Εἶναι γνωστό ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη τῆς πατρίδος μας τό θαυμαστό καί συγκλονιστικό θαῦμα τῆς διασώσεως τῆς Βασιλικῆς ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, κατά τήν πτώση τοῦ ἑλικοπτέρου στήν περιοχή τῆς Ἐλασσόνας κοντά στό Σαραντάπορο στίς 19 Ἀπριλίου τοῦ 2017. Ἐπειδή, ὅμως πολλά ἔχουν δημοσιευθεί καί προβληθεῖ, ἀπό τά ὁποία ἀρκετά εἶναι δευτερεύοντα καί ὄχι τόσο σημαντικά εἰς τό νά παρουσιάσουν ΚΥΡΙΩΣ τό θαύμα τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἐπιλέξαμε τά κυριότερα, προσθέτοντας στίς μαρτυρίες καί τίς ἀνάλογες φωτογραφίες.
Τό ἱστορικό τοῦ θαύματος
Ὅλα ἔγιναν πολύ γρήγορα, μέσα σέ μισή ὥρα ἀπό τότε πού ἀπογειωθήκαμε. Πετούσαμε κοντά στό Σαραντάπορο. Ἐπειδή ἔκανα διάφορες ἐργασίες ὡς μηχανικός μέσα στό ἑλικόπτερο δέν ἔβλεπα τόν καιρό ἔξω. Κάποια στιγμή σήκωσα τό κεφάλι μου καί βλέπω ὅτι πετούσαμε μέσα σέ μιά χαράδρα καί ἕνα σύννεφο ὁμίχλης μᾶς σκέπασε. Μέχρι νά συνειδητοποιήσω ποῦ ἤμασταν, ἀκούω ἕναν δυνατό κρότο. Ἔνιωσα ἕνα πολύ δυνατό τράνταγμα καί τό σῶμα μου μετακινήθηκε μέ ὁρμή μπροστά καί χτυποῦσε ὁπουδήποτε. «Παναγία μου, φώναξα, σῶσε με!». Εἶχα ὅλα τά «ὅπλα» μαζί μου. Τήν «ἀσπίδα» μου. Τό ἅγιο Τετραυάγγελο, τήν εἰκονίτσα τῆς Παναγίας, τό λαδάκι της, τόν Ἁγιασμό τῆς Ναζαρέτ καί τήν εἰκόνα τῆς Γεροντίσσης Ἀνθούσας, ὅλα. Ἀμέσως βλέπω τήν Παναγία ὁλοζώντανη μέ τόν κόκκινο μανδύα της. Ἦταν πανέμορφη. Ὅλο τό ἑλικόπτερο εὐωδίασε μέ τή θεία χάρη Της. Ἤμουν στό κάθισμα. Μέ ἀγκαλιάζει μαζί μ’ αὐτό καί νιώθω νά μέ «ξεσηκώνει». Τήν ἔνιωσα ἔντονα αὐτή τήν ἐξύψωση. Ξερρίζωσε τό κάθισμα μαζί μέ τό πάτωμα καί μέ βγάζει ἀπό τό ἑλικόπτερο, χωρίς νά μπορῶ νά τό ἐξηγήσω πῶς. Σάν νά ἔκανε «ἐγχείρηση» στή λαμαρίνα καί μέ ἔβγαλε. Τό πῶς δέν τό γνωρίζω. Ἡ Παναγία ξέρει. Μέ ἔβγαλε καί μέ ἀκούμπησε πάνω σ’ ἕνα θάμνο πίσω καί ἀριστερά ἀπό τό χῶρο ὅπου διαδραματιζόταν τό ἀτύχημα. Διάφορα ἀντικείμενα, θραύσματα καί ἐξαρτήματα τοῦ ἑλικοπτέρου πεταγόντουσαν καί βρέθηκαν στή δεξιά πλευρά τοῦ χώρου τοῦ ἀτυχήματος. Ἡ Παναγία ἤθελε νά μέ προφυλάξει ἀπό τραυματισμό γι’ αὐτό καί μέ τοποθέτησε ἀριστερά γιά νά εἶμαι ἀσφαλής καί μάλιστα μέ ἐλαφρῶς γυρισμένη τήν πλάτη πρός τό σκηνικό, γιά νά μήν δῶ τίς φρικτές εἰκόνες τῶν συναδέλφων μου καί τῆς συντριβῆς τοῦ ἑλικοπτέρου. Ἤμουν τόσο σοκαρισμένη πού ἄν εἶχα κι αὐτές τίς εἰκόνες μέσα μου δέν θά μποροῦσα νά συνέλθω.
