Θα γράψω μα ξεχνάμε άψογα, νύχτες υπάλληλες στο Σατανά. Πάνω μας άπειρα λάθη, παράλληλα λάφυρα σα να ΄ταν ανάγκη, για την αγάπη. Πάνω μας άπειρα λάθη παράλληλα λάφυρα σαν να ΄ναι ευθύνη, να μη γίνουμε κτήνη. Πάνω μας άπειρα λάθη, παράλληλα λάφυρα! Γράφω για μας. Άλλη μια μέρα ανατέλλει, σαν άλλοθι για την επόμενη θα΄ναι. Τα λάθη σου φαίνονται μοναδικά μα το σώμα σου ξέρει τι κάνει. Τα μυαλά μας άμυνα, μα την ανάσα που πήραν ανάμεσα στην λογική μου δε θα την αντάλλαζα για κάτι άλλο. Μισώ να μου λες τα παράλογα λόγια που δε μπορώ να καταλάβω, παρόλο που θα ΄θελα. Γίνομαι πείραμα μα δεν αλλάζω, αλλά ζω αλαζονικά. Εφόσον εσύ με νικάς μα δεν ξέρω αν ήσουν εσύ που με κάνεις να χάνω, εγώ; Ποτέ μου στα γόνατα, αγόρασα κάτι καλό και δεν έχω σταγόνα, μα δεν μπορώ να πω ότι μ΄ άρεσε τόσο. Καθόλου δεν κέρασα μα δεν με πιάνει πια με τον ίδιο τρόπο. Ακόμα δεν γέρασα μα μεγαλώνω ταχύτατα και με μαλώνω. Μητέρα δεν ήμουν αυτό που γινόμουν. Πατέρα θα σε συγχωρήσω μα σε χρειαζόμουν, πού ήσουν; Xαζό να ρωτήσω, μεγάλωσα κι έγινα ο γιος σου. Θα πάρει καιρό μα θα γίνει, μετά θα τελειώσει και θέλω να μείνεις σ' αυτή τη στιγμή που μας σέβεται όλους, μα καμία γνώμη. Παρόλο που δεν είσαι εδώ, σου φωνάζω για τ' όνειρο και για τη μάχη! Ανώφελο θα 'ταν αλλιώς, επιμένω λοιπόν κι επιλέγω πως όπως και να 'χει... Θα γράψω μα ξεχνάμε άψογα, νύχτες υπάλληλες στο Σατανά. Πάνω μας άπειρα λάθη, παράλληλα λάφυρα σαν να 'ταν ανάγκη για την αγάπη και για να μάθεις αυτά που δεν είναι πολλά, μα περίπου τα πάντα. Επάνω μας άπειρα λάθη, παράλληλα λάφυρα θα 'ναι. Θα γράψω μα ξεχνάμε άψογα, νύχτες υπάλληλες στο Σατανά. Πάνω μας άπειρα λάθη, παράλληλα λάφυρα σαν να 'ναι ευθύνη. Αν είναι να γίνουμε κτήνη, ας είναι αρκεί να μη γίνουμε εκείνοι που τόσο πολύ μας αδίκησαν. Και θα ξεχνούσαμε αλλά θα γράψω, για μας. Αν δεν χάσω πριν να μου μοιάσω, παρόλο που νοιάστηκα. Θέλω να γίνω εγώ μα βιάστηκα, έγινα αυτό που θυμίζει τα μέρη που πήγαμε χωρίς να θέλω να μάθω το πώς πας. Ανάσανα σαν αναπάντεχη νίκη και πέθανα σαν να 'ταν όπλα, μα δεν είναι ανάγκη! Δε της ανήκει ποτέ όποιος ήταν από το σινάφι. Καρδιά από πέτρα και μυαλό ξυράφι, στα μάτια τον ήλιο και κάτι από νύχτα. Συγγνώμη μα δεν μπορώ να περιμένω να νιώσεις αυτό το κομμάτι στα αλήθεια, ανατέλλει και κάνεις τα ίδια... Άλλη μια μέρα ανατέλλει σαν άλλοθι για την επόμενη πάλι! Τα λάθη σου φαίνονται μοναδικά μα το σώμα σου ξέρει τι κάνεις. Τα μυαλά μας άμυνα μα την ανάσα που πήραν ανάμεσα στην λογική μου δε θα την αντάλλαζα για κάτι άλλο! Μισώ να μου λες τα παράλογα λόγια που δε μπορώ να καταλάβω παρόλο που θα 'θελα. Γίνομαι πείραμα μα δεν αλλάζω, αλλά ζω αλαζονικά. Εφόσον εσύ με νικάς μα δεν ξέρω αν ήσουν εσύ που με κάνεις να χάνω, εγώ;! Ποτέ μου στα γόνατα, αγόρασα κάτι καλό και το κάπνισα όλο, θυμώνω με εμάς γιατί χάσαμε χρόνο και γράφω μα ξεχνάμε άψογα! Νύχτες υπάλληλες στο Σατανά! Πάνω μας άπειρα λάθη παράλληλα λάφυρα, σαν να 'ταν ανάγκη για την αγάπη και για να μάθεις αυτά που δεν είναι πολλά, μα περίπου τα πάντα! Επάνω μας άπειρα λάθη, παράλληλα λάφυρα θα 'ναι. Θα γράψω μα ξεχνάμε άψογα! Νύχτες υπάλληλες στο Σατανά. Πάνω μας άπειρα λάθη, παράλληλα λάφυρα σαν να 'ναι ευθύνη! Αν είναι να γίνουμε κτήνη, ας είναι αρκεί να μη γίνουμε εκείνοι που τόσο πολύ μας αδίκησαν! Και θα ξεχνούσαμε αλλά θα γράψω, για μας... Θα γράψω κι ας ξεχνάμε άψογα. Πάνω μας άπειρα λάθη, παράλληλα λάφυρα σαν να 'ταν ανάγκη, για την Αγάπη. Πάνω μας άπειρα λάθη παράλληλα λάφυρα σαν να 'ναι ευθύνη, να μη γίνουμε κτήνη. Και θα ξεχνούσαμε αλλά θα γράψω, για μας.
/τα μυαλά μας άμυνα, μα την ανάσα που πήραν ανάμεσα στη λογική μου δε θα την αντάλλαζα για κάτι άλλο. Μισώ να μου λες παράλογα λόγια που δε μπορώ να καταλάβω, παρόλο που θα θελα./
