Kοιτάζω φωτογραφίες σου, μυρίζω τις μαξιλαροθήκες που ακουμπούσες το κεφαλάκι σου, στα χέρια μου έχω τις εικονίτσες της Παναγίτσας και του Χριστούλη που είχες στο προσκεφάλι σου, την μαντήλα που σκέπαζες τα άσπρα μαλάκια σου, μιλάω συνεχώς σε όλους για εσένα, θέλω να σου φτιάξω όλα τα βίντεο του κόσμου μπας και εξευμενίσω τον χαμό σου! Γιατί σαν μόλις χθες μανούλα μου... στεκόμουν στο πλάι σου και σ' αγκάλιαζα σφιχτά λες και αισθανόμουν ότι θα μου φύγεις, ότι θα σε χάσω και ήθελα να προφτάσω να χορτάσω την αγκαλιά σου, τα φιλιά σου και τα σαγαπώ σου που με γέμιζαν δύναμη και ελπίδα! Σαν μόλις χθες μου είπες μανούλα μου... πως κάθε φορά που φεύγω από τα Τρίκαλα το σπίτι είναι άδειο! Tώρα εγώ που να κοιτάξω; Που να σταθώ; Που να σε βρω Ανδρομαχούλα μου; Το κρεβατάκι σου άδειο! Η καρεκλίτσα σου που καθόσουν άδεια! Σε μια κορνίζα στέκεσαι και με κοιτάς με εκείνα τα βρεγμένα μάτια γεμάτα από συγκίνηση κάθε φορά που μ' έβλεπες! Αχ μανούλα μου έφυγες και μου λείπεις πολύ και κάθομαι και κλαίω, κλαψουρίζω σαν εκείνο το μικρό παιδάκι που έκλεινες στην αγκαλιά σου και με γέμιζες με απέραντη στοργή!!!
14 окт 2024
