Z opowiadaniami Filipowicza mi nie po drodze. Może kiedyś wrócę do tego zbioru, ale na pewno nie jest to TEN moment. A Iwaszkiewicz... no cóż... zawsze i wszędzie, i o każdej porze;) przypomniałam sobie opowiadania " Tatarak", "Dzień listopadowy" oraz "Kochankowie z Marony". Pozdrawiam;)

Wspaniały miesiąc krótkiej formy

Pięknie :)

Jak zwykle wspaniale opowiadasz i wszystko o czym mówisz chciałabym przeczytać. ale jednocześnie chcę być przede wszystkim w zgodzie ze swoimi czytelniczymi pragnieniami, więc się troszkę rozjeżdżamy. Ja obecnie jestem zaangażowana i zafascynowana polskimi debiutami takimi jak Wniebogłos Aleksandry Tarnowskiej czy Głodni Iwony Bassy. Moją wielką chęcią jest też przeczytanie jak największej ilości książek nominowanych do Nike. Już parę za mną, ale Łakome Małgorzaty Lebdy są niezwykłe. Przepraszam, że o innych książkach, ale tylko się lekko tłumaczę, że.... A te wszystkie, o których wspomniałam serdecznie Ci polecam❤❤

Opowiadania Iwaszkiewicza czytałam jeszcze w liceum, filmy widziałam również bardzo dawno. Jeszcze wtedy nie umiałam ich tak docenić, ale obrazy i emocje we mnie pozostały. Zwłaszcza "Matka Joanna od Aniołów" to arcydzieło. Może Twoje refleksje zmobilizują mnie, Aniu, do obejrzenia jej ponownie i do odkrycia ukrytych znaczeń oraz do zadania sobie pytań, których wcześniej sobie nie zadawałam. A Kornel Filipowicz nadal nieodkryty. Na wakacje miałam zabrać "Formikarium", ale w końcu czytałam książki z motywem morza. Zatem może w przyszłym roku coś sobie Filipowicza wybiorę? Cieszę się na wrażenia z literackiego Sopotu i mam nadzieję, że zaskoczysz jakimiś książkowymi inspiracjami. W domu posiadam ok. 2.000 nieprzeczytanych książek i mam świadomość, że ich nie zdążę przeczytać.... ale nowe (dla mnie nowe) stale się pojawiają i ciekawią. Pozdrawiam serdecznie.

Genialny odcinek, brawo Aniu. Bardzo się cieszę zwłaszcza, że wspomniałaś o filmie Kawalerowicza. Filmowa Matka Joanna od Aniołów to jedno z arcydzieł polskiej kinematografii lat 60 i ogólnie w historii kina polskiego. Dodam, że nie tylko reżyseria, ale także zdjęcia Jerzego Wójcika to był krok milowy w filmie, porównywalne z najlepszymi tytułami kina europejskiego w tamtym czasie. Rzecz jasna pierwowzór literacki - doskonały. Pozdrawiam

Zal bardzo że wspaniali twórcy odchodzą w zapomnienie na rzecz tandety szumnie zwana twórczością artystyczna

Uwielbiam Iwaszkiewicza a Matka J...jest moją ulubioną pozycją. Jak wspominasz niesamowita historia i atmosfera. Opowiedziana już zapomnianym, staropolskim mięsistym i barwnym, dodającym skrzydeł fantazji, bardzo sugestywnym językiem. Dodaje definitywnie niczym sól smaku. Czytałam dwa razy i za każdym razem odkrywałam coś innego, zrobiła na mnie ogromne wrażenie. "Wiszą mi" do przeczytania jego listy oraz BIO. Filipowicz...Szymborska zawsze mawiała, że to jemu się należał Nobel literacki :-) pięknie mówisz Aniu ehhhh ale się zrobiło sentymentalnie ;-) Pozdrawiam serdecznie "znad" końcówki ulatującego lata :-)

Dzięki :-) Z największą przyjemnością wysłuchałam. Pozdrawiam serdecznie.

W weekend skończyłam czytać „Poetkę i księcia” :) a do przeczytania jej zainspirował mnie obejrzany wcześniej serial „Osiecka”, który tak powszechnie krytykowany mi się nawet podobał. Zgadzam się całkowicie z Pani opinią na temat książki Gretkowskiej. Dziś z kolei skończyłam wspomnieniową książkę Jarosława Abramowa-Newerlyego „W cieniu paryskiej „Kultury””, a w temacie powojennej emigracji polecam ciekawy reportaż Ewy Winnickiej „Londyńczycy”. Na kanale Muzeum Historii Polski w Warszawie można też obejrzeć dokument biograficzny "Kim był Jerzy Giedroyć". Pozdrawiam

Wyśmienicie mi się Ciebie dziś słuchało Aniu😊 Zaciekawiła mnie bardzo ta lektura po Twojej recenzji i oczywiście zainteresował temat paryskiej emigracji Polaków, więc będę z dużym zainteresowaniem czekała na Twoje polecenia w tym zakresie 😊 Pozdrawiam serdecznie ❤

I można 25 minut mówić o jednej książce? Można! Ależ dobry odcinek... Super balanas między wątkami o emocjach, a tymi kontekstowymi. A książkę z pewnością przeczytam, a może nawet wysłucham.

Aniu, wstyd powiedzieć, ale nie czytałam dotąd nic pióra Manueli Gretkowskiej. Książka, o której mówisz, zainteresowała mnie jednak szczególnie - i ze względu na postacie poetki i księcia, a głownie jednak z powodu fascynującego okresu, o jakim pisze autorka i klimatu paryskiej "Kultury"' (zetknęłam się kiedyś w życiu z osobą współpracującą z Kulturą,). Myślę, że sięgnę po nią i po coś jeszcze nawiązującego do powojennego życia literackiego w PRL. BTW - co polecasz jeszcze Manueli?

