Ειμαι 15 , διαβαζω τα ποιηματα του και ταξιδευω σε μια εποχη αλλη, πιο αγνη, πιο ανθρωπινη! Σε μια εποχη που η αγαπη δεν ηταν ντροπη και ο εγωισμος μπροστα στον ερωτα χανοταν ! Διαβαζω τα ποιηματα του γιατι θελω να ξεφευγω απο το 2021 οπου ελαχιστοι ειναι αυτοι που εχουν το θαρρος να νιωσουν! Μπορει να ειμαι μικρη μα καθε στίχος του αγγιζει τη ψυχη μου και με κανει να ανατριχιάζω! Το συγκεκριμενο ειναι απο τα αγαπημενα μου!
Ο Λειβαδιτης εχει γράψει μερικά απο τα ωραιότερα ελληνικά ποιήματα. Μεγαλειώδης η ποιήσή του, οι στίχοι του δονούν την ψυχή, κάνουν την καρδιά να φτερουγίζει!! Μπράβο για όλα.. για την επιλογή, την αισθητική!!
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα. Όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου. Κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.!!!!!!!!!!!!! Αγαπημένος Λουντέμης και πόση αρμονία ομορφιάς , τρυφερότητας , ευαισθησίας ... Πολλα ευχαριστώ για τουτο που εφτασε στα μύχια της ψυχής μου
.. τα μάτια της ψυχής ανοιχτά χάθηκαν στην απέραντη ομορφιά της δημιουργίας αυτής..αριστουργηματική εικονοποίηση των λατρεμένων στίχων του Τάσου Λειβαδίτη,η γεμάτη ευαισθησία ματιά σου τους ταξίδεψε σε ένα όνειρο που αγκαλιάζει την ψυχή..σαγήνη κι ομορφιά δίχως τέλος..
..τα ομιχλώδη και υγρά τοπία ταιριάζουν απόλυτα με το λόγο του αγαπημένου ποιητή με τη σιωπή με τις μνήμες με την αγάπη με τη μοναξιά με το φως με τη νύχτα με το χρόνο με το άχρονο.. ..εξαιρετικός ο κόσμος που μας ταξίδεψες..!!!
Μαγικοs ονειροπολοs o Λειβαδιτηs, ποσοι απο εμαs χαθκαμε στο ονειρο μαζι του....Αν θεs να λεγεσαι ανθρωποs απαγγελει ο Καζακοs ακουσε το αν το ξερειs συγνωμη για τη υποδειξη. Ομορφο βραδυ Σταματια μου, οσο για τη συγχωρηση που διαβασα στη καληνυχτα σου, ποσοι απο εμαs εχουμε συγχωρησει βαθεια και απολυτα?φιλακια πολλα αγαπημενη μου!!!
"Εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα,τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.. εμείς γι'αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε για να μπορούμε νάχουμε μια πόρτα,έν'άστρο,ένα σκαμνί, ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ. Για να'χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν, ένα τραγούδι που θα μπορούμε να τραγουδάμε.. Σ'αγαπώ όσο δε μπορώ να σου πω με λόγια.."
"Άναβα τώρα τη λάμπα κι έτρεμα.. όπως όταν την άναβα για σένα.. και καθώς άπλωνα να σφίξω ένα χέρι,έβρισκα το χέρι σου και καθώς έσκυβα ν'ακούσω μια φωνή,άκουγα τη φωνή σου.. και σ'έβρισκα μέσα στη σιωπή,σ'ένα άστρο σ'έβρισκα στην απελπισιά μας,στην ελπίδα μας.. ..κι άκουγα τη βροχή.. ονειρευόμουνα και σ'έβρισκα..
Πόσο λατρεμένος άνθρωπος, αυτό το ποίημα ξεχειλίζει από μια σπάνια αθάνατη ψυχή, υπάρχουν άραγε ακόμη τέτοιοι άνθρωποι ή μας έχει διαβρώσει όλους μας αυτή η ισοπεδωτική κοινωνία;
καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια... Αν έμενε ένας ποιητής στον κόσμο, ας ήταν ο Λειβαδίτης!!! Υπέροχη παρουσίαση, μπράβο!!!
