Jaka niespodzianka! Z podręczników profesora poznawało się literaturę, a tu w NASZEJ piłce Jego wiersze! Nie ukrywam, że moja znajomość twórczości profesora oznaczała dotąd znajomość podręczników. A to, co możemy usłyszeć w odcinku to niezwykle wiersze. Dwugłos Panów krytyków bardzo cenny, choć jak zawsze chce mi się więcej pani prowadzącej 😅 Dziękuję za ten odcinek, myślę że szczególnie cenny i celny.
Kolejny wspaniały serw Izo! Piłka w grze ! Z przyjemnością wysłuchałem Piotra Wiktora Lorkowskiego i Karola Samsela plus znakomite recytacje wierszy przez profesorów ! Wbrew pozorom poezja tzw. akademicka nie jest oderwana od życia, , wielu badaczy literatury wywarło też piętno na samą literaturę, tworząc ją i wzbogacając swoją twórczością, zachowując odpowiedni dystans wobec nieuniknionego dualizmu - ja twórca i ja badacz. ( Miłosz!) Szkoda , że serw taki krótki i umknęło takie pytanie, czy poezja Bogusławy Latawiec - nieodżałowanej pamięci żony profesora Edwarda Balcerzana była też tą częścią wierszy nabytych? Że Przyboś, Rymkiewicz, Kochanowski czy też Karpowicz - przywołani przez Piotra i Karola to oczywiste. Nie mniej głos poetycki jest balcerzanowski, odrębny. własny! Bardzo mnie przypadła dzisiejsza piłka! Pozdrawiam Cię serdecznie jak i profesora Edwarda Balcerzana, Piotra Wiktora Lorkowskiego i Karola Samsela. Dziękuje Wam za ekscytujący odcinek !
Dziękuję, Wiesiu❤ Już od jakiegoś czasu miałam pomysł na ten serw, ale jakoś się przymierzałam i przymierzałam. Cieszę się, że wreszcie udało mi się podejść do tej twórczości i zrobić. Pozdrawiam serdecznie!
Pan Bogusław Kierca prezentuje bardzo intersującą osobowość. Jego wypowiedź o jesteństwie oraz o ciemności, która jest ciemnością metafizyczną jest frapująca. Natomiast co do poezji, to nie do końca podzielam przypisywanie Jemu szkoły Przybosia. Pamiętam jak po zapoznaniu się z wcześniejszymi lekturami tego poety, zwłaszcza z czasów Awangardy Krakowskiej forma i treść tomiku "Więcej o manifest ", była dla.mnie zaskoczeniem. To nawiązywanie do Przybosia nie idzie w parze z językowymi zabiegami oraz operacjami na języku , czy też modelowaniem utartych znaczeń. Mistrzem zabiegów lingwistycznych był Edward Balcerzan. O niestety jego poezja nie przetrwała próby czasu. Głos jednego z poprzedających moją wypowiedź trafnie zauważył, że w wierszu musi być coś takiego, co da się przkształcić na obraz i wtedy trafia on do wyobraźni czytelnika. Pan Kierc jest bardzo sprawnym językowo poetą, a to, że mimo wydania 30 tomików poetyckich, nie został należycie doceniony, to być może wiąże się z uprawianą przez niego formułą. Tym niemniej wiersz przytoczony jako ostatni, robi wrażenie.
Dziękuję za ten komentarz, o jakże trafne [odnośnie do p. Balcerzana, mam niespodziankę, Panu ją dedykuję, najbliższy wtorek❤❤❤] Dla mnie wypowiedź z festiwalu jest jak wiersze p. Bogusława - trzeba się wgryzać w sens, iść tokiem wypowiedzi/wiersza, dostrzegać to, co między wersami. To, że poezja BK nie stała się dość popularna, prawdopodobnie ma związek z tym właśnie, że mimo pozornej lekkości, jest szalenie wymagająca. Panie Zbysławie, zapraszam we wtorek, myślę że będzie Pan miło zaskoczony !
