Cənubda sazımız həmişə var olub. Şah İsmayıl Xətayinin çağında Səfəvilər sarayında cəm olan aşıqlar, ustadlar ustadı Dədə Qurbani Dirili, Təbrizdən Göyçə mahalına gələn Ağ Aşıq saza, sözə cənubda yiyələniblər.Urmiya gölü civarlarında yurd salan erkən türk dövlət qurumları zamanında da qopuz olub, Manna kimi qüdrətli dövlətin sarayında İranzunun ozanları olub. Onlar yozanlar idi, yəni məsləhətçi, problemləri yozan, həll edən, çarəsini bulan.Ozan sözü də burdan qalıb. Düşmən qarşısına çıxmağa əsgərləri hazırlayar, ifaları ilə onlara ruh verər, mənəvi güc verərdilər.Həm də şaman ayinləri ilə onları düşmən zərbəsindən qorumaqda əfsun-ayin mərasimləri öncədən təşkil olunardı. Onların oxuduqları qopuz vasitəsilə müşayiət olunduğu üçün qopuz da beləcə müqəddəsləşdi. Dədəm Qorqud zamanlarında da qopuzun müqəddəsləşməsi dərin qatlardan- ulu əcdadlardan gələn gələnək idi ki, qorunurdu. Ozanın hazırlayıb döyüşə yola saldığı əsgər şirə, pələngə dönürdü.Düşmənin qanını içməmiş, yəni öcünü, qisasını almamış geri dönməzdi, qopuz haqqı onu tutardı.Sazın qüdrəti, aşığın vəzifəsi Divan yanında bax belə olub, dostlar. Odur ki, saz çalınanda ruhumuz göylərə havayı uçmur. Onu həmişə gözəl çalın, babaların ruhuna hörmət və ehtiram olsun....Sən də var ol, aşıq! 👏 Ozanım, ay ozanım, Min dərdimi yozanım. Sənsiz dilim tutular, Sən çal, çağır, öc alım.
