''Kάθε έρωτας ανθρώπινος πρέπει να γίνει αγάπη. Και ο Θεός μας έδωσε αυτή τη δυνατότητα να μην πεθάνουμε χωρίς να υπάρχει λόγος. Η ανθρώπινη ζωή είναι ασήμαντη αλλά υπάρχει ένα πολύ σημαντικό που είναι η πραγματικότητα του Θεού. Έτσι θα χαιρόμαστε στις λύπες γιατί η θλίψη κατεργάζεται υπομονή εν Χριστώ. Αυτό είναι σημαντικό. Με την υπομονή δοκιμάζεις το Θεό πώς φέρεται, πώς σε αντιμετωπίζει και αυτό γεννά ελπίδα. Και η ελπίδα δεν ντροπιάζει. Το κακό δεν υπάρχει. Όταν με δικαιώνει συνεχώς η χάρις είτε με δωρεές για παρηγοριά είτε στις συμφορές για διδασκαλία, που είναι το κακό; Αν είναι να πολεμάμε το κακό τότε πρέπει να πάρουμε το όπλο και να κυνηγάμε τους άλλους. Η απάντηση ενός φωτισμένου παπά που μου είπε στα κακά που μου συνέβαιναν και τι με νοιάζει, με δίδαξε. Ότι στο κακό που μου συμβαίνει, δεν ασχολούμε γιατί με βαστάει η χάρις και μένω εκεί. ... Θα έρθει εποχή που όλα θα είναι φανερά, δε θα μπορείς να κρύψεις τίποτα. Αλλά αυτό που δε θα ξέρουν είναι η σχέση μας με το Θεό. Μόνο η προσευχή μας διαφοροποιεί από τα ζώα και από τα μελλοντικά ρομπότ. Γίνεται η ζωή μας ένα σκοτάδι γιατί ο άνθρωπος δε χωράει σε αυτόν τον κόσμο, χρειάζεται την αιωνιότητα για να αναπαυτεί. ... Όλα τα κακά αρχίζουν με τη μέριμνα. Ο διάβολος δε θα σου πει πήγαινε και κατέκτησε τον κόσμο. Θα σου πει, κλέψε λίγο, όλοι έτσι κάνουν και σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβεις θα πας μαζί του. Γιαυτό λέει ο Θεός, μη μεριμνάτε ακόμα και για τα βασικά. Όλο το πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι η πίστη στο Θεό. ''Ενός δε εστί χρεία''. Όσο μεριμνάμε για τα άλλα τόσο θα ασχολούμαστε με το διάβολο. ... Πολλοί άνθρωποι μπορεί να υποκρίνονται την αλήθεια αλλά το να πάσχεις την αλήθεια, αυτό είναι δύσκολο αλλά καρποφόρο. Σε αυτό μας καλεί ο Θεός.''