Mimo całej roz-wiązlości Kierca, wielobarwnej rajskości od poczatku uwiodła mnie cię - mność. Byla mi dzisiaj ona najbardziej potrzebna. Po to się przecież pisze, by komuś taki zapalnik zręcznie umieścić w głowie. Kierc to potrafi❤ Dzięki Izo za serw prosto w czułe miejsce ;)
Dobrze, że pojawiają się poeci starszego pokokejia, wielcy i z wielkim dorobkiem. Ktoś tu napisał wyżej- jeden z najlepszych ale i najbardziej niedocenionych współczesnych, zgadzam się z tą myślą. Wiersze są niełatwe, mimo że płyną tak niewinnie i wszystko wydaje się jasne. Ale pod farbą jest zawsze bardziej skomplikowane przesłanie. Piękne. I pięknie się kłaniam wszystkim Państwu w odcinku🫡
Pięknie i trafnie, pod farbą zawsze jakieś skomplikowanie dodatkowe. Spróbuję dotrzeć jeszcze do innych poetów starszego pokolenia, jak się uda, obiecuję kolejne odcinki. ❤pozdrawiam
Ja dla odmiany lubię ten jazz na drugim planie, jak tu dogodzić każdemu;) Piękny odcinek, pan Kierc jest według mnie jednym z najwybitniejszych i jednocześnie jednym z najbardziej niedocenionych poetów przelomu 20 i 21 wieku. Dziękuję, że trafił do programu, może takimi sposobami dotrze do nowych czytelników. Pozdrowienia z aktywnych wakacji 🚲
Dobrego wypoczynku! I też mam wrażenie, że ta poezja powinna doczekać się większej sławy, jakkolwiek ją mierzyć. Dzięki za głos o muzyce, muszę jakiś wypośrodkować! Pozdrawiam serdecznie ❤
Poezja wysoka - tak to określam sobie prywatnie. I chyba więcej to wyprowadzam od Norwida, który jednak przecież napisał także... np. W Weronie (i inne czułe i lekko ironiczne drobiazgi). "Wysokość" nie musi być powagą, ale też niekoniecznie ekstazą. Nie znam poezji Kierca, ale wydaje mi się, że czytał swoje wiersze na takim poziomie emocji, które (pomimo stylizacji "biblijo-klasycyzujących") potrafiły znaleźć drogę do starego zakutego łba, który szuka obrazu (jak odbicia lustra na gościńcach), a nie tylko (prawie wprost) dyskursu filozoficznego. Dlatego odczuwałem Karola odczytania (i interpretacje) jako jednak przeszarżowane. Poziom tej poezji jest niezaprzeczalny, ale - jak coraz częściej się łapię na reakcji - nie każda poezja trafia do każdego. Myślę coraz bardziej zdecydowanie, że poezja powinna (różnymi sposobami) "poruszyć czytelnika" - coś w człowieku. Ale jednocześnie może być mocno osobista, wysublimowana czy wyrafinowana - bo różnorodność osobowości ludzi wzrasta (nie maleje, chyba wbrew zabiegom zawziętych - na starą i nową modłę naprawiaczy świata i po części edukatorów). Coś ciekawego z dziś wynoszę - dzięki Alter :)
Dziękuję. Bardzo mocno przyjmuję ostatnie zdanie i BARDZO BARDZO się cieszę. Karol czyta sobą, sobą-naukowcem, sobą-poetą, sobą-Karolem. Pewnie czasem się rozjeżdżają rejestry. Dziękuję, Romanie ❤
Poezje Bogusława Kierca znam, mam Jego tomiki, ba, kiedyś jechałem z panem Bogusławem pociągiem do Wrocławia ze Strzelina ! Dzięki Izo za mocny serw krótkiej ! Interpretacja Karola znakomita. Pozdrawiam wszystkich bohaterów odcinka.
Do Strzelina, czyli pewnie do Mirki, pozazdrościć tylko! W Kaliszu chyba też byłeś na festiwalu, wtedy, kiedy był Pan Bogusław? Karol się zgodził na udział [w kolejnym także, niespodzianka!], za co jestem mu bardzo bardzo wdzięczna ❤❤❤
Rzeczywiście, Karol bardzo sugestywnie, osobiście, aktorsko odtwarza wiersze Bogusława Kierca. Nie wiedziałem, że ma taki talent! A wiersze, tak sądzę, należy przeczytać samemu. W skupieniu wieczornym je chłonąć, starać się rozumieć; chociaż to "nietrudna" poezja, zrozumiała, nieskomplikowana za to niezwykle zajmująca kogoś, kto chce się poddać!
Pan Karol Samsel cudownie, tak cudownie opowiada o poezji p. Bogusława Kierca, ze na pewno kupię tę książkę :) A wiersze w interpretacji p. Samsela to już wyżyny aktorskich możliwości. Slabo słyszałam p. Bogusława niestety muzyka za głośna ale niewykluczone ze moje problemy ze słuchem wyszły na wierzch. Ogólnie piekny odcinek. Dziekuje Iza, że przybliżyłaś twórczość p. Bogusława Kierca :) Pięknie :)
Karol pojawi się jeszcze w kolejnym, ciiiii😅. Poezję Bogusława Kierca znam od dość dawna, ale teraz wróciłam i czytam inaczej niż kiedyś. Polecam również inne książki!
