Μοιάζω μ’ ένα δέντρο μαραμένο μέσα σ’ ένα κάμπο ξεχασμένο, βασανίζομαι όλες τις ώρες με χτυπούνε οι βροχές κι οι μπόρες. Ποιος θα με παρηγορήσει και την πίκρα μου να σβήσει αφού έχασα εσένα τ’ όνειρό μου έχει σβήσει. Περπατώ τρικλίζοντας στις στράτες με ρωτούν με πόνο οι διαβάτες, με τι λόγια να τους απαντήσω πού να βρω κουράγιο να μιλήσω. Ποιος θα με παρηγορήσει και την πίκρα μου να σβήσει αφού έχασα εσένα τ’ όνειρό μου έχει σβήσει. Είμαι σαν φτωχό ερημοκλήσι που `χουν τα καντήλια του πια σβήσει κι όλοι αυτοί που λεν πως σ’ αγαπούνε μες στη δυστυχία σε ξεχνούνε. Ποιος θα με παρηγορήσει και την πίκρα μου να σβήσει αφού έχασα εσένα τ’ όνειρό μου έχει σβήσει.
