Αυτό το μυθιστόρημα με συγκίνησε, αλλά και κάτι περισσότερο. Με ΕΞΟΡΓΙΣΕ. Γιατί ποιός νορμάλ άνθρωπος θα άφηνε ένα παιδάκι ολομόναχο, όταν έχει ζήσει μαζί του ένα μεγάλο διάστημα κι όπως λέει το είχε αγαπήσει σε σημείο που να σκέφτεται να του αφήσει κι όλα του τα υπάρχοντα. Το αφήνει λοιπόν στην Αθήνα να κάνει τι, να περιέλθει πάλι στην ίδια κατάσταση που ήταν όταν το βρήκε, και στο βουνό γιατί ανέβηκε για να να "σώσει" την πατρίδα..... που αν δεν έκαναν την αποκοτιά οι Γερμανοί να εισβάλλουν στην Ρωσία - όπου εκεί αποδεκατίστηκαν - φαντάζονται οι αντάρτες ότι θα κατάφερναν το παραμικρό;;; Ο αγώνας των ανταρτών μου θυμίζει το τσίμπημα κουνουπιού σε ελέφαντα.
Κατά τη γνώμη μου καμμιά αντίσταση απέναντι σε κατακτητές και κανένας αγώνας για την ελευθερία, δεν είναι..."τσίμπημα κουνουπιού σε ελέφαντα.." ευχαριστώ🙏💕
@@tempo-2933όχι όμως να παίρνεις στο λαιμό σου ολόκληρα χωριά με 500 και 600 κατοίκους (βλέπε Καλάβρυτα, Δίστομο κ.α) επειδή σκότωσες σε ενέδρα τρείς Γερμανούς ή ανατίναξες ένα φορτηγό με πολεμικό υλικό. Ελπίζω να μην χρειαστεί να υποστηρίξετε τα λεγόμενά σας όταν θα χάνονται δικοί σας άνθρωποι, γιατί ποτέ κανείς δεν ξέρει πώς τα φέρνει η ζωή.....
