„Nojśwarniejszy” Góral
Gdy kończy się Tydzień Kultury Beskidzkiej
na scenę wchodzą odważni drwale i górale.
Nie po to, by wykazać, że kończą tydzień w chwale
lecz by poddać się ocenie jury nawet w upale.
Na sam przód gwoździe w pieńki wbijali
i na pozytywną ocenę gaździn czekali.
Nie martwił się żaden, że w palec wali,
problemem jest kpina gdy w gwóźdź nie przywali.
Jam na te wyczyny nie patrzył i nie widziałem
szwagierce w komórkę aplikację wgrywałem.
Gdy już skończyłem, minęła półgodzina, w tej chwili
już patrzę na scenę już wszystkie gwoździe przybili.
Już mogę patrzeć a tam przed góralami
co walczą o laur „Najśwarniejszego” sztalugi stoją,
dziołchę malować będą co z nią tańcowali
bo górale do bata są wielcy, a do pisaka mali.
Już namalowali, aż wierzyć się nie chce
dali radę i nawet namalowali dziewczę.
Jeden lepiej drugi inaczej dziewczę namalował.
Trzeciemu źle wyszło, za sztalugę się schował.
Potem placki podano, Fojta sponsorował, by jedli ile mogą.
Wygra ten, kto zje najwięcej w 5 minut, padła trwoga.
Ostatnia konkurencja,góral woła; przegrać nie mogę
Jak przegram w domu pierogów nie będzie, olaboga.
Już placków pojedli czkawki dostali bo wodą popijali
na werdykt czekają, jury się zebrało, reżyser nas chwali,
że widownia cierpliwa i na werdykt czeka, a w jury się pali.
Wreszcie wybrali. „Najśwarniejszy” został ten co emocje obalił.
Bo dowcip polegał na tym, by wszyscy się bawili.
I nikt nie żałował spędzonej na Placu Hoffa chwili.
By „Najśwarniejszy” dożył następnego roku
i śmiał się do rozpuku siedząc na widowni, na widoku.
10 сен 2024