Ps. Pisałam właśnie w odpowiedzi Markowi Piechockiemu, że zaryzykowałam z tym podkładem muzycznym, ale uwzględnię Wasze uwagi przy kolejnych odcinkach!
Im dłużej trwała ta "audycja", tym bardziej mnie przekonywała (do siebie) ta poezja. Ostatecznie określiłbym ją jako "dialogi ze światem", bo zapis (taki niby fotograficzny - to przecież obrazki-zdjęcia) mieści i "patrzenie" autorki (poetki) i "wyrwy" w rzeczywistości (magiczne przestrzenie czy też "czarne dziury", w których jest nieoczywistość; zaskakujące odniesienia wykraczające poza naszą percepcję świata). Dlatego "strumień świadomości" byłby tu tylko formą językową. Patrzę na świat z innego punktu, używam bardziej skomplikowanej formy dialogu poetyckiego (z góry przepraszam za użycie słowa "poetyckiego"), ale doceniam "inne".
Bogdanie, Bezecie, Romanie❤ Po pierwsze ogromne dzięki, że tu zajrzałeś. Po wtóre to rzeczywiście zupełnie inna poetyka od Twojej, stąd moja radość, że "odnalazłeś" się w tych wierszach. Po trzecie - racja, strumień świadomości formalnie, a ostatecznie - rozmowy ze światem, można iść tropem tych rozmów i wtedy już widac, że strumien się porządkuje i układa! Miło, że zajrzałeś do "audycji", wiem, że z czasem krucho, a Twoja obecność jest dla mnie zawsze bardzo bardzo ważna!
Wiersz o rodzicach jest bardzo obrazowy poetycko. Jest wzruszający , a nawet tkliwy. Chciałbym jednak zauważyć, że kruchość egzystencjpnalna nie jest jedynie domeną ludzi w podeszłym wieku. Towarzyszy nam wszystkim od urodzenia do śmierci. Na proces starzenia się można też popatrzeć przez pryzmat bycia mężnym. Pokonywania coraz to większych trudności z narastającym uporem, wzmacniającym wewnętrzną siłę. Wiem co mówię. Sam mam osidziesiąt lat i kruchość mego ciała na przekór wszystkiemu, paradoksalnie nie przybiera formy rozkładu. Splata się z duchowością, która się umacnia.
Ma Pan w całej rozciągłości rację- proces umierania zaczyna się wraz z narodzinami, są wpisane w siebie i nierozłączne, choć przeważnie w pierwszych etapach życia mało do kogo to dociera, dopiero odejścia bliskich i obserwacja siebie jako starzejącej się widocznie i odczuwalnie istoty są dla większości impulsem, żeby własną kruchość, skończoność i śmiertelność uwzględnić w perspektywie. Panu życzę ZDROWIA i wciąż tak cudownie świeżego i mądrego oglądu poezji, z szacunkiem wielkim o tym myślę; Pozdrawiam serdecznie ❤
Z przyjemnością wysłuchałam. Wiersz "na niby" przywołał tyle wspomnień z dzieciństwa.... Zabawy w sklepik, pieniądze z liści... 😊 wiersz o rodzicach, piękny i bardzo bardzo przejmujący.
Kasiu, no właśnie, jeśli poezja przywołuje u odbiorcy coś z jego własnego życia, to wielka wygrana i radość dla twórcy❤❤❤ Pozdrawiam serdecznie. Zza lady mojego dziecięcego sklepiku [też to 🍃🍂🍃🍂 liście były 💵💷💵 banknotami😊😊😊😊]
"W tym systemie należy pisać do ostatniego tchu", pani Urszulo, takie zdania zostają na długo. Zgadzam się z komentarzami o wierszu dla rodziców, ale wzrusza mnie tu znwcznie wiecej, choćby tytułowy wiersz, rozważania, gdzie i kiedy jesteśmy naprawdę. Niesamowite są pani wiersze, jestem pod ogromnym wrażeniem. I pytam- czemu nam takie perły giną? Bo gdyby nie blog piłki chyba byśmy sie nue spotkali. Dodam jeszcze, że ilutracje idealnie pasuja do tych fragmentów. Brawo 👏👏👏
Giną nam perły, bo poezja była, jest i będzie niszą maleńką- a z drugiej strony wydaje się stanowczo za wiele i tym sposobem łatwo się rozminąć z czymś dobrym, a nawet bardzo 😮
Dziękuję za zaproszenie do kolejnego pięknego serwu krótkiej pilki❤ Jestem od jakiegoś już czasu pod wrażeniem tego, co Iza robi dla popularyzacji środowiska poetyckiego. Mówiąc o wierszach Uli, zapomniałam wspomnieć o „Tropizmach” francuskiej pisarki Nathalie Sarraute wydanych przez Biuro Literackie w 2016r. Myślę, że ta książka mogła być pewną inspiracją przy pisaniu tego cyklu. Pamiętam, że te prozatorskie miniatury bardzo się jej podobały. Mi zresztą też..
