Βρισκόμαστε στα 1930-1931.
Η Μέλπω Μερλιέ ηχογραφεί Έλληνες πρόσφυγες στην Αθήνα.
Η Ειρήνη Μπογιατζή, μία πρόσφυγας από την Φώκαια της Μικράς Ασίας, της τραγουδάει τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς, χρησιμοποιώντας άλλο στίχο από τον γνωστό.
Αν και σε γενικές γραμμές παραμένουν άγνωστα, όποτε κάποιος αναφέρεται σε αυτά τα κάλαντα σήμερα, τα ονομάζει «προσφυγικά κάλαντα».
Στο πλαίσιο της ηχογράφησης του δεύτερου δίσκου του The Eastern Piano Project, ο Νίκος Ορδουλίδης, ο Άκης Πιτσάνης και ο Ηλίας Παπανικολός επικαιροποιούν τα «προσφυγικά κάλαντα».
Ο Παπανικολός γράφει νέους στίχους, οι οποίοι συνομιλούν με αυτούς της Μπογιατζή που τραγουδάει ο Πιτσάνης.
Το κομμάτι ντύνεται με το φόρεμα της hip hop, με εργαλείο το λαϊκό πιάνο του Ορδουλίδη. Το εγχείρημα προτείνει να μην πάρει κάποιος την Πόλη‧ καμία πόλη, αλλά να αναζητήσουμε την οδό που θα επιτρέψει στους πάντες να ζήσουν μέσα σ’ αυτήν.
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά δεν έχομε παρηγοριά
κι αρχή, κι αρχή καλός μας χρόνος έξοριν, εξορίστηκεν o κόσμος
Μου είπαν θα επιβιβαστούμε ξημερώματα
για κάποιο νησί και δεν το ξέρω καν σου λέω,
οφ Θεέ μου, γλυτώσαμε από τα χαρακώματα
και λεν πως θα διανύσουμε ένα ματωμένο Αιγαίο,
θα περάσουμε λέει απ' την ζώνη τη γκρι
και ο βάρβαρος δεν θα γνωρίζει τη γλώσσα μου γρι,
οι γονείς μου βάλαν όλα τα λεφτά μέσα στις μπότες μου
και με στριμώξαν σε μια βάρκα με συμπατριώτες μου,
θα ρθούμε με το επόμενο, μια ώρα μετά
και σφίγγω το χέρι του δίπλα, ψάχνω παρηγοριά,
σκοτάδι πίσσα, τα πρόσωπα τους γίνονται αχνά
και η θάλασσα είναι αγριεμένη, ο Θεός να μας φυλά...
Κι αρχή που ήρκε ο Χριστός, ήρθε Κεμαλικός στρατός
μες τη, μες την Μικράν Ασία και μας κα, και μας κάναν εξορία
Με ξύπνησε ένας Αρμένης, εν ονόματι Ατάμ,
πως το βαθύ μαύρο της θάλασσας τα βάρυ πετάν,
κοντοζυγώνει η στεριά ακούω, γλυτώσαμε οφ αμάν!
είμαστε ακόμα ζωντανοί λένε μικρέ και με φιλάν...
πάτησα έδαφος μα ο νους μου, είναι ακόμη εκεί πίσω,
θα περιμένω μια ώρα για να τους αντικρίσω,
ξεβράζει η θάλασσα σωσίβια, τα δάκρυα θα πνίξω,
μοιάζει με αιώνιο μαρτύριο που πρέπει να συνηθίσω,
έκτοτε κάθε μέρα πόλεμο ζω,
είμαι ένας ΣΥΡΙΟΣ εντεκάχρονος με μέλλον νεκρό,
μου έδωσαν το όνομα του πρόσφυγα και λίγο νερό
και μια ελευθερία που αν θέλω θα πρέπει να απελαθώ!
Και που να χτίσομε φωλιά, ωσάν τα έρημα πουλιά
όλοι, όλοι μας κυνηγούνε και δεν θέ, και δεν θέλουν να μας δούνε
Πες μου εσύ, αν δεν είμαστε μαζί εν κατακλείδα
τι νόημα έχει η ελπίδα, τι νόημα και οποιαδήποτε Πατρίδα
Τότε θα, τότε θα χομε ελπίδα
πως θα πα, πως θα έχομε Πατρίδα.
Στίχοι: Ειρήνη Μπογιατζή, Παπανικολός Ηλίας.
Πιάνο, διασκευή: Νίκος Ορδουλίδης
Φωνή: Άκης Πιτσάνης, Παπανικολός Ηλίας
Ο νέος δίσκος του The Eastern Piano Project θα κυκλοφορήσει την Άνοιξη του 2019
16 сен 2024
