jakby to było mnie.. 😃Tyle że u mnie to nie kryzys wieku średniego tylko w 2010 roku zapoczatkowanie szukanie tożsamości po wychowaniu mnie przez matkę narcyza. Było i tarcie po spotkaniu kogoś i wielki proces z nim duchowy trwający 10 lat, i pęd ku energii zewnętrza czyli zarabianiu, i napotkaniu ściany co u mnie zostało nazwane zderzeniem z Mont Everestem który jest rodzaju męskiego i który w żaden sposób nie da siebie przejść 😃więc muszę się skonfrontować 🤐, o drzwiach czyli nowej perspektywie którą otworzyłam właśnie po zderzeniu z Górą 😃😃a owa Góra ma na imię.. Tomasz.. Niesamowite.. Aż przerażające.. 👀
Z szantażystą emocjonalnym rozmawiać się nie da, ale pozbyć się można, mam nadzieję, że skutecznie. Pewna osoba pozwoliła sobie na dyktowanie mi, co mam robić w pewnej sprawie, z której ona również miałaby korzyść (to ważna informacja) i jaka mnie za to spotka nagroda finansowa. Przy czym na chwilę obecną owa obiecana nagroda jest mocno hipotetyczna i chodzi tu o dzielenie skóry na niedźwiedziu. Do tego ja zupełnie nie mam wpływu na tę sprawę i moje angażowanie się w nią nic nie wniesie. Nie jestem tu w ogóle stroną i nie widzę sensu mieszania się w cudze konflikty. Owa osoba też nie jest stroną, więc odmówiłam. Ale widać, że mieszać się lubi, najlepiej wysługując się kimś innym. Zatem niedostosowanie się do przekazanych mi światłych rad ma na przyszłość poskutkować utratą tejże cennej nagrody, której owa osoba nie może mi ani dać, ani odebrać, bo jej w ogóle nie posiada i posiadać nie będzie, skoro nie jest stroną. Udało mi się wypowiedzieć tylko jedno trafne zdanie w ramach konfrontacji (a chciałam jeszcze ze dwa powiedzieć) i obraziła się na mnie totalnie, przestała ze mną rozmawiać, zaszyła się gdzieś, zaginęła w akcji. Pozostała tylko cisza, spokój i nirwana. Ale trochę boli, że nie dane mi było powiedzieć wszystkiego co myślę 😈
W wieku 27 lat poczułam, że nie żyję swoim życiem. Też miałam takie uczucie, że coś mną rządzi, jakaś druga we mnie ja robi inaczej niż tego chciałam. Kręciłam się w kółko. Powtarzałam błędy i powtarzały się „dramaty”. Punktem zwrotnym była druga depresja (pierwsza po śmieci mamy - tę tylko zaleczyłam) po stracie pracy. To miało miejsce 5 lat temu. Zaczęłam szukać odpowiedzi na pytanie dlaczego mózg odcina mnie od ciała? Wszystkie „dramaty” są zapisane w podświadomości. I odkryłam jak można do nich dotrzeć. Każdy lęk, każde negatywne przekonanie czy zachowanie - ma swoje źródło w dzieciństwie. Około dwóch lat zajęło mi wyciąganie „z głowy” tego całego syfu (ale jednoczenie idąc co raz bardziej do przodu) aż mózg wpuścił mnie do lęku jaki zakodował mi się gdy miałam trzy lata - Tata mnie zabije (przekonanie: Muszę być posłuszna, żeby przeżyć), i sześć lat - Tata mnie zostawił (przekonanie: sama nie przeżyję). Całym swoim ciałem i świadomością przeżyłam jeszcze raz te lęki - one przyszły w snach. Przeżyłam własną smierć (lęk) i opuszczenie (strach). I wtedy poczułam jak te dwa zdarzenia rzutowały na całe moje życie. Byłam całkowicie oddana innym żeby przetrwać. Psychologia kręci się w kółko: zna skutki ale nie przyczyny. ❤️
To jest straszne, że w rodzinie, która powinna być ostoją, dawać poczucie bezpieczeństwa małe dziecko musi mieć strategię, żeby psychicznie przetrwać.😢😢 W ten sposób ludzie popadają potem w pracoholizm. Mistrz mistrza przegania w głowie a życie emocjonalne, osobiste leży, bo go nie ma.
