Κάτι παραπάνω από ράπερ, κάτι λιγότερο από ροκσταρ. Δεν ξέρω ούτε εγώ τι μουσική παίζω παιδιά, οπότε ακούτε με δική σας ευθύνη. Επιζών του τελευταίου θρανίου, αιώνιος έφηβος, φάντασμα που ζει στη γραφομηχανή, παιδί με αισθήματα, γεννημένος χαμένος, κοινωνικά αδέξιος, αλλά ντάξει, βλέπομαι, ειδικα όταν αδυνατίζω. Α, και αυτοσαρκαστικός. Λίγο.
Έχω να σχολιάσω δύο πράγματα: 1. Ωραία η ιδέα με την εικόνα που είναι εμπνευσμένη από το self titled album τον Metallica (κι ας είναι τελείως άλλο είδος μουσικής) 2. Το αγαπημένο τραγούδι για εμένα από αυτό το mix
Κι εκεινη με πουλαει, με κοιταει που τρεκλιζω και γελαει, αλλα δεν με αφηνει λεει γιατι ποναει, μα δε θελει να με ξερει με χαλαει και με γαμαει οταν νιωθει πως κανενας αλλος δεν την αγαπαει.. κι εχω εθιστει στον ερωτα εγω λες και στο ονομα εκεινης που αγαπω το πρωτο γραμμα ειναι ή Ρ ή Ν..
