افراد گسسته از معنی و متوهم را چه به دستور زبان نویسی گسستگی کامل ماشینیسم از طبیعت اخلاقی ذهن همین توهم سادیسمی شان است شان انسانی اساسا قدرتش را از زیست متعادل می گیرد نه تحمیل جنس فکری با ماشین به دیگران... هر چقدر که مفاهیم ناب به دل می نشیند دستور زبان پوچ و متوهمانه است چون مرزهای مجردش کاملا پوچند
البته عقل محض پیش حیوان پوچ است خطای دکارت را می گیرد لایپنیتس را رد می کند شاگردی پیاژه و جان دیویی و جیمز را تا انجا می پذیرد که با نفسش و انچه که می فهمد سازگار باشد البته اینجا کمی حق دارد زیرا امپراطوری غرب با او ستم کرده و قابل اعتماد نیست اما حق او میدانی تا کجاست او در این حد حق دارد که کسی که با بمب افکن خانه اش را خراب کرده اند بگوید من از بمب افکن متنفرم و هر کس دنبال تحقیق بمب افکن سازی است دشمن من است با تفنگ مردانه می جنگم و البته ان خری که از جنس حماقت من نیست و می تواند دکارت و عقل محض را تحقیق کند را هم بر همین قیاس رد می کنند زیرا اینجا تمایز در این است انچه ظرفیت عقلش را مثقاعد کرده باشد و انکه بیش از این ظرفیت ذهن دارد باید مثل او دلیر باشد عقلش را انکار کند با تفنگ بجنگد تا سنتی لجن حکومت کند و دیگر معانی را نفی کند و اصلا هم وجدان درد نگیرد و احساس جهل و حقارت نکند
