Κρίμα στα πτυχία του και στις γνώσεις του. Κατι τέτοιοι πρέπει να απομακρύνονται από τα πανεπιστήμια. Δεν γίνεται τον 21ο αιώνα και να μιλάμε για πνεύματα και παραμύθια, πόσο μάλλον για ψευτοάγιους μόνο και μόνο να γεμίζουν τα παγκάρια τους οι παπάδες. Κρίμα και πάλι κρίμα
Ένας άνθρωπος με τεράστια παιδιά και πολιτισμο ένας κορυφαίος διδάσκαλος συνάμα τεράστιος καθηγητής και τέλος ενός από τους κορυφαίους ακαδημαϊκούς ανθρώπους που έβγαλε τα τελευταία χρόνια ή χώρα μας ρισπεκτ κύριε καθηγητά από έναν ναυπηγό μηχανολόγο τού Πολυτεχνείου Αθηνών χωρίς τελεια και παύλα,,,,,,,,❤❤❤❤
Πολυτιμη ηχογραφηση, σας ευχαριστω παρα πολυ. Ο γεροντας Συμεων ειναι γνησιος αντιπροσωπος του χριστιανορθοδοξου μοναχισμου, διακριτικος, λακωνικος, αξιοθαυμαστος. Μονο που περναει απο διπλα σου καταλαβαινεις οτι δεν ειναι ενας συνηθισμενος ανθρωπος, ο αερας και μονο απο το περασμα του ειναι ευλογια. Η Παναγια μας να τον σκεπαζει.
ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ «Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας. Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας. Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης τους δεμένος, οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν, η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι. Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα. Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα. Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο, ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης, και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει. Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας. Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η Τρίτη που διαβάζει, μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα. - Παρόντες όλοι; - Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει. - Παρόντες, λέει ο δάσκαλος και με φωνή που τρέμει: - Σήκω Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία. Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι, αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη. - Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος, στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης, συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι, και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία. Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα’ σα κλαμένα νιάτα, που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία, έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο».
Γεια σου λεβέντη Χρήστε! Ιστορικό αυτό το ντοκουμέντο: πρόκειται για τη μοναδική φορά κατά την οποία εμφανίστηκε στη σκηνή της Αξιοθέας ο μακαριστός ποιητής Θεοδόσης Νικολάου, συμμαθητής του Αυξεντίου, στον ρόλο του αφηγητή, μόνο για τους εισαγωγικούς στίχους της 9ης Ιουλίου. ΤΖ