Beata, nie znam _Tropizmów_ - będę mieć w pamięci. Dziękuję za udział i będę pewnie jeszcze się przy którejś z Tobie znajomych książek upominać o ponowny❤❤❤
Bardzo trafia do mnie ten rodzaj poetyckiej wrażliwości, narracji. Znakomity serw. Szczególnie porusza odchodzenie z życia "za życia" rodziców, i świadomość kruchości świata.
Wiersz o odchodzeniu rodziców wstrząsający. Równolegle czytanie "Szczelin istnienia" albo czytanie przez pryzmat tego eseju może być trafne, podziwiam skojarzenie. Poezja pani Urszuli zostanie w moim sercu, dziękuję za to odkrycie
Cieszę się, że wiersze zostaną z panią na dłużej, są ponad i poza tym wszystkim, co stanowi o wielkiej wyobraźni poetki, po prostu poruszające, tak, wiersz dla rodziców/ o rodzicach wbija w fotel. Odnośnie do J. Brach-Czainy - wracam do jej twórczości, w jakiś sposób nawet nie wracam, a jej nie opuszczam:).
W tej szczelinie czasu serw z wierszami Uli Sieńkowskiej- Cioch znakomicie ja wypełnia. Bardzo trafia do mnie ten 91 odcinek krótkiej , Izo - dziękuje, ze zwróciłaś uwagę na wspaniałe Pisanie Urszuli. Z początku tę prozę poetycką porównałem z pisaniem Bronki Nowickiej a właściwie z Jej debiutanckim: Nakarmić kamień, jednak jest tu inna optyka, inne pisanie, a raczej strumieniopisanie co trafnie zauważył Janusz Taranienko, a jego mini esej o strumieniu świadomości zapada w pamięć. Nie wspomnę o świetnym wprowadzeniu przez Beatę Bronakowską. Ten wiersz o byciu z rodzicami póki jeszcze są wbił mnie w fotel. Bardzo poruszająca Krótka piłka. Dziękuje Wam wszystkim i pozdrawiam !!!
A wiesz, mnie też się debiut poetycki Bronki Nowickiej jakoś przypomniał przy lekturze "na niby". To nie jest podobieństwo, ale jakieś nitki pomiędzy wyczuwam, co powinno być komplementem dla obu pań. Janusz, jak go już znasz, na moją prośbę pt. _napisz kilka zdań_ odesłał mi esej, porządny, obszerny, wnikliwy. Bardzo ciekawy. Oczywiście wkrótce będę go mobilizować, żeby wysłał artykuł do publikacji, wykorzystałam tu mały urywek zaledwie. Beata - dla mnie odkrycie poetyckie sprzed paru miesięcy, a teraz medialne. Pięknie i z klasą - może uda się jeszcze kiedyś zaprosić do któregoś z serwów🥎
@@izabelafietkiewicz-paszek246 Iza, dzięki za Twoje zdanie nt. tego, co wydumałem :) Wiesz, że ja nie umiem napisać "kilku zdań"... A co do eseju, jak mówisz (nawiasem: ten termin "esej" się tak rozciągnął, że już coraz mniej wiem, co on oznacza...) - jasne, porozmawiamy! Na teraz ważne jest to, że z tego mego pisania zrobiłaś użytek :) A co do wierszy z "na niby": dobrze, że zrobiłaś "Piłkę" - bo aż się dziwię, że tak mało było słychać o tej książce. Wiersze zasługują na to, by o nich mówić, nie tylko ze względu na ich - rzadko spotykane, czy w ogóle niespotykane - "formalne konstrukcje". To dobre wiersze są :)
Nie wiem dlaczego te wiersze wzbudzają we mnie odczucie dążenia do przekraczania wszelkich granic za wszelką cenę. Do tego stopnia, że współczucie schodzi na plan dalszy. Toważyszy im zapach krwi zmieszany z wonią lęku. Zbyt drastyczne jak na wrażliwą poetkę. Zamysł morderstwa nie do końca umotywowany. Namawianie syna przez ojca do samobójstwa, a przecież ileś tam pokoleń przetrwało z wiarą na lepsze i ma się ku lepszemu.