«Άπλωνα τα χέρια μου τις νύχτες και μάζευα αστέρια και φτερά από αγριοπερίστερα για να τα κρύβω στο μαξιλάρι σου και να γλυκαίνω τον ύπνο σου...» Η βαθειά Αγάπη είναι μια πόρτα ανοιχτη. Ταπεινά ο εισερχόμενος αξιώνεται την πανάρχαια αναλλοίωτη ανταμοιβή. Κάτω απο τον ίδιο αστερισμό είναι τιμή και χαρά για μένα η κάθε σύμπλευση. Τρυφερή ευχή για ένα όμορφο Ξημέρωμα καλε μου φίλε.Χαμόγελο σταθερα ΟΛΟΦΩΤΟ για σένα :))
Αριστουργηματική δημιουργία Χάρη, γεμάτη ευαισθησία, τρυφερότητα και καλαισθησία... Η φωνή του ποιητή, η μουσική υπόκρουση και η μοναδική εικονοποίηση σε ένα βίντεο... Από τα καλύτερα βίντεο που έχω δει το τελευταίο καιρό στο RU-vid, ένα κόσμημα... Μπράβο σου, μοναδικό..!!
"Ύστερα ερχόταν η βροχή. Μα έγραφα σ'όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ'όνομά σου κι έτσι είχε ξαστεριά η κάμαρά μας. Κράταγα τα χέρια σου κ'έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.. Όταν χαμογελούσες ένα περιστέρι διάβαινε στη βραδιασμένη κάμαρα ένα σύννεφο χρυσό ταξίδευε στον ουρανό όταν χαμογελούσες. Όταν χαμογελούσες,ξεχνούσα τη στέγη που έσταζε,ξεχνούσα το τρύπιο πάτωμα.. Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο,αγάπη μου.. όταν χαμογελούσες..
***** - Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, Μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει...... (Χαλίλ Γκιμπράν “Ο Προφήτης)
Thanks to you for this great emotion. I have translate the words, it is very beautiful. Thanks to you for this exceptional sharing. I wish you a wonderful weekend.
Με συνεπήρε!!! Χάθηκα στην συγκλονιστική αναγνωση του ποιητη,φανταστικα δεμένη με την πανεμορφη εικονοποίηση του βιντεο!!! Ενα διαμαντι,ένα εργο τεχνης που λειτουργει σαν ευεργετικο δωρο στην ψυχη!!!!....να κλάψεις,να χαρεις,να κλάψεις ξανά!!!...! ! Κάθαρση δεν το ελεγαν οι αρχαίοι μας προγονοι; Εξαιρετική δημιουργία!!! Ευχαριστω για οσα είδα,ακουσα και ενοιωσα!!!
Wonderful and magical from start to finish ... I love the text and editing, all the entire video is a poem. Thanks my friend Haris, he missed your precious videos. A hug. Lía.
Φανταστικά όμορφο βίντεο, καλός φίλος μου ο Χάρης! ******* Πολύ όμορφη μελωδία! Μου αρέσει πολύ τα πάντα! Σας εύχομαι μια ευτυχισμένη εβδομάδα και μια ωραία ηλιόλουστη διάθεση! Όσον αφορά τις επιθυμίες και ευγενικούς, Όλγα.❤ ♫ ❤ ♫ ❤: ♫
... Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε... Λειβαδίτης τι θα μπορούσα να πω για τον ποιητή της Αγάπης....μοναδικά μας παρουσίασες Χάρη μου όλη την ευαισθησία του ποιητή σε αυτό το μαγευτικό βίντεο !!!! Ένα μεγάλο μπράβο και πολλά αστέρια για την εξαιρετική δουλειά σου **************** Όμορφη νύχτα σου εύχομαι !!!:))
Τον ανακάλυψα στα 12 - 13 μου και τον λάτρεψα αμέσως...Έχουν περάσει πια πολλά χρόνια, πολλές "εφηβείες' μου, πολλά ναυάγια,πολλές εμπειρίες...Πάντα η ποίησή του είναι το λιμάνι μου...Ξέρω κάθε στίχο του πια απέξω... Ο καλύτερος όλων!