Jak zwykle interesująco

Umknęła mi ta książka kompletnie. Od jakiegoś czasu noszę się z zamiarem przeczytania czegoś o Osieckiej, ale raczej myślałam o "Potargana w miłości" Uli Ryciak. Ale jak jest audiobook i Twoja zachęta to się pewnie skuszę😀 za jakiś czas.

Z listów polecam bardzo te wymienione ze Stanisławem Lemem

Zaraz wyciągnę z półki.Poczytam jeszcze raz.

Bardzo wartościowy kanał :)

Ale numer - kochając "Karwoskiego" nie byłem świadom, że jest wersja video (już nadrobiłem). Mega spoko! Ja "Mikrotyki" z pewnością będę chciał poczytać.

"Dochodza mnie sluchy, ze czytacie". Przez grzecznosc nie przecze 🙂

Z krótkiej formy najbardziej lubię Aniu, jak o niej opowiadasz. Pomimo najszczerszych chęci nie stanie się ten gatunek literacki tym, do którego będę często sięgać. Zresztą lipiec to dla mnie Festiwal Nowe Horyzonty, któremu poświęcam cały swój czas. Ale udało mi się przeczytać książkę, która naprawdę chwyciła mnie za serce. To najnowsza książka Szczepana Twardocha - "Powiedzmy, że Piontek". Polecam audiobooka. Dialog pomiędzy narratorem a bohaterem w jednej z części może wybrzmieć naprawdę tylko wtedy, gdy go słuchamy. Samantę Schweblin mam na swoich regałach i pewnie kiedyś po nią sięgnę😀

Aniu, a więc przeczytałyśmy "Ptaki" Samanty Schweblin mniej więcej w tym samym czasie. Mam teraz fazę na literaturę iberoamerykańską i właśnie przeczytałam kilka książek pisarek argentyńskich (Claudia Pineiro, Mariana Enriquez i Samanta Schweblin właśnie). Opowiadania Enriquez i Schweblin są podobne klimatycznie, choć Mariana skręca bardziej w stronę grozy ("Niebezpieczeństwa palenia w łóżku), a Samanta w stronę niesamowitości, dziwności. Obie panie bardzo czują i odnajdują się w małej formie. Największe wrażenie wywarło na mnie opowiadanie "Pojemnik". Świetne są także "Czarne dziury", a w pamięci zostały także: "Ku radosnej cywilizacji" (ten motyw stacji, na której nie zatrzymuje się żaden pociąg), "Pod ziemią" (znikające dzieci to częsty motyw opowiadań argentyńskich, u Mariany Enriquez pojawia się również). Natomiast otrząsnąć nie mogłam się po opowiadaniach o świecie sztuki, o relacjach pomiędzy sztuką (artystami) a śmiercią, przemocą, jak bliskie one mogą być - "Głową o asfalt". "Ciężka walizka Benavidesa". Ciekawe, czy wcześniej wydana w Polsce książka Samanty Schweblin, czyli "Bezpieczna odległość" też robi takie wrażenie...

Aniu, bardzo się przyzwyczaiłem do tej krótkiej formy, czekam co miesiąc. I tym razem czekałem i jestem rozczarowany😊 bo miał być Kornel Filipowicz, a nie ma. Jako stary zgred upominam się o twórcę wyjątkowego jeśli chodzi o format opowiadania. No dobra, pomarudzilem trochę, ale łapka w górę jest👍

Zanim wypowiem się o recenzowanych opowiadaniach, to na początek, bo mi potem Alzheimer nie przypomni. Myślę, że świetnym pomysłem jest systematyczne czytanie opowiadań, bo te krótkie opowiastki bardzo wzbogacają nie tylko nasze czytelnictwo ale i uczucia. To nic, że nie utożsamiamy się z bohaterami i mamy za mało czasu, by się z nimi zżyć. Powiedzmy szczerze, ilu bohaterów z opasłych powieści pamiętamy? Wydaje mi się, że koncept zawarty w opowiadaniu bywa zapamiętany w podobnie migawkowy sposób. Moglibyśmy na kanale czytać opowiadania, może wystarczyłby jeden autor podany np. przy okazji prezentacji nowości czytelniczych. Tytuł „Mikrotyki” kojarzył mi się z narkotykami, dobrze że skojarzenie było złudne. Opowiadania Sołtysa mają swój klimat, prezentują przedziwne warszawskie postacie i ich sposób bycia. I ten język. Wydaje mi się, że świat ten odchodzi pomału w zapomnienie. Nowi warszawiacy( to oczywiście uproszczenie) podobnie jak dziewczyny, przechodzące obok pomnika Osieckiej, nie wiedzą kim była(Hrabal).I drugi zbiorek .O jakaż byłam zła, że nie czytałam od początku( czasem tak czytam) ,tylko od razu sięgnęłam po tytułowe opowiadanie. Zrobiło wrażenie. Potem” Motyle”, króciutkie, ale wstrząsające. Na pewno je zapamiętam. Podobnie z opowiadaniem „Pojemnik”. A podsumowaniem jest chyba „Ku radosnej cywilizacji”. Wydostanie się z jednego uwięzienia nie daje niestety nam wolności. Znakomite są te opowiadania. Chyba cytuję Marcina.🤣🤣🤣

Ale mam do nadrobienia u Ciebie Aniu, ale odbywam podróż życia, więc tylko zapisuję do kolejki 🙈

Zaintrygowały mnie, zwłaszcza Mikrotyki.Zapisuję na listę. 😊❤

Coraz częściej zaskakujesz porą publikacji 😮 świetny odcinek, a Pablo Pavo lubię bardzo