73-ամյա ոսկեպարցի Մարուս Գյուլնազարյանը ամռան ու աշնան պտղաշատ օրերին սարերից միրգ ու հատապտուղ է հավաքում։ Ասում է՝ 53 տարի տունս սարերի բարիքներով է պահում։ Վստահեցնում է, որ հոնով բեռնված ուսապարկը 50 կիլոգրամ քաշ ունի։
«Ամեն ինչ էլ կա հանդըմը՝ տանձ, խնձոր, զկեռ, տխիլ։ Օգոստոս ամսին չիմս էլ քաղըմ ենք։ Վերը հանձնըմ ա, վերը արաղ ա քաշըմ, իրա հոգսին անըմ»,-ասում է տարեց ոսկեպարցին։
Զավակներն իրենց ընտանիքներով ապրում են Ռուսաստանի Դաշնությունում։ Հայաստանից մեկնել են 90-ականներին, պատերազմական օրերին։ Մարուս Գյուլնազարյանն ասում է, որ շատերն են մեկնել Ոսկեպարից։ Ինքն արդեն սովորել է մենակությանը։ Միայն ձմռան երեք ամիսներին հյուրընկալվում է ռուսաստանաբնակ զավակներին, գարնանը՝ վերադառնում։
Տավուշի մարզի Ոսկեպար գյուղը Ադրբեջանին սահմանակից է։ Արցախյան պատերազմի առաջին իսկ օրերից գյուղն ակտիվ ներգրավված է եղել ռազմական գործողություններին։ Եղել է թեժ կետերից մեկը։
1991 թ. մայիսի 6-ին Ադրբեջանի տարածքում տեղակայված խորհրդային զորքերի 4-րդ բանակն ուղղաթիռների, տանկերի եւ ծանր հրետանու օգտագործմամբ ցանկանում փորձել է ոչնչացնել Նոյեմբերյանի շրջանի Ոսկեպար գյուղը։ Գյուղը փրկվել է առաջին հերթին ինքնապաշտպանության շնորհիվ։
Հենց 1990-ականներին էլ տեղի է ունեցել մեծ արտագաղթ։ Արդյունքում՝ Ռուսաստանում ձեւավորվել է ոսկեպարցիների բավականին մեծ սփյուռք։
29 сен 2024
