Είδα τον χρόνο να περνά κι ήταν το μέλλον μας Αν απ΄ την γέννα ζούμε πεθαίνοντας να γελάς γιατί γεννιόμαστε κλαίγοντας Πέφτοντας πετάς ή πετώντας πέφτεις, αφελής όσο κανείς όσο υποθέτεις πως το ίδιο λάθος στο τέλος οδηγεί σ΄ άλλο αποτέλεσμα Κάπως έτσι ορίζω την τρέλα τους Έλα να σε δω κι ας μείνεις αίνιγμα, μαθαίνοντας εμένα πιο πολύ ίσως νιώσω πώς αισθάνεσαι κι εσύ μια μέρα που εκκρεμεί, μα μήπως φεύγοντας; Και ναι, τα λόγια ήταν ευθύνη Αλλά δεν μίλησαν για τις συνέπειες της σιωπής εφόσον δεν είχε φωνή κι έμειναν μέσα μας Αν η χαρά περνά από τα μέρη μας έστω και βιαστική, είναι δυνατά τούτα τα γέλια μας και κουβαλάνε οργή για τις ημέρες μας στη γη Κι είμαστε τόσο ζωντανοί που καίει το δέρμα μας μ΄ απλώς περαστικοί απ΄ όσα θα μείνουν εδώ μετά από το τέλος μας Ένοχος για τόσα πολλά λάθη που δεν έκανα ενώ θα ΄θελα Φοβάμαι τον φόβο μου πιο πολύ απ΄ ό,τι πονά γιατί με εγκλωβίζει σαν κάγκελα Κατά τ΄ άλλα είμαι ελεύθερος για πάντα μα τα φτερά τα φαντάστηκα Κι ήμασταν χαμένοι από χέρι, η μοιρασιά είχε φύλλα αλάθητα μα όσο το παιχνίδι κυλά είναι σκάλωμα και η τύχη του πρωτάρη δεν πρόκειται να ΄ρθει πάλι Αν είσαι βετεράνος και χάνεις αδιάκοπα τότε δεν φταίει το ζάρι, αλλάζεις Τα λόγια ας γίνουν τραγούδια και πράξεις αλλιώς γάμα τα, μάλλον θα τα ξεχάσεις Μάλλον δεν θα ξανάρθεις όπως ήσουν, άπειροι χειμώνες πέρασαν μα τους έχεις μαζί σου Αν λες πως μ΄ αγαπάς ορκίσου πως δεν ήμουν αφελής, πως πολεμάς και προσπαθείς, πως δεν θα το βάλεις κάτω όσο μεγαλώνεις Μέσα στα μάτια μας εικόνες κι οι πιο πολλές δεν είναι όμορφες, μα οι δικές σου ήταν όλες Κι όταν ανάμεσα σ΄ εμάς, θα δεις τον χρόνο να περνά χωρίς βαλίτσα, τολμάς; Αναλαμβάνοντας την ευθύνη κουβάλησα την ευχή μου, αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι Πόσο μάγκας είσαι φίλε; Το χέρι του θεού κόβει σαν dealer Όσοι λένε πολλά δεν είναι αλάνια κι εφόσον άνοιξα το γαμώστομα μου στον λόγο μου, δεν το ζείτε Για ΄μας, που γίναμε θυσίες Που από τα πάρκα μάθαμε το ραπ αλλιώς, πολύ πολύ αληθινό κι ας ήταν abstract Που μεγαλώναμε ο ένας τον άλλο. Κάστρα Που απλώς δεν άντεξαν απόρθητα και θέλω να εκδικηθώ και να γκρεμίσω τ΄ άστρα Κι ας ξέρω πως μαλακίες σκέφτομαι πάλι μα δεν αντέχω να σε βλέπω τσακισμένο πριν απ΄ τα τριάντα να μην κάνεις όνειρα Όπου κι αν πήγα ο κόσμος μοιάζει πανέτοιμος να γεράσει, δεν καταλαβαίνω πώς σκατά το κάνουν πάντως το ΄δα με τα μάτια μου, ο θάνατος ήταν απλώς μια στάση Όσο σηκώνει παραστάσεις στην Βικτώρια, στην Βαβέλ, στα Εξάρχεια, το ραπ ανέκαθεν γέμιζε στάδια: τα στάδια του πένθους Κι είμαι πεπεισμένος πως όλα πάνε καλά στο τέλος αν το τέλος είναι μέρος Αν όχι ακόμα δεν ξέρω, θα παραήταν Κι είναι ακόμα ένα κομμάτι δίχως κάποια κατακλείδα, περίπου σαν την αλήθεια Αναλαμβάνοντας την ευθύνη και πιστεύοντας σ΄ εκείνη κάποτε να αλλάξει σχήμα και να γίνει το σπαθί μου Ήμουν αφελής όσο κανείς κι είναι τιμή μου να με δεις εξολοκλήρου Εφτάπετρα
Εφταπετρα, τι μου θυμησες τωρα μακραν το πιο δυσκολο παιχνιδι γτ απο την μια επρεπε να φτιαξεις το πυργακι στερεώνοντας τα 7 τουβλακια απο την αλλη ειχες μια ομαδα να σε κυνηγα να σε χτυπησει με την μπαλα.Ε νας ωραιος παιδικος χαμος
