دوستان اس اس پی، پدر شایق و سایر بزرگترهای چنل: این دو کودک بی شک از نوابغ کمیاب جهانی محسوب می شوند. این کودکان نه تنها خوب شعر حفظ میکنند، حتی میتوانند خودشان شعر بنویسند. تردیدی در نبوغ این دو کودک نیست. اما آنچه که بی راهه رفته است، "درک شرایط سنی، و حفظ زندگی آتی" این دو کودک است. با تمام توان و نبوغی که اینها دارند، الآن در سنی هستند که باید "کودکی" خود را زندگی کنند. همین الآن باید "کودکی" بکنند، چون در آینده دیگر امکان کودکی کردن نخواهند داشت. شما با استفاده (یا سو استفاده) از نبوغ و توان آنها، آنها را در خدمت نیازهای بزرگسالان به خدمت گرفته اید و با این کار کودکی آنها را از آنها گرفته اید. این کودکان الآن باید بدوند، بپرند، بازی کنند، شلوغ کنند، سرو صدا کنند، با هم دعوای کودکانه کنند، با همسالانشان باشند، توپ بازی کنند، دوچرخه بازی کنند، آفتاب مهتاب بازی کنند . . . چون حق آنها است. اینها در آینده کمبود شادی کودکانه خود را در دل حس خواهند کرد و تا آخر عمرشان شما را لعن و نفرین خواهند کرد که "کودکی ما را از ما گرفتند". حیف که در آن زمان دیگر امکان بازگشتن به سن کودکی برایشان وجود نخواهد داشت.