"Yes, my beloved. Long before I met you, I was waiting for you. I've always been waiting for you. As a child, and my mother was sadly watching me, he shook me and asked me: what have you got my boy? I did not. I only looked behind her shoulder a world empty of you, and as I was passing the child's license it was to learn to write songs to you. When I was listening to the rain window you were still standing. When I was watching the stars at night, it was because I missed your eyes. And when my door struck and opened it was no one. But somewhere in the world was your heart beating. So I have lived, always. And when we first came, remember? You stretched my hands so tenderly that you knew me for years. But of course you knew me. Because before you get into my life, you've lived a lot in my dreams, my beloved ... Really that spring, that morning, that simple chamber of happiness, this body I kept naked for the first time, those tears I could not keep in the end, how they were going. And then suddenly that night ... it was raining. I climbed four or four steps, no one in the room. A curtain was thrown into the open window. "I'm leaving, do not ask me to find me," he wrote. Her comb forgotten on the table between the spilled powders, like a small child coffin in the dust.So where are you? Tell me, where are you? I'm looking for you like the blind man looking to find the door knob in a fire house. On nights I get upright, dressed and waiting. You would not even hit the door. You will throw away with your coat in the chair. The whole chamber will smile as suddenly your unexpected tyrannical hair will resolve. The old wardrobe will run and as a general maid will take your shoes off. The mirrors would laugh, the neighborhoods would wake up ... Everything has stayed like the 'I would tell you'. And your comb, get it there. Your black big comb, like an imposing sparkling road that I spend every night.Let me now look at your windows knowing that another one gets you. Another one sinks into your big spring. I and trampled by thousands of men I love you. Leave me here in the corner, it does not matter let it snow. This little square light that throws your window on the snow, me is my world. I will not tell you anything when you get out. I will walk beside you in silence, and if that matters, I can walk behind you as a dog. And when I die, the soil that will cover me will not be for me the hard soil of the dead, but the soft, tender earth that we once stood naked on it. Drive me at least to the happiness of touching me. This star is for all of us." ( A small part of a big poet: Tasos Leibaditis)
I've tried to copy and paste the text on Google Translate to get it translated into English or my mother tongue (Portuguese) but it just didn't work, so I unfortunately couldn't understand a word...😕 Beautiful video anyway, it did make me dream of being right there in those amazing locations! ❤😌💭
"Yes, my beloved. Long before I met you, I was waiting for you. I've always been waiting for you. As a child, and my mother was sadly watching me, he shook me and asked me: what have you got my boy? I did not. I only looked behind her shoulder a world empty of you, and as I was passing the child's license it was to learn to write songs to you. When I was listening to the rain window you were still standing. When I was watching the stars at night, it was because I missed your eyes. And when my door struck and opened it was no one. But somewhere in the world was your heart beating. So I have lived, always. And when we first came, remember? You stretched my hands so tenderly that you knew me for years. But of course you knew me. Because before you get into my life, you've lived a lot in my dreams, my beloved ... Really that spring, that morning, that simple chamber of happiness, this body I kept naked for the first time, those tears I could not keep in the end, how they were going. And then suddenly that night ... it was raining. I climbed four or four steps, no one in the room. A curtain was thrown into the open window. "I'm leaving, do not ask me to find me," he wrote. Her comb forgotten on the table between the spilled powders, like a small child coffin in the dust.So where are you? Tell me, where are you? I'm looking for you like the blind man looking to find the door knob in a fire house. On nights I get upright, dressed and waiting. You would not even hit the door. You will throw away with your coat in the chair. The whole chamber will smile as suddenly your unexpected tyrannical hair will resolve. The old wardrobe will run and as a general maid will take your shoes off. The mirrors would laugh, the neighborhoods would wake up ... Everything has stayed like the 'I would tell you'. And your comb, get it there. Your black big comb, like an imposing sparkling road that I spend every night.Let me now look at your windows knowing that another one gets you. Another one sinks into your big spring. I and trampled by thousands of men I love you. Leave me here in the corner, it does not matter let it snow. This little square light that throws your window on the snow, me is my world. I will not tell you anything when you get out. I will walk beside you in silence, and if that matters, I can walk behind you as a dog. And when I die, the soil that will cover me will not be for me the hard soil of the dead, but the soft, tender earth that we once stood naked on it. Drive me at least to the happiness of touching me. This star is for all of us." ( A small part of a big poet: Tasos Leibaditis)
