"Κι έβλεπα φύλλα στον αέρα Κι ο δρόμος μύριζε μαστίχα Και δεν σε γύρευα σε είχα Στην πόλη αυτή που κάθε μέρα Μ' αγαπούσες κι άνθιζε Μ' αγαπούσες κι άνθιζε" Απίστετο! Υπέροχο!!!!!!!!!!!!!
Μερικές φορές......νομίζουμε ότι δεν μας αξίζει κάτι καλύτερο για αυτό μένουμε εκεί πάντα παγωμενοι, ακίνητοι. Αγαπα εσένα..το λεπτό..την μοναξιά σου!!!! ΡΕΝΑ
Εσυ μικρη μου Angel εισαι απο αυτες που τις αγαπουν ακομα και οι πιο αγριες και σκοτεινες θαλασσες... Και ας μην τις καταλαβαινει κανεις...εκτος απο σενα...
Μου αρέσει αυτό το τραγούδι λόγω του καλού ρυθμού του. Αλλά στην πραγματικότητα είναι επειδή το «ελα» ήταν από τις πρώτες λέξεις που έμαθα στα ελληνικά.
Σήμερα, δεν ξέρω γιατί, ξύπνησα θέλοντας να ακούσω αυτό το τραγούδι Ω θεοί! Αυτό είναι τρελό! Τι αίσθηση αδρεναλίνης! Νομίζω ότι ταξίδεψα πίσω στο χρόνο, όταν το άκουσα για πρώτη φορά πριν από χρόνια 😍🤣
Η αγάπη αργεί για τους εξής λόγους: Δεν παραδεχόμαστε πως και τα δύο φύλα ως άνθρωποι έχουν τις ίδιες αδυναμίες, φόβους, κατά βάθος θέλουν να είναι ταπεινοί και ειλικρινείς και κανένα από τα δύο άτομα που αισθάνονται πως θέλουν να είναι μαζί επειδή είναι μια πηγαία πνευματική ανάγκη, δεν είναι ανώτερο από το άλλο: κανένα σώμα δεν εισβάλλει στο άλλο ή υποχωρεί εμπρός στο άλλο. Δεύτερον, δεν μας έχουν μάθει στην αγάπη, οπότε ολοένα αναβάλλουμε να βρούμε κάτι σταθερό, ήσυχο, με τρυφερή ψυχή και καρδιά. Τρίτον, μας πλήγωσαν αρκετά άσχημα το πιθανότερο λόγω υποτίμησης και διστάζουμε να ξεκινήσουμε κάτι καινούριο. Τέταρτον, σώνει και καλά δεν πρέπει να τα λέμε όλα από την αρχή ή να παραδεχόμαστε τα αισθήματα μας γιατί θα μας παρεξηγήσουν και...ακόμη, θα τρέχουν. Η αγάπη είναι ιδιωτική υπόθεση και προσωπικό αποτύπωμα, όπως τα ίχνη αποτυμάτων στις άκρες των δακτύλων. Τόσο απλά.
