Çamlıhemşin'de geçmişin izlerini arayan, yaşamın içinden üç kişinin hikayesi habitat'ta. 

Çekenlerin ellerine, anlatanların dillerine sağlık. Büyük bir hüzün duygusuyla dinledim “evlerin yalnızlığı”nı; büyük şehrin kaosunda savrulan ve ahşap konaklarında tek başına kalan bireylerin aslında çok benzer olan yalnızlıklarını da. Yaşamımızın çoğunu, kazandığımız minimum paralarla kıt kanaat geçinebilmek için harcamamız ne büyük bir acı. Güneş görmeyen küçücük evlerde, kocaman binalarla kaplı daracık sokaklarda, tıklım tıkış ve mutsuz insan suretleriyle dolu ‘büyük’ şehirlerde geçip gidiyor ömrümüz. Ormanların içinde sakince gezinmenin güzelliğini bilemeden, toprağa dokunup verdiği nimetleri göremeden, temiz bir gökyüzünde yıldızları izleyemeden, sevdiklerimizle yiyip içtiğimiz kalabalık sofralarda kahkahalarla gülemeden tüketiyoruz günlerimizi. tükeniyoruz bir yandan. halime ve halimize üzüldüm.

Ah bu gençler bir bilseler şu evlerin kıymetını .her tahtasındaki anıları.ben çocukluğumda yaşadım.

👋👋👋

Birgun hayalım Çamlıhemşinde yaşamak.keşke boyle bır ev olsa.benim buyuk dedelerim Rizeli Çayeli Balıkçılar köyü ama hiç bağımız yok .ama benim gonlum çamlıhemşinde.