Τό ἑλικόπτερο μετά τό χτύπημα στό λόφο ἔπεσε ἐπάνω στόν πυλῶνα ὑψηλῆς τάσης τῆς ΔΕΗ καί τό στροφεῖο τόν ἔκοψε σέ φέτες. Ταυτόχρονα, κόπηκαν καί τά καλώδια. Τό θαυμαστό καί ἀπίστευτο συνάμα εἶναι πώς τά καλώδια δέν ἔπεσαν στό ἔδαφος, ἀλλά ἔμεναν στόν ἀέρα σάν κάποιο ἀόρατο χέρι νά τά κρατοῦσε, γιά νά μήν πέσουν στό ἔδαφος. Ἄν τά καλώδια ἔπεφταν στό ἔδαφος, θά ἅρπαζαν φωτιά τά ντεπόζιτα τῆς κηροζίνης καί θά καιγόταν ὁλόκληρος ὁ τόπος, ὁλόκληρη ἡ Ἐλασσόνα καί φυσικά κι ἐγώ μαζί πού ἤμουν ἀπό κάτω. Τό ἑλικόπτερο συνέχισε νά ἀνατρέπεται καί στή συνέχεια κύλησε στήν πλαγιά. Ἡ διάσωσή μου ἔγινε ἀμέσως μετά τό πρῶτο χτύπημα.
Μιά εἰκονίτσα τῆς Παναγίας, βρέθηκε ἀκουμπισμένη πάνω μου.
Ἤμουν σοκαρισμένη καί φοβισμένη. Ἡ Παναγία μέ εἶχε στήν ἀγκαλιά Της. Μέ κούρνιαζε καί μοῦ ἔκανε συντροφιά γιά δύο ὁλόκληρες ὧρες, ὅπου καί συνομιλούσαμε. Μέ γέμισε μέ γαλήνη καί ἠρεμία, σά νά μέ εἶχε μεταφέρει σέ ἕναν ἄλλο κόσμο. Μοῦ μιλοῦσε χαμηλόφωνα καί μέ μία γλυκύτητα.
Τό μέρος ἦταν δύσβατο καί δύσκολα θά τό ἐντόπιζαν. «Σώπα κόρη μου, μοῦ εἶπε, μή φοβᾶσαι, εἶμαι ἐγώ ἐδῶ μαζί σου. Θά σέ βροῦν. Ἔρχεται ἄνθρωπος γιά σένα».
Πράγματι, σέ λίγο φαίνεται νά ἔρχεται ἕνας ὑπάλληλος τῆς ΔΕΗ, ὁ ὁποῖος ἦταν σταλμένος ἀπό τήν ὑπηρεσία του νά δεῖ γιατί ἔγινε ἡ διακοπή τοῦ ρεύματος.
Τά γύρω χωριά μέ τό πού ἔγινε ἡ διακοπή τοῦ ρεύματος, τηλεφωνοῦσαν στή ΔΕΗ καί παραπονιόντουσαν. Ἔτσι ψάχνοντας νά βροῦν τή βλάβη, ἔφτασαν ὥς ἐκεῖ πού ἔπεσε τό ἑλικόπτερο. Εἰδοποίησαν τό Ἀρχηγεῖο καί ἔστειλαν ἕνα ἑλικόπτερο τύπου Πούμα καί μέ πῆρε.
Μέ πῆγαν κατευθείαν στή Θεσσαλονίκη στό 424 Γ.Σ.Ν.Ε. Στρατιωτικό Νοσοκομεῖο. Τά χτυπήματα καί τά κατάγματα ἦταν πολλά, ἀλλά ὅλα ἐπιφανειακά.
Τή δεύτερη ἡμέρα στό προσκέφαλό μου ἐμφανίσθηκε πάλι ἡ Παναγία καί μοῦ εἶπε νά μήν ἀνησυχῶ καί ὅτι εἶναι Ἐκείνη μαζί μου καί μοῦ πῆρε ὅλους τούς πόνους. Οἱ γιατροί δέν πίστευαν στά μάτια τους. Εἶχα χτυπήματα καί πολύ σοβαρά μάλιστα καί κρίσιμα γιά τή ζωή μου, ἀλλά ἦταν ὅλα ἐπιφανειακά καί ὁριακά. Μοῦ ἔκαναν ἀξονική καί μέ ἐξέτασαν δεκαπέντε εἰδικότητες. Ὅλοι ἀποροῦσαν μαζί μου. Δέν μπορεῖ νά συμβαίνει αὐτό, ἔλεγαν. Εἶχαν πεῖ οἱ γιατροί πώς θά κάτσω τέσσερις μῆνες στό νοσοκομεῖο, ἔπειτα εἶπαν γιά δύο μῆνες, ὥσπου τελικά ἔκατσα δυόμιση ἑβδομάδες.
Ἡ Παναγία μοῦ ἔδωσε δύναμη, κουράγιο καί ὑπομονή καί μοῦ πῆρε τόν πόνο. Ποτέ δέν πόνεσα. Οὔτε στήν ἐντατική, οὔτε στό δωμάτιο τοῦ νοσοκομείου, οὔτε στό σπίτι μου, οὔτε τώρα πονάω. Τόν «κηδεμόνα» τόν φοράω προληπτικά. Τά ὀστᾶ μου θρέφουν γρήγορα. Ὅλα εἶναι ἕνα θαῦμα αὐτό πού ζῶ. Εὐχαριστῶ τήν Παναγία μας γιά ὅλα!
Μοῦ εἶπε ἡ Παναγία νά τό βροντοφωνάζω, νά τό κηρύττω, νά τό ὁμολογῶ, νά δυναμώνει ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων γιά τά ἔσχατα γεγονότα.
Πηγή:www.ecclesiagoc.gr/index.php/n...
21 апр 2018
