Luffy postanowił gotować, no kto by nie przewidział, że coś się odwali? Gdyby nie około 300 odcinków przede mną, to obawiałabym się, że potruje wszystkich w tym siebie i anime się skończy. A wszystko wina Nami, bo chciała ich orżnąć na kasę + Brook nabawiłby się traumy, bo już druga załoga umiera na jego oczach... Na szczęście tak nie było, ale Luffy i tak się zatruł, w innych okolicznościach, ale było. Reiji mu pomogła, w sposób który Hancock by ją najpewniej zabiła z zazdrości. Ciekawe czy Sanji się kiedyś dowie, że Luffy się jakby przelizał mu z siostrą? Przystanek na wyspie, gdzie każda konstrukcja to słodycz sprawiła, że robiłam się głodna... zazdroszczę Luffy'emu, któremu styka wypuścić powietrze by pozbyć się nadmiaru kilogramów. No nienawidzę go teraz... Chopper był taki szczęśliwy, gdy wpieprzał stół podczas rozmowy zapoznawczej z Pudding - cudowna scena. Sama Pudding poza fryzurą jest niemal tak samo rysowana jak Nami, leniwie ze strony animatorów... Charakterek jednak miała zmienny jak w trakcie krwawych dni każdej kobiety. Ja tam się nabrałam na jej bycie miłym, gdy była fair raz, drugi, czwarty, a potem kicha... Fajnie to obrazuje życie codzienne, kto się nigdy nie przejechał na człowieku to niech pierwszy rzuci kamieniem... Ale może się wrócę, aby było po kolei. Pekoms zniknął, więc cóż, płynie się dalej. I tak dotarli do baśniowego lasu, gdzie każda roślina ma oczy i śpiewa... jezus maria, ale to creepy. Kiedy Luffy walczył ze sobą to się zastanawiałam czy inspirował Oda "Naruto", bo tam też była akcja walki z sobowtórem tylko chodziło w niej o coś innego. Średnio zapamiętałam walki w tym lesie, bo były tak przedłużane, że miałam dość. Szczególnie Herbatnika, choć wiara Nami w nie mający dna żołądek Luffy'ego była zabawna, a on taki biedny "ja już nie mogę... dobra, dla ciebie zjem" - nie powiedział tak, ale tak to odebrałam. Jem, bo nie chcę zawieść Nami. No, a w kwestii Sanjiego, rodzinki i tak dalej - jak widziałam go z miłą Pudding to się na to fajnie patrzyło. Aż się przypomniał ten beztroski tekst Luffy'ego na Zou, że "a może żonka Sanjiego dołączy do naszej załogi? Fajnie będzie". Cóż, deserom z czekolady by pewnie nie pogardzili. Wiadomo jednak, że zaraz wszystko szlag trafi. Ojciec Sanjiego... nie wiem jakim cudem poderwał jego mamę, chociaż nie wiem czy łączyła ich miłość, przymus czy obowiązek. Generalnie mega smutne backstory jakby do tej pory chłopak nie miał pod górkę. W ogóle większość załogi miała rodzica niebiologicznego - SanjiZeff, NamiBellemare, ChopperHiruluk, FrankyTom, LuffyShanks. W każdym razie, współczuję mu, to zamknięcie w lochach, bo jest inny to chamówa na maxa, głos Choppera jako małego Sanjiego, krzyczącego "tato, wypuść mnie! Tato, przepraszam!" mnie mocno poruszył i ścisnął za serducho...

