АХТАМАР Каждой ночью к водам Вана Кто-то с берега идет И без лодки, средь тумана, Смело к острову плывет. Он могучими плечами Рассекает лоно вод, Привлекаемый лучами, Что маяк далекий шлет. Вкруг поток, шипя, крутится, За пловцом бежит вослед, Но бесстрашный не боится Ни опасностей, ни бед. Что ему угрозы ночи, Пена, воды, ветер, мрак? Точно любящие очи, Перед ним горит маяк! * * * Каждой ночью искры света Манят лаской тайных чар: Каждой ночью, тьмой одета, Ждет его к себе Тамар. И могучими плечами Бороздит он лоно вод, Привлекаемый лучами, Что маяк далекий шлет. Он плывет навстречу счастью, Смело борется с волной. А Тамар, объята страстью, Ждет его во тьме ночной. Не напрасны ожиданья... Ближе, ближе... вот и он! Миг блаженства! Миг свиданья! Сладких таинств райский сон! Тихо. Только воды плещут, Только, полны чистых чар, Звезды ропщут и трепещут За бесстыдную Тамар. И опять к пучинам Вана Кто-то с берега идет. И без лодки, средь тумана, Вдаль от острова плывет. И со страхом остается Над водой Тамар одна, Смотрит, слушает, как бьется Разъяренная волна. Завтра - снова ожиданья, Так же искрится маяк, Тот же чудный миг свиданья, Те же ласки, тот же мрак. Но разведал враг жестокий Тайну любящих сердец: Был погашен свет далекий, Тьмой застигнут был пловец. Растоптали люди злые Ярко блещущий костер, Небеса молчат ночные, Тщетно света ищет взор. Не заискрится, как прежде, Маяка привет родной, - И в обманчивой надежде Бъется, бьется он с волной. Ветер шепчет непонятно, Над водой клубится пар, - И вздыхает еле внятно Слабый возглас: «Ах, Тамар!» Звуки плача, звуки смеха... Волны ластятся к скале, И, как гаснущее эхо, «Ах, Тамар!» звучит во мгле. На рассвете встали волны И примчали бледный труп, И застыл упрек безмолвный: «Ах, Тамар!» средь мертвых губ. С той поры мину ли годы, Остров полон прежних чар, Мрачно смотрит он на воды И зовется «Ахтамар».
Ախ Թամար Ծիծաղախիտ Վանա ծովի Փոքրիկ գյուղից առափնյա Ծովն էր մտնում,գաղթագողի Ամեն գիշեր մի տղա։ Հանկարծ տղու շրթունքներին,սառած մնաց երկու բառ,այն օրվանից սիրո համար, 🏝️ կղզին կոչվեց Ախթամար
Ա՜խ, Թամա՜ր Ծիծաղախիտ Վանա ծովի Փոքրիկ գյուղից առափնյա, Ծովն է մըտնում գաղտագողի Ամեն գիշեր մի տըղա: Ծովն է մըտնում առանց նավակ, Բազուկներով առնացի Ջուրը ճողփում, լող է տալի Դեպի կըղզին դիմացի: Խավար կըղզուց պարզ ու պայծառ Մի լույս կանչում է նըրան, Մի վառ փարոս նըրա համար, Չըմոլորի իր ճամփան: Սիրուն Թամարն ամեն գիշեր Այնտեղ կըրակ է անում, Եվ ըսպասում է անհամբեր Այնտեղ` մոտիկ դարանում: Եվ Թամարը սըրտատըրոփ Արդեն լըսում է մոտիկ Ջըրի ճողփյուն, ու ողջ մարմնով Սիրուց այրվում է սաստիկ: ...«Ո՞վ է ջահել էն խիզախը, Որ հենց հարբած իր սիրով, Սըրտից հանած ահն ու վախը Ծովն անցնում է գիշերով։ Ծովն անցնում է մյուս ափերից Մեր Թամարին համբուրում… Աղջի՞կ խըլի նա մեր ձեռի՜ց… Ի՞նչի տեղ է մեզ դընում…»։ Էսպես ասին վիրավորված Կըղզու միջի ջահելներ Ու Թամարի ձեռքով վառած Լույսը հանգցրին մի գիշեր: Մոլորվեցավ խավար ծովում Լողորդ տըղան սիրահար, Ու բերում է հողմը, բերո՜ւմ Հառաչանքներն՝ «Ա՜խ, Թամա՜ր…»։ Առավոտյան ծովը ծըփաց, Ափը ձըգեց մի դիակ, Նըրա շուրթին, պաղ, կարկամած, Ասես մեռած ժամանակ Սառել էին երկու բառ. «Ա՜խ, Թամա՜ր…»։ Այն օրվանից սըրա համար Կըղզին կոչվեց Ախթամար։ ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆ 1891