Mnie to namawianie(?) Syna do samobójstwa czy raczej wskazywanie tego jako ostateczności wydaje się wyrazem najgłębszej rozpaczy i braku nadziei, a to, że ród/ rodzina trwa mimo licznych samobójstw nie jest raczej zaskakujące. No nie wiem, każdy to jakoś inaczej widzi, mnie się te wiersze wydają pełnym empatii hołdem dla tych, którzy systemowo są pozbawieni równych praw. Czy epatują przemocą i łamią na siłę granice? Może są perspektywy i punkty widzenia, z których tak to się prezentuje- ja jednak widzę w tym odzwierciedlenie losu _gorzej urodzonych_ i zwrócenie poetyckiego oka na historie ofiar.
Świetne ujęcie tematu dyskryminacji, wykluczenia i odrzucenia inności. Poezja zaangażowana ma na pewno mniej siły przebicia niż reportaż czy apele influenserów ale swoich odbiorców ma, i do nich (do nas) trafia. Wielka wrażliwość stoi za tym projektem, przypuszczam. Dziękuję za taką propozycję. Coraz częściej poszukuję w poezji takich głosów, silnych kobiecych głosów.
Gdzież nam do reportażu czy influenserskich przestrzeni! Ale ten fragment fragmentu najniszowniejszej z nisz - to też jest coś! Trafić do tych pojedynczych wrażliwości. Dziękuję po stokroć za ten komentarz.
Zaskakujący serw Izo. Gra słów na poziomie mistrzowskiej wymiany tenisowych piłek przez Igę Świątek. Kunsztowne formy, erudycja i dystans Autora. Czy to zmyłka, sztuka dla sztuki? Kto szuka, kto puka, temu otworzą. Oczy na sens. Ucho na melodię. Trzeba trochę trudu choć słowo płynie wartko...
Podwójny wiersz po śmierci Barańczaka jest faktycznie mistrzowski, pamiętam, że wiersz o sztuce tracenia EB był kilka lat temu na maturze, teraz wróciłam na chwilę do tego utworu, jest niesamowity. Vilanella p. Bartłomieja w bardzo ciekawy sposób nawiązuje do obydwu mistrzowskich poetyk. Ciekawi mnie też ten cykl bytomski, w ogóle lubię, gdy twórcy poniekąd spłacają długi swoim miastom pisząc o nich, choćby przez pryzmat drożdżówki ❤
Ja też lubię owo _spłacanie długu miastu_ - troszkę i ja to zrobilam w ostatniej książce, do tego myślę, że nie zakończyłam tematu:) Tak, wiersz EB był całkiem niedawno (kilka lat?) na maturze, bardzo mnie wtedy ten szum wokół cieszył, bo rzeczywiście to dzieło. BB faktycznie "ograł" kapitalnie ten podwójnie inspirowany utwór. Dziękuję bardzo i pozdrawiam ❤
No niestety, krąg odbiorców bardzo zawężony. Dla tych co przbrną przez pirwszą fazę nagrodą są rubaszne sonety. Na mnie te wiersze wrażenia nie robią, chociaż komentarze bardzo pochlebne. Trzeba oddać autorowi kunszt pióra. Co ciekawe te pochlebne komentarze odnoszą się do lekkości pióra autora, natomiast pomijają walory treściowe.
Oj, nie za bardzo się zgadzam, fakt - komplementy zazwyczaj dotykają formy tych wierszy, ponieważ niezwykle rzadko spotyka się taką swobodę w operowaniu klasycznymi gatunkami, ale myślę że zdecydowanie wartość tych tekstów tkwi też w "mięchu", w tym, o czym pisze poeta. Choćby sonety bytomskie, tak drążące pamięć i nakładające dwa plany [dawne vs obecne spojrzenie na miasto] czy właśnie vilanella po odejściu Mistrza Barańczaka. Daleko więcej i głębiej niż zabawa formą, tak ja to widzę. Panie Zbysławie, dziękuję za obecność i refleksje, pozdrawiam najserdeczniej ❤
Zasoby języka ponad pojemność plecaka, inteligencja na poziomie najnowszych procesorów, poczucie humoru (choć o tym się nie dyskutuje). Ale jednak powaga skłaniająca do zastanowienia. Czegóż więcej chcieć od wiersza? :)
Mam dwa pytania. Czy nie lepiej oddać negatyw do naświetlenia na kliszę poligraficzną z rastrem o wysokiej liniaturze? I druga sprawa, czy tego papieru nie można naświetlać pod powiększalnikiem z negatywu o mniejszym formacie?