Bitka Sanjiego i Luffy'ego średnio mnie zaskoczyła, czułam, że do niej dojdzie od początku. "Żegnaj" i siarczysty liść od Nami były bolesne, pewnie jeszcze długo będzie się gniewać, jednak najbardziej mi zaimponowało, że Luffy nie odpuszczał, chyba wiadomo dlaczego Zoro z nimi nie było. Po takiej akcji nie pozwoliłby Luffy'emu czekać na królewicza, pamiętajmy jak było z Usoppem na Water 7. Swoją drogą, kolejna ciekawostka, jest jakby pół na pół w tym kto zdradził swojego kapitana: Nami, Robin, Usopp, Sanji kontra Zoro, Chopper, Franky, Brook. Intencje były różne, ale efekt ten sam. Tak teraz do mnie dotarło, że nie wypowiedziałam się na temat Big Mamy, co by tu... jej szały głodowe są irytujące, to jak ogromne dziecko co tupie nogą, drami i krzyczy, bo nie dostało cukierka... Nic mnie bardziej nie wkurza w dzieciach. A Big Mama to raczej nie dziecko. Trochę też inaczej sobie wyobrażałam jej wyspę, mniej disneyowsko, a bardziej upiornie. Brook mając starcie z takim bossem jak Big Mama zrobił ogromne wrażenie, cieszyłam się, bo jego postać była dla mnie dotąd rozczarowująca, a teraz urosła w moich oczach. I tak na marginesie to podoba mi się jego szarmanckość i szacunek jakim się zwraca do ludzi, "młoda damo" do Big Mamy, co akurat było zabawnym doborem słów. Jeszcze zawsze dodaje przyrostem "-san" gdy mówi do kogokolwiek z załogi. I jeszcze zdobył odbitkę poneglyfa, o matko. Robin w nagrodę powinna mu pokazać majtki. Sanji dowiadujący się prawdy o Pudding pod oknem to naprawdę był przykry moment... to było straszne, bo on już nawet postawił na nią, a zrezygnował z przyjaciela, kapitana... Najgorsze, że takie rzeczy się dzieją w życiu. Dobrze, że Reiju była kimś komu się mógł wygadać, pod pretekstem, ale wiadomo o co chodziło. Wstyd mu pewnie było wrócić do Luffy'ego, bo to wygląda jakby no... z braku laku. Na szczęście zdecydował się spróbować naprawić co spartolił. I może teraz nawiąże do końca, kiedy Pudding pocałowała Sanjiego, a potem wycięła mu z pamięci to wspomnienie, bo to też było smutne, pewnie czuła, że po tym wszystkim na niego nie zasługuje. Może racja, może nie, ale trochę jestem ciekawa co by było gdyby Sanji pamiętał? Pudding pewnie jeszcze wróci w ramach tego, że ma to trzecie oko co czyta poneglyfy + pewnie będzie mieć happy end love story z Sanjim. Potem to spotkanko i wspólne planowanie u Bege było fajne. Miałam śmieszną akcję podczas oglądania, bo oglądam to z młodszym bratem i jestem tragiczna w kojarzeniu postaci i zapamiętywaniu imion, ale kiedy na ekranie pojawił się Gastino to krzyknęłam "o, Ceaser!" to brat przybił wymownego facepalma, ok, pomyliłam się... Potem się okazało, że mam racje, a on się nie poznał na trollingu - to takie moje prywatne zwycięstwo, chciałam się pochwalić. Jeszcze brnął w ten fake, by wyjść z twarzą "To nie Caesar! TO GASTINO!" Dzieciaczek ze smoczkiem a'la cygaro było komiczne. Picie mleka wzmacnia kości i zęby, nie pomyślałabym, że ta scena ma związek z gear 5 Luffy'ego...? Jego pomysł z bekowym wbiciem na wesele było super, bałam się przekombinowania i żenady, a było fajne i chaotyczne, Luffy się tylko niepotrzebnie ujawnił... no, ale to Luffy. Cofnę się trochę, bo ja tam miałam zonk, gdy Sanji skomplementował trzecie oko Pudding, bo ja go miałam za płytkiego chłopa, dla którego liczy się idealne opakowanie, a tu nieee. Przyznam, że zaczęłam teraz na poważnie ich shipować, a Pudding się w moich oczach oczyściła, bo jej podłość wynikała z gównianego wychowania i przeświadczeniu, że jest i będzie potworem...

