Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα. Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;», «Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα» Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. «Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη. «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία. Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια. «Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου». «Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη. Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!». Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του. Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση: «Γνώση, ποιος με βοήθησε»; «Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση. «Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;» Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε: «Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
Μερικοί άνθρωποι έχουν γεννηθεί για να τραγουδούν και κάθε νότα τους να σε κάνει να κλαις,να γελάς,να χορεύεις,...η απλά να γίνεσαι άγαλμα κ να ακούς....Αυτή είναι η Νεγκα....Αυτο...
ολοι λενε οτι η Αγαπη ποναει αλλα αυτο δεν ειναι αληθεια. Η μοναξια ποναει, το να χανεις καποιον ποναει, η ζηλια ποναει... Η Αγαπη ειναι το μονο πραγμα που δεν ποναει
Ο έρωτας είναι η χώρα, το βασίλειο της απόλυτης βεβαιότητας! Η σχετικότητα και η αμφισημία δεν έχουν καμία θέση στο βασίλειο αυτό.Το ότι είσαι ερωτευμένος θα το καταλάβεις.Αν νομίζεις πως είσαι, και δεν είσαι σίγουρος για αυτό, τότε δεν είσαι ερωτευμένος.Ο έρωτας σου δημιουργεί την απόλυτη προσήλωση. Μια συνεχόμενη αδυναμία συγκέντρωσης σε κατακτά βασανιστικά και απόλυτα.Στον έρωτα αυτό το βασίλειο της βεβαιότητας οφείλουν να το κατοικήσουν και οι δύο εραστές ταυτόχρονα, αλλιώς είναι καταδικασμένοι να το χάσουν για πάντα..."
Απλή λογική που δεν εκφράζει την τέχνη. Δεν είμαι για τίποτα σίγουρος, ούτε σε έναν έρωτα όπως λες. Επίσης μην ξεχνάς ότι είμαστε άνθρωποι και λειτουργούμε με έναν εγκέφαλο. Σταματάω εδώ.
Ένας έρωτας φτηνός, Τρομαγμένος, λιγοστός Κι ύστερα δυο λέξεις ήρεμα Κι ένας γκρεμός. Ένας έρωτας φτηνός Λίγο πάθος, λίγο φως. Κι ύστερα δυο λέξεις ήρεμα Κι ο χωρισμός
ήρθες στη ζωή μου και την διέλυσες με εστειλες μακριά μα δεν με γκρέμισες... πήρες ότι ήθελες και έφυγες ξέφυγες σαν έρωτας φτηνός .......... 14/10/2014 - 9/5/2017 .........
Κρύβεσαι...πάντα αυτό κάνεις..γιατί? Αναρωτιέμαι αν το κάνεις απο φόβο ή αν πονάς για αυτή σου την επιλογή...το αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει_δεν είσαι εδώ όταν σε χρειάζομαι,όταν πονάω,όταν σε ζητάω..'Ομως..σε σκέφτομαι ακόμα..όχι απο συνήθεια_απο ανάγκη...μη ρωτήσεις γιατί..
hronia prospatho na vro tin teleia amonia.epiteloys ta katafera.aisthanomai eytyhismenos gia ayto.sas eyharisto oloys poy voithisate na pragmatopoiiso to oneiro moy........me poly agapi stelios tetradis...