Dziękuję żeby tylko moja córka chciała posłuchać która zrobiła ze mnie ofiarę i ciągle wspomina to co złego jej zrobiłam a tak naprawdę nic złego nie zrobiła była na tyle doroala aby zrozumieć że wyjechałam do Włoch aby poprawić nasz byt ale ona czuła się porzucona prze ze mnie miałam kontakt ze swoimi dziećmi codziennie przyjeżdżałam kiedy mogłam ale wiadomo matka zawsze powinna być z dziećmi były zostawione pod opieką mojej rodziny ale to nie wystarczyło dzisiaj jestem w Polsce mieszkam z moją córką która zamknęła się w drugim pokoju nie pracuje nie wychodzi z domu ma 41 lat jest na dodatek muzułmanka Borka nie mam znia żadnej relacji w jednym domu uczymuje ja obciąża mię finansowo a ja mam malom emeryturę jeżeli nie zrobię zakupów dla niej to się dze albo piszczy i zaraz wymawia że ja zostawiłam i że to moja wina że ona jest w takiej kondycji nie będzie łatwo aby zrozumiała że jestem jej matko i że to nie działa tak jak ona chce bo to to mię przytłacza i nie zgadzam się na to co ona wprowadziła to chore ja stanęłam wmiejscu myślę bo córka chora to czeba jej pomóc a ja tylko szkodzę jej szukam rozwiązania jak wyjść z tego obłędu dziękuję Panu za dobre słowa jedno wiem że muszę to zmienić pozdrawiam
Jako ciekawostkę można przytoczyć fakt z biologii, który odwraca biblijną przypowieść o Adamie i Ewie, w której to Ewa powstała z żebra Adam, gdzie to Adam był pierwszym człowiekiem. Otóż w biologii, każdy człowiek domyślnie jest kobietą. Zarodek przeobrazi się w mężczyznę, tylko wtedy, gdy będzie posiadał chromosom Y oraz uruchomione zostaną poprawnie wszystkie biologiczne mechanizmy, które w odpowiedzi na obecny chromosom Y, zaczną budowanie w zarodku cech męskich. Skąd taki wniosek, a stąd, że zdarzają się przypadki, gdzie zarodek posiada chromosom Y, ale z jakiś innych przyczyn genetycznych, nie są aktywowane procesy "tworzenia mężczyzny" i rodzi się dziecko, które pod wieloma względami po prostu jest kobietą. Są znane przypadki, gdzie kobiety posiadające męski chromosom Y, rodziły dzieci. Jest to możliwe, kiedy organizm danej osoby jest w pewnym sensie niewrażliwy na obecność tego Y i rozwija się w domyślnej formie X, czyli kobiecej.
Etap levelu 3 i tożsama z tym nauka akceptacji zdarzeń jakoś też zobrazowała mi w wyobraźni czynność zaklejania, łatania od środka tej przykładowej "beczki": aby to wykonać, trzeba się w zawartości zanurzyć, zatem podwinąć rękawy i czuć czym jest ta zawartość. Czyli treść wszystkich zdarzeń, to co się nazbierało. Tak czy inaczej ma to dla mnie sens.
Jak to zwykle bywa, stosunek facetów do przysłowiowej Lilith, czyli kobiety silnej, niezależnej jest nieco bardziej złożony niż to się na pierwszy rzut oka wydaje. Są faceci, którzy boją się Lilith oraz tacy, którzy jej się nie boją. Jest natomiast jeszcze trzecia grupa, faceci, którzy podziwiają Lilith i chcą takiej partnerki, ale boją się, że będą dla niej niewystarczający, boją się porzucenia, a nie samej Lilith. I to wcale nie jest nieuzasadniona obawa, bo tak samo jak niezależny facet może zadecydować o rozstaniu, tak samo taką decyzję może podjąć niezależna kobieta. Oczywiście to w żaden sposób nie usprawiedliwia "wygnania Lilith", bo to najzwyklejsza ścieżka na skróty i jednocześnie okrucieństwo. Jest z tego wyjście, wyjście sprawiedliwe, ale jednocześnie trudne. I o ile w główny nurcie już osadziła się narracja, która mówi kobietom, że są silne i że są na równi z mężczyznami i to dobrze. I ważne, aby ta narracja odniosła całkowite zwycięstwo. Natomiast jednocześnie odnoszę wrażenie, że w tym całym procesie tak wielkiej zmiany systemowej, pomija się kwestię nauczenia mężczyzn jak w tych nowych realiach sobie radzić oraz nauczenia ich, że są wystarczający, aby być z silną partnerką oraz, że brak partnerki nie umniejsza ich wartości.
Ja mieszkałam w rodzinie patologicznej tacy ludzie krzywdzą a winy swojej nie widzą. Ja prubowalam z nimi gadać uważają że nie są niczemu winni i dalej krzywdzili więc ucielam z nimi kontakt zablokowałam ich numery i do nich nie jeżdżę. Mam swoją rodzinę i szkoda zachodu na nich❤😊
😂😂😂A ja się chciałam Pana poradzić, jak nie bac się przedszkolaków..I ich mamuś-ala-helikopterów.... .Za darmo rzecz jasna 😢😎 Strach przed głodem na szczęście potrafi być większy.
To ja sobie spróbuję te połączenia neuronalne zacząć tworzyć, bo inaczej boję się, że mnie marne wszy zjedzą w wyniku strachu przed cudzymi dziećmi i ich rodzicami. Niestety, gdy pracowałam z dorosłymi było jeszcze gorzej. Dzieci przynajmniej czasem nie zjadają dorosłego...🤷♀ Dobrze, że mam 2latarki, bo mam taki bałagan z braku szafy, że nie ma gdzie snopu świateł posłać.