Wracając do imprezy, to najlepiej się ta wykazał Brook, Germa 66 i skrzynka z królestwa Ryboludzi, która spektakularnie wybuchnęła pałac Big Mamy. Germa mnie trochę rozbawiła, gdy byli przyklejeni do stołu i czekali na śmierć robiąc sobie z tego podśmiechujki. Wszyscy zginiemy... hahaha, lol. haha. Ale później, gdy kontratakowali, to, mm, power rangers, kurde. Jinbe, ten odgłos drewnianych klapek jest moją zmorą, a w Wano będzie tego tylko więcej i więcej... wracając, podobała mi się jego asertywność wobec Big Mamy, a jednocześnie ten szacunek do tradycji - czarka z sake. Ten szał na tort weselny był, uch.... nieznośne to to pomarszczone babsko. Sanji z Pudding, która rozbudziła swoje rozdwojenie jaźni oraz przejęła zachowania chłopa polecieli piec ciasto - no z tej mąki, będzie chleb. Pedro się poświęcił w stylu godnego terrorysty - nie kupiłam tego i ciągle miałam nadzieję, że zaraz wróci do żywych... zamiast niego przeżył ten pajac, Perospero... Nie fair, ale fabuła się robi bardziej autentyczna, kiedy postacie giną. Nim przejdę do walki Luffy'ego z Katakurim to ciekawostka: W fandomie OP jest teoria, że Katakuri ma zostać 10-tym członkiem załogi Luffy'ego, podobno też Oda powiedział w wywiadzie, że Luffy nie nadaje ksyw i nie udziwnia imion członom swojej załogi na znak szacunku. A do Katakuriego mówił chyba pełnym imieniem, więc może coś w tym jest? Ale ja tego nie widzę, jest zbyt poważny, zwariowałby przy tej ekipie. Ja się krótko wypowiem o samej walce, bo była męcząca, 10 razy mogła się skończyć... ale doceniałam gag z pączusiami, te cechę, że Katakuri nigdy nie leżał na plecach. 10 minut uciekania z Brule przez lustra i to honorowe rozprucie sobie brzucha. Swoją drogą ta siostrzyczka... przydałoby się jej lanie, jak można się wyrzec brata, bo wygląda jak wygląda? Dużo w tym Arcu odniesień do kompleksów, które mają wpływ na postępowanie w życiu. Bardziej byłam zainteresowana tym co się dzieje na statku, nawet się zastanawiałam co powie Franky, gdy zobaczy Sunny, nadgryzioną, popaloną, ze zbitymi lustrami i podrapaną przez Pekomsa. Jinbe w roli sternika jest kozacki, jego cios w Mamę też był obłędny. W ogóle przy nim Brook, Nami i Chopper są na tyle odważniejsi by nie uciekać i panikować tylko stawać do walki - podoba mi się ten wpływ. Jeszcze Carot jak się przemieniła i popieściła przeciwników prądem, to było fajne, jeśli każdy Mink tak potrafi to zaakceptuję istnienie tej rasy. O Sanjim i Puddding mówiłam wcześniej, więc przejdę do chwili, gdy uciekał z Luffym, a eskortowali go bracia, to było łał, brakowało mi tylko tekstu w stylu "tylko MY możemy bić naszego braciszka!!" hehe. Nie no, domyślam się, że mu pomogli, bo Judge wydał taki rozkaz i pewnie żałował, że się go wyparł ostatnim razem. Nie żal mi, nie każdy rodzic zasługuje na przebaczenie. I w ogóle to szkoda, że Sanji nie pozwolił zatruć tortu, albo nie sprawił, że Big Mama nie dostała niestrawności czy biegunki. Nie zasłużyła na taki idealny wypiek... zgłodniałam, cholera. No, no Jinbe to igra sobie z cierpliwością Luffy'ego, a on jest trochę manipulantem. "- Zoro, dołącz do mojej załogi.- Nie chcę. - Dołącz to oddam ci twoje miecze." albo "- Sanji wróć do załogi. - Nie. - Wróć inaczej nic nie zjem i umrę z głodu." lub "- Chopper dołącz do ojej załogi. - Chciałbym, ale nie mogę, bo... - Zamknij się i chodź." ok, w tym ostatnim nie było manipulacji, ale to moje ulubione zaproszenie. W każdym razie niech Jinbe już go nie testuje i dołącza do załogi. W ogóle zacytowałeś "Jinbe nie umieraj pod żadnym pozorem" ja oglądam z polskimi napisami i tam ta kwestia brzmiała "Jinbe, jeśli zginiesz to nie umieraj!" to brzmi głupio, ale powiedział to Luffy, więc pasuje - taka ciekawostka na śmiesznie. Jak ja lubię odcinki, w których czytają gezetę, lubię gdy się zachwycają swoją wartością lub nie. Sanji to jest wybredny jak nie zdjęcie mu nie pasuje to nazwisko - ale tak, przewyższenie cenowe Zoro to powód do dumy. Wyobrażam sobie jak ten czyta to w Wano i się wścieka, hah. Luffy nie umie czytać albo nie zna takiej liczby jak miliard, wszystko możliwe. Ale szacunek, że wbił się w taki tytuł Imperatora mając niespełna 20 lat, będąc piratem 2,5 roku. Bo podobno sagi przed time skip to zaledwie 4 miesiące. Koniec, jak mówiłam wenę miałam. Pokomentowałabym resztę sag, ale komu by się chciało tyle czytać. Ja już sagę Wano mam prawie za sobą, więc miłej zabawy. Może machnę Ci znowu taki komentarz jak obejrzysz całe Wano. Pozdrawiam.