Στην ζωή ό,τι δίνεις… παίρνεις! Και ό,τι πράξεις, θα εισπράξεις! Παρόλα αυτά, αξίζει όμως να σπείρεις αγάπη και ας μην θερίσεις… Έτσι για να μοσχοβολήσει ο τόπος!
_Στίχοι_ _Έχω αμολήσει τους στίχους μου κι αλητεύουνε_ _Μα είναι και κάτι φιτίλια που με πιστεύουνε_ _Ένας που παίρνει το βραβείο της ντροπής της χώρας_ _Και κάνας-δυο λουπαδόροι της κακιάς ώρας_ _Ένας χιπχόπερ παλιός που τώρα ντύνεται αλλιώς_ _Και κάτι κολλητοί μου που μ’ ακούγανε έτσι κι αλλιώς_ _Ένας που μου ‘βαζε φυτίλια όταν τα ‘χα παρατημένα_ _Και κάτι άλλοι που με πίστεψαν πιο πολύ κι από μένα_ _Οργανοπαίχτες που έκαναν νότες και μουσική τους ήχους μου_ _Κι ένας lowbapper που έπιασα να ψιθυρίζει στίχους μου_ _Η γενιά μου η χαμένη στη μεγάλη την πόλη_ _Στο Cabezon οι σερβιτόροι κι οι μαγείροι όλοι_ _Κάτι τρελοί φωτογράφοι στη Σαλονίκη που την κρίση_ _Σ’ένα φιλμ 35mm έχουν κλείσει_ _Είναι πολλοί όλοι αυτοί που με πιστεύουνε_ _Και δε φοβούνται οι στίχοι μου σαν αλητεύουνε_ _Έχω αμολήσει τους στίχους μου κι αλητεύουνε_ _Κι είναι και κάτι δικοί μου που με πιστεύουνε_ _Πιο πολύ και από μένα κι όποτε τα ‘χω χαμένα_ _Δυο λόγια αγριεμένα και πιάνω πάλι την πένα_ _Έχω αμολήσει τους στίχους μου κι αλητεύουνε_ _Κι έχω συντρόφους και φίλους να τους προσέχουνε_ _Τους κρατάνε στο χέρι, ακονισμένο μαχαίρι_ _Κι ίσως ποιος ξέρει να φτάσαν και στα δικά σου τα μέρη_ _Έχω αμολήσει τους στίχους μου κι αλητεύουνε_ _Κι έχω και κάτι συντρόφους που με πιστεύουνε_ _Με βγάλανε στο σινεμά και στο θέατρο πρόζα_ _Στην Alexanderplatz στο Βερολίνο κόκκινη Ρόζα,_ _Είναι παντού, με τσιγκλάνε δε μ’αφήνουν ν’αράξω_ _Aπ’ τη Μεγάλη Παναγιά ως τ’ Απεράθου στη Νάξο_ _Στα Γιάννενα και στα Χανιά χειμώνα καλοκαίρι_ _ακόμα και στο Μέχικο σ’αντάρτικο λημέρι_ _Κι ύστερα πάνε πιο πέρα με τη βροχή τον αέρα_ _Δίνουνε μια κι όλο γυρίζει γυρίζει ετούτη η σφαίρα_ _Προχωράνε και πάνε δεν έχουν έθνη και κάστες_ _Είναι συντρόφια μου, πρόσφυγες και μετανάστες_ _Σηκώσανε μπαϊράκι των Social το μπλουζάκι_ _Κι ούτε που ξέρω μέχρι που να φτάνει ένα στιχάκι_ _Και τα ρεφρέν και τα κουπλέ που ταξιδεύουνε_ _Έχω αμολήσει τους στίχους μου κι αλητεύουνε_ _Έχω αμολήσει τους στίχους μου κι αλητεύουνε_ _Κι είναι και κάτι δικοί μου που με πιστεύουνε_ _Πιο πολύ και από μένα κι όποτε τα ‘χω χαμένα_ _Δυο λόγια αγριεμένα και πιάνω πάλι την πένα_ _Έχω αμολήσει τους στίχους μου κι αλητεύουνε_ _Κι έχω συντρόφους και φίλους να τους προσέχουνε_ _Τους κρατάνε στο χέρι, ακονισμένο μαχαίρι_ _Κι ίσως ποιος ξέρει να φτάσαν και στα δικά σου τα μέρη_
Από Αθήνα Κρήτη από Κρήτη Αθήνα από Αθήνα Άρτα από Αρτα Αθήνα από Αθήνα στην τελευταία συναυλία τον Active member από την συναυλία τον Active member στο στρατό και από τον στρατό στην Κύπρο που έχω γίνει μετανάστης, όπου πάω είστε εκεί και πάντα θα είστε εκεί! Καλό αντάμωμα αδέρφια!
Είναι ο εργάτης ο τρομοκράτης; Όχι, ο εργάτης είναι το πτώμα, και είναι στο κόμμα, κοιμάται ακόμα. Μα είναι το κόμμα ίσον το πτώμα; Όχι, το κόμμα είναι ένα. Κουκουκουκουέ, το πτώμα σου, λαέ. Κουκουκουκουέ, το πτώμα σου, λαέ. Νικολας Ασιμος.
