bir zaman cüneyd-i bağdâdî'nin gözlerinde ağrı meydana geldi. tabib çağırdılar, gelen tabib hristiyan idi. muayene edip "gözlerinize su değdirmeyeceksiniz." dedi. cüneyd-i bağdâdî "su değdirmesem nasıl abdest alırım?" deyince tabib "gözleriniz size lâzım ise su değdirmeyeceksiniz." dedi. cüneyd-i bağdâdî abdest alıp namaz kıldı ve namazdan sonra bir miktar uyudu. uyandığında gözlerinde hiç ağrı kalmamıştı. o anda duyduğu ses, "ya cüneyd! sen bizim için gözlerini feda ettiğin için, biz de senden o ağrıyı aldık." diyordu. bir zaman sonra hristiyan tabib tekrar geldi. baktı ki gözleri tamamen iyi olmuş. hayret edip "nasıl yaptın da iyi oldu?" dedi. cüneyd-i bağdâdî olanları anlatınca, tabib cüneyd-i bağdâdî'nin elini öpüp iman etti ve "esas ağrıyan göz sizinki değil, benim gözlerim imiş. hakikatleri göremiyen ben imişim" dedi.
bakınız cüneyt bağdâdî gözlerinden feda ederek gözlerine kavuştu, bakınız imanı ile tesir ederek bir imana daha vesile oldu. peki biz, bizler.. bu kısacık ömrü hangi yolda feda ediyoruz ki.. ya da feda edebiliyor muyuz?
//çilesini çekmediğimiz davanın mükâfatına talib olmaktan sana sığınırız ya rab.
3 окт 2024
