Λυκαβηττός 26.06 - Γιάννης Αγγελάκας & οι 100ºC
Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να ανέβω μετά τη χειμερινή απογοήτευση στη Στέγη. Η ατέρμονη και εντελώς αχρείαστη αναμονή απέξω* που έφερνε απρόσκλητες θύμησες από την τελευταία φορά ("γιατί πετάς πέτρες εσύ εκεί πάνω;"), μια εποχή που μοιάζει πια σαν όνειρα, με δυσδιάκριτο το μοντάζ μεταξύ μύθου, θύμησες και πραγματικότητας, επέτεινε τον σκεπτικισμό.
Τη λύση βέβαια τη δίνει πάντα στο τέλος η μουσική και η αλήθεια. Η αλήθεια του καθενός όταν έρχεται σαν αντίλαλος - εσωτερικός και εξωτερικός - από στίχους που σμίλεψαν τα πιο απόκρημνα βράχια μέσα μας και ταξιδεύουν ακόμη κάτω από το δέρμα μας...
* Πρέπει κάποια στιγμή οι διοργανωτές να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να μην μπερδεύουν την ασφάλεια με την ταλαιπωρία του κοινού που νομοτελειακά καταλήγει στο εντελώς αντίθετο με ανοιχτές πόρτες...
Ακούω τις θάλασσες
και τα ποτάμια σου
Ακούω το γέλιο σου
ακούω το κλάμα σου
Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου
Τις πολιτείες και τους ανθρώπους
που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου
Ακούω τους ήλιους
και τους πλανήτες σου
Ακούω τις χαρές σου
ακούω τις λύπες σου
Τις αρμονίες που γεμίζουν τις νύχτες σου
Τους εραστές σου και τους τρελούς
που ξενυχτάν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου
27 июн 2024